door de beoordeling heen - voorbij de ontmaskering

Een nieuwe post.
Laatste examen gehad beoordeeld door Karin, afgelopen vrijdag. Ik voel niks dan minachting nog voor haar. Ze heeft zich echt volledig in de kaarten laten kijken. Ik voelde het al een tijd: ik ben afhankelijk van haar, ik heb haar ergens voor nodig en dat maakt dat ik me tot op zekere hoogte moet houden aan bepaalde regels binnen het systeem waarin zij opereert.
Daar heb ik inmiddels genoeg van. Maar deze beoordeling had ik nog nodig vanwege het diploma.

Las ik net het voorlaatste blog, wat over de onbereikbaarheid van mannen ging. Ik zie nu hoe de onbereikbaarheid betrekking heeft op iets algemeners, iets wat te maken heeft met wat ik wil delen. Dat gaat om dat wat er laatst bij San in de reading voorbij kwam: het cut the crap en laat alles zien, ook de schaduw. Of om met Finskes opmerking te spreken: bij jou kom je niet weg met bullshit.

En wat wil ik graag dat mensen op die manier bij mij willen zijn.

Ik ben er van overtuigd geraakt dat die mensen er niet zijn, door de continue beweging van naar de ander toe gaan, daar uiteindelijk teleurgesteld te raken, me terug trekken en opmerken dat de ander niet naar mij komt. Dan komt er eenzaamheid op en het onvervulde verlangen drijft me toch maar weer naar een ander toe. Om de cyclus opnieuw te doorstaan.

Maar deze continue beweging vond plaats binnen de creatie van waar ik ooit gestart ben als kind. Hoe zal ik die noemen? Niemand wil mij tegemoet komen? Zoiets...

Als je niet met ons meedoet, ben je dus tegen ons. Voor wat, hoort wat.
Om te overleven moet ik degenen van wie ik afhankelijk ben niet tot last zijn. Niet in de weg zitten. Bij voorkeur pleasen. Maar dat laatste is al snel onmogelijk, als ik trouw wil blijven aan mezelf.

Van daaruit heb ik het weg willen ontwikkeld en dat heeft zich op tig manieren herhaald.

De startcreatie ging om afhankelijk zijn van anderen voor mijn overleving. Die anderen bleken vijandig, in strijd met zichzelf elkaar en de wereld, en mij niet te zien en te begrijpen. Ook niets te weten van waarachtig met elkaar omgaan en voeden. Wat ik wilde was een samen. Waarachtige samenwerking.

En wat doe ik? Ik ontmasker diegenen die niet waarachtig zijn.
En nu, wat ga ik doen vanaf hier? Ik heb namelijk helemaal geen zin meer in ontmaskeren. En degene tegenover me ook niet. Dus dat leidt alleen maar naar conflict en onsmakelijkheden.


goh...ik denk dat ik de kern van het struikelblok te pakken heb. Het antwoord op de vraag waarom ik wel 6 jaar bij Fokus vooruit kon. Waarom het op school wel gaat. En in sommige andere kringen. Dat zijn de kringen waarin er niks gemaskeerd wordt. Het zijn de spelletjes met verborgen agenda's die me doe steigeren. En die ik dan onderuit wil halen. Tot alles ontmaskerd is en dan moet ik er uit. Meest nog omdat ik degene ben die het spel bederft en ook omdat ik dan zelf niet door kan. Bewust dan doorgaan, is een keus om mee te doen met vuile spelletjes. Dat is tegen mijn natuur in.


Ik zie nou hoe ik mee doe met het spel om de valse spelers te ontmaskeren. Het niet-kloppende bloot leggen. En als dat gebeurd is, dan moet/wil ik weg. Kan ik niet meer in het systeem blijven.
Behalve in de familie, daar ontmasker ik de valse spelers niet, omdat iedereen het valse spel meedoet. Dat is de frustratie.

Ik zie ook hoe dat in de eerste helft van mijn leven zich heeft opgebouwd tot ik zelfs met geen enkel systeem meer mee kon/wilde doen, want in het geldsysteem, waarvan onze hele samenleving doordrongen is...zit ook de valse macht bijna ingebouwd. Maar daarvan heb ik het niet-kloppende los kunnen koppelen van het geld zelf. want dat is neutraal in zichzelf.

En ik zie ook hoe burenherrie hier zelfs ergens aan gelinkt is.

Anyways, komende dagen zal ik deze de revue laten passeren. Dan zal er vanzelf een nieuw besluit opborrelen. Hoe de nieuwe creatie moet heten enzo.
Schat ik.