Gisteravond nog even gekeken naar alle delen en aspecten van mezelf die om aandacht vroegen. Aan tafel gaan en alle delen binnenvragen. Ik zag als eerste het 4 jarig meisje, toen de 17 jarige, daarna de vrouw met het overgewicht, de female warrior, een heel oude vrouw, de intelligente, de hoogevoelige die worstelt met de wereld. Er waren er nog enkele, die ik zo niet meer weet. Ik had het kleine meisje naast me aan de ene kant en de oude vrouw aan de andere kant. Als laatste degene die zich schaamt voor haar gevoelens voor hem.
Ik nodigde ze uit te eten wat ze nodig hadden. Het viel me op dat ze allen iets anders namen, maar wel allemaal voedsel, gezond voedsel. En meest licht voedsel (geen rood vlees bijvoorbeeld).
Toen bedacht ik om hem uit te nodigen om mee te doen. Toen hij binnenkwam, keek iedereen naar hem in vreugde. Allemaal waren we blij hem te zien en erbij te hebben. Niemand uitgezonderd. Ik vroeg hem naast de vrouw te gaan zitten die zich schaamt. Zij voelt zich beetgenomen, er in getrapt. Hij legde uit dat dit niet het geval was. Dat er sprake is van één op één spiegel in alle gevallen. Soms letterlijk gespiegeld, soms omgekeerd gespiegeld. Maar dat ze het steeds goed gezien heeft.
Wat overbleef was een gevoel dat er ergens iets niet één op één gespiegeld wordt en dat wilde ik nog zien. Ik besloot het daarom hierbij te laten. Vroeg alle delen zich samen te voegen met mij, in mijn geheel de man te bedanken en voor nu afscheid te nemen.
Toen hij weg wilde gaan, besefte ik dat er nog iemand ontbrak. Die kwam net binnen toen hij de deur door wilde gaan. Dat was degene met de grootste angst, degene die bezig is met overleving. Ik kon haar niet integreren en ook niet laten communiceren. Dus dit even zo gelaten.
Hierna wel nog hem en mij opgesteld, want wat me bleef buggen is de vraag hoe het bestaat dat ik iets wil wat door hem niet gewild wordt. Ook in deze opstellingen kwamen er antwoorden over spiegeling. Dat er gerefereerd is door hem aan de schizo, omdat dit mijn manier was om met alle niet uitleefbare gevoelens om te gaan. Zijn manier is om ze af te blokken. Te doen of er niks is buiten de aanwezigheid om. Waar ik doe alsof er van alles is, wat er buiten de aanwezigheid om juist niet is.
In de aanwezigheid echter zijn beide manieren onmogelijk. Maar waar hij dus ook behoeften afblokt, daar zijn die van mij in alle hevigheid aanwezig. Ze vragen om uitleving. En dat ik in bewustzijn al meer gewend ben. Ook om risico's te nemen.
Aan het einde kwam er het besluit om wel een vervolg te willen en toe te laten, maar de stap daartoe over te laten aan dat deel van ons wat het het beste weet, aan de voorzienigheid over te laten als het ware. Of het leven zoals ik dat zeg. Omdat ik door de opties heen ben en voor hem het besluit om bewust zijn veiligheid achter te laten te moeilijk is. Dat voelde wel goed, soort van ontspannen.
...........
Vannacht goed geslapen weer eens, en vanmorgen voelde ik inderdaad iets anders. Meer ontspanning, minder vliegwiel.
In de auto onderweg op route kwam echter weer dat gevoel van: hoe kan het toch dat ik de verbinding wens en de ander niet? Hoe kan het toch dat in dit soort gevallen ik alle signalen zo verkeerd interpreteer? Hoe kan het toch dat dit me dan steeds zo verrast? Hoe kan het toch dat ik zo graag wil delen en die ander helemaal niet. Niet genoeg in ieder geval om er stappen toe te ondernemen. Van veel mensen kan ik dit prima verdragen, maar van hem, die deze betekenis voor me heeft, niet.
En ik besef: dit is wat ik nooit heb kunnen verkroppen. Niet alleen is er het verlies van die dierbare verbinding, er is ook geen zekerheid dat die er ooit is geweest überhaupt, dat ik het niet zelf verzonnen heb, en dat die ook weer ooit tot stand zal komen. De ander ervaart die niet zo.
Aldus de start van de schizo.
Als ik het dan toch verzin, dan maar helemaal en op die manier dat ik wel de volle beheersing heb over de gang van zaken. In real life kan ik namelijk niet vertrouwen op mijn interpretatie van zaken, kan ik niet vertrouwen dat er ooit een ander zal zijn die werkelijk van me houdt. Het kan zomaar zijn dat het er op lijkt en als het er op aan komt toch niet zo blijkt te zijn. Allemaal een leugen...en ik heb het geloofd. Hoezo zag ik het niet? Hoezo wist ik het niet?
Het is verlies van (de ervaring van) verbinding, vertrouwen in mijn eigen waarnemen en geloof in de toekomst in één klap. En heb ik verbinding dan überhaupt wel begrepen?
Ik ben aan alles gaan twijfelen, aan alles binnen de interactie met de ander. Niet aan die ander dus, maar aan mezelf. Mijn vermogen om te weten hoe het zit.
..........
Ik begrijp dat deze nu pas aan de orde kan komen. Pas nu heb ik inmiddels genoeg nieuw vertrouwen opgebouwd om hier echt bewust een besluit in te kunnen nemen. Moeilijk vind ik die trouwens wel, want het zit heel diep.
..........
.............
Ik lees bovenstaande nog eens door na enkele uren iets anders te hebben gedaan en ik zie ineens iets wat ik eerder niet kon zien:
Dat er gerefereerd is door hem aan de schizo, omdat dit mijn manier was om met alle niet uitleefbare gevoelens om te gaan. Zijn manier is om ze af te blokken. Te doen of er niks is buiten de aanwezigheid om. Waar ik doe alsof er van alles is, wat er buiten de aanwezigheid om juist niet is.
In de aanwezigheid echter zijn beide manieren onmogelijk. Maar waar hij dus ook behoeften afblokt, daar zijn die van mij in alle hevigheid aanwezig.
Zou het zo kunnen zijn dat door het blokken van de ander in het systeem/de verbinding...de hevigheid bij mij doet toenemen?
Wel wordt het me steeds duidelijker hoe we inderdaad perfecte spiegels zijn, letterlijk hetzelfde of omgekeerd gespiegeld. Op de meest uiteenlopende manieren. Bizar gewoon. En ook wel mooi. Plus aanleiding om te geloven in twins. Daarom wil ik toch wel graag naar de volgende input. Want deze is inmiddels zo goed als uitgewerkt.
Wat ik net ook nog zag is het volgende: in bronbewustzijn is er geen ervaren van de ander mogelijk. In ervaringsmodus wel, maar daar heb ik geen invloed op het tot stand komen van een liefdevolle verbinding. Of liever gezegd: daar moet ik maar afwachten of ik "de juiste" tegen kom. En afwachten of hij ooit van me zal gaan houden. Beide zijn niet helpend voor het ervaren van het fijne delen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten