Vandaag eindevaluatie bpv 2 gehad. In Oost. Ik was geraakt. Dankbaar. Zo erg dat ik onderweg neigingen voelde om monique vooral te omhelzen, uit pure dankbaarheid. Ze was me aan het ophemelen, dacht aan dingen die ik niet ter plekke kon bedenken. Ik moet er om huilen. Realiseer me dat ik vooral faalangstig ben als ik beoordeeld wordt om praktijk. Theorie dat lukt wel, maar op hoe ik dingen doe....daar zit faalangst op nog.
Daar zit nog het oude: zal ik wel voldoen aan de verwachtingen of zal ik veroordeeld worden?
Ondertussen krijg ik steeds meer gelegenheid om me te profileren, en komt er als vanzelf meer ruimte om juist die kwaliteiten te laten zien, waar ik vorig blog over schreef. Die had ik niet zien aankomen. Hoe groot ook het verschil tussen West en Oost.
