Even schrijven om wat helderheid te krijgen. Vorig blog ging over missie gericht bezig zijn. Gisteren verzuchtte ik naar mezelf toe: o, in wat voor wereld ben ik toch terecht gekomen? De lockdown duurt zo lang en ik snak naar interactie, nieuwe inspiratie en ook weer kunnen trainen en bewegen.
Maar de verzuchting was belangrijk. Als een schok realiseerde ik me hoe nu manifest is geworden voor iedereen wat mij al sinds mijn jeugd achtervolgt: in wat voor wereld ben ik in godsnaam terecht gekomen? Maar ik was altijd de enige die dat zo zag, zo bleek gedurende mijn bewustwordingsjaren. Ook toen ik wel gelijkgestemden gevonden had, bleek dat mijn zienswijze toch nooit helemaal aansloot. En nu is het zo manifest dat niemand er meer omheen kan.
Ik besef dat mijn missie in ieder geval bestond in "vrij zijn". Me bevrijden van alle geboden en verboden die ons allen als vanzelf vanaf dag 1 gevoed worden. Dat dit nu op wereld niveau duidelijk wordt, komt me ineens als een schok voor. Dat een groeiende groep mensen dit nu aan het beseffen is ook. Ik hoef daar helemaal niks meer aan te doen.
Mijn missie bestond erin mensen om me heen wakker te schudden, nu worden ze wakker door dit event op grote schaal. Niet de pandemie, maar hoe er vanuit de machthebbers op gereageerd wordt. Namelijk iedereen zoveel mogelijk beperken in het verkrijgen van eigen nieuwe gezichtspunten en ze zoveel mogelijk "indoctrineren". Ik wilde mensen wakker schudden in eerste instantie vanuit zelfbehoud, later werd het een missie in zichzelf. Leuk om mee bezig te zijn. Dat valt allemaal weg. Er is een heel nieuwe generatie die dat inmiddels doet, zoals tisjeboy Jay.
Ook mijn missie om zelf vrij te zijn is gerealiseerd: ik werk als zelfstandige, ik ben er succesvol mee, ik verdien echt meer dan genoeg geld daarmee en ik kies mijn eigen opdrachten. Daarnaast vraag ik me serieus af of er in het wonen eigenlijk nog iets gerealiseerd moet worden mbt vrij zijn. Ik voel me namelijk wel vrij nu in wonen.
Ik heb bij Leen destijds bedacht dat vrij zijn mijn doel was, en daarna: anderen helpen vrij te zijn. Die heb ik destijds gekozen omdat Leen vond dat er een tweede doel moest zijn. Hij wist niet dat vrij zijn voor mij zoveel jaren in beslag zou nemen, vanwege de enorme diepgang die er in besloten lag.
Ik merkte gisteren hoe deprimerend ik de huidige status quo eigenlijk vind. Een groot deel van de bevolking wil meewerken aan de bedachte oplossing van de overheid: vaccineren. Of dat nou wel of niet goed voor onze gezondheid is, en of dat nou wel of niet vanuit goedbedoelde intenties van de overheid aangestuurd is, daar wil ik me eigenlijk niet meer mee bezighouden.
Wat duidelijk is dat er aangestuurd wordt op "onvrijheid". Er moet eerst gevaccineerd zijn en dan krijgen me weer wat meer bewegingsvrijheid en toestemming om te interacteren. Voorwaardelijkheid. Dat is inderdaad wel zo'n beetje het grote kenmerk van onze huidige samenleving en precies dat waardoor ik die verzuchting had in the first place.
Wat houdt vrijheid in deze in voor mij? De keus om er wel of niet in mee te doen, lijkt me zo. Met alle gevolgen van dien. Wel of niet meedoen met voorwaardelijkheid, that is. Misschien kan ik hier vergelijkbaar mee omgaan als met het hele geld en opleidinggebeuren. Want die gaan ook om voorwaardelijkheid. Dat betekent dan meedoen "on my own terms". In de overtuiging dat het goed zal zijn. En dat ik hoe dan ook gezond zal zijn.
Wat ik vandaag daarentegen ineens bedacht was dat er ook nog de mogelijkheid is dat er iets anders gebeurt op grote schaal. Dat de meerderheid mee zal doen met de druk is duidelijk. Dat er een minderheid tegendruk zal geven is ook duidelijk. Maar het voelt alsof beide alleen maar meer van hetzelfde oude zijn.
What else is new?
Ik mis nieuwe gezichtspunten. Heb het gevoel alle mogelijke gezichtspunten mbt onze huidige wereld wel te hebben ingenomen. Het voelt ook alsof teruggaan naar hoe het was onmogelijk is geworden, dat zou teruggang in ontwikkeling betekenen. Maar wat dan?
