artrose

https://reumanederland.nl/reuma/vormen-van-reuma/artrose/?gclid=EAIaIQobChMIvZu3_7SL5wIVQrTtCh0OjQv9EAAYASAAEgIRCPD_BwE

Reuma...en als het zou kunnen praten...

Artrose, ziekte van het kraakbeen in gewrichten.
Die bewegen pijnlijk maakt. Of steeds moeilijker.
Die het zachte deel in het gewricht aantast.
Waardoor soepelheid verdwijnt.
Die meer vrouwen treft dan mannen. En heeft dat te maken met hormonen (fysiologisch dus) of met andere zaken die gepaard gaan met vrouw zijn (meer archetypisch bijvoorbeeld)?
Waarbij hoge leeftijd een risicofactor is, en fysieke overbelasting.
Waarbij erfelijkheid een nog onbekende maar duidelijk te herkennen rol speelt.
En andere factoren, die helemaal buiten het zicht blijven tot nu toe.
Een andere insteek is die van de auto-immuunziekte. Een ziekte waarbij het lichaam gezonde delen niet meer gezond kan houden, zonder dat daar invloed van buitenaf aan te pas komt (zoals ziektekiemen of trauma). Waarom bij de een belasting leidt tot afbraak en bij de ander niet.
Gaat dit om belastbaarheid, of om onbewust geworden chronische belasting.
Hoever speelt erfelijkheid een rol, en dan bedoel ik ook in overerving van voorgeschiedenis en patronen van omgaan met de uitdagingen in het leven? Om maar iets te noemen.

Mijn artrose is nog actiever geworden sinds ik de aanwezigheid ervan heb aanvaard. Zo lijkt. Zoiets als het homeopathische effect van de aandachtige schijnwerper er op en dan zal het je wel even in volle overtuiging in de smoel staren. Au, dat doet pijn.

Mijn heupprobleem begon zo'n 4 jaar geleden. Ik was toen 45. Terugkijkend echter waren er al eerder aanwijzingen. Pijntjes op dezelfde plaatsen, aan polsen. Later vingers en duimen. De grote tenen. Sinds kort de andere heup en voeten. Reuma dus. Op jongere leeftijd leidt dat meestal tot een overall manifestatie. Door het hele lichaam. Inderdaad dus ook bij mij. Ik heb er mee doorgeploeterd, vanuit de idee dat ik iets niet goed deed, waardoor mijn lichaam verkrampt zou zijn. Maar niks hielp. Wat me bevestigde in mijn alomtegenwoordige idee dat ik nog steeds niet goed genoeg mijn best deed. Maar het bleek dus geen verkramping maar artrose.

Laatst kreeg ik de opmerking dat "het een keuze is". Psychosomatisch heb ik ziekte zelf altijd zo benaderd. In veel esoterische kringen wordt dit gezichtspunt gebezigd. Ziekten zijn een uiting van onbalans en je kunt ervoor kiezen om naar balans toe te bewegen. Wat dan meer gezondheid oplevert. Of course. Voor mij heeft dat altijd betekend: het vinden van de balans in heel het organisme. Psychisch, emotioneel, spiritueel, fysiek. Met voeding, zowel letterlijk als overdrachtelijk, met beweging zowel fysiek als mentaal emotioneel. Zo boven, zo beneden. En ga zo maar door.

Maar de stelling dat iets een keuze is, impliceert dat je het dus ook kan ontkiezen. Dat klinkt vrij simpel en blijkt in de praktijk toch wat voeten in aarde te hebben. Inmiddels doet het wat mij betreft ook afbreuk aan de impact die dit soort uitspraken kan hebben. Het refereert aan schuld. Eigen schuld. Op zijn minst verantwoordelijkheid. Voor iets waar het lichaam uiting aan geeft. Vanuit de idee dat het lichaam dat doet omdat er op ander niveau iets aan de hand is waar geen aandacht aan besteed wordt. Je lichaam is je eigen verantwoordelijkheid. En dat doe je dan dus "fout", ervan uitgaande dat je de ziekte op zichzelf niet fijn vindt. Het vinden van een balans in alle bovenstaande factoren om ze tot een harmonieus geheel te brengen is voor mij echter nog niet zo eenvoudig gebleken.

Kan het ook nog iets anders zijn? Mag het ook wat zachter vooral? dacht ik toen ik die opmerking gespiegeld kreeg. Mag de pijn er zijn überhaupt? Als die zich manifesteert. Is het doenbaar om overbelasting simpelweg te ontkiezen? Of ga ik misschien zelfs liever voor de ziektewinst. Daar valt mijn oog ineens op de woorden "belasting" en "winst" en dwing associatie me ineens een ander pad in te slaan.

Wat ik op de achtergrond ergens hoor zoemen is zoiets als: juist ja, reuma dus. Heb ik ook eens iets, wat iedereen kan snappen als naar en pijnlijk. Dat is de winst. Want belast...daar wil ik het niet eens meer over hebben. Vandaar.