Anderhalve maand sinds vorig blog. Inmiddels al een aantal keren in het hospice gewerkt. Ook de boeken over traumaverwerking gevonden. Ze geven me de missing link mbt oud trauma en het opbouwen van hardnekkige massa's.
Vanmorgen schreef ik op: we gaan ons steeds meer definiëren adhv alle opgebouwde hardnekkige massa's. In mijn geval bijvoorbeeld het onbereikbare mannensyndroom.
Ik zag eergisteren Maurice. Ik had een stressreactie. Toch ben ik blijven geloven dat ik hem leuk vind. Waarom dan een stressreactie? It does not make sense. De stressreactie is echter het meest echt en werkelijk, de ideeën er om heen kloppen niet. Ze zijn gekoppeld omdat ze passen bij het oorspronkelijk trauma. Ik hield van mensen en was van hen afhankelijk én toen lieten ze me in de steek. Ik kon echter niet weg en moest het er mee doen. Dat is verworden tot het omgekeerde: me moeten verzoenen met houden van iemand die me in de steek laat en verraadt. Of die niks om me geeft.
Ik vraag me af wat er nog over blijft van het oude idee dat ik anderen wil helpen vrij te zijn, als ik door het trauma heen ben. Was die niet ook gekoppeld aan mijn eigen bevrijding: als ik de wereld om me heen verbeter, dan zal ik het zelf ook beter hebben. Om maar niet met het echte trauma bezig te hoeven zijn, proberen de traumaveroorzakers te veranderen.
Het werken in het hospice is leuk. Ik heb diensten tot en met 6 september ingepland staan. Daarna lijkt iets anders te moeten. Geen idee wat. Maar ik kan wel op mijn vingers natellen dat die tijd tot 6 september voldoende zal zijn voor het doorwerken van dit waar ik nu mee bezig ben. Er wordt ook van alles getriggerd.
Van de week had ik een stuk oud trauma te pakken toen de wifi het weer eens niet deed. Ik merkte direct daarna effect, ik was de dag erna zelfs euforisch. Maar ik besefte ook dat mijn weerstand tegen strijden niet uit mijn karakter voortkomt. Het is niet vanuit mijn harmonie gerichtheid dat ik weerstand heb tegen strijd. Het komt voort uit angst voor wat er allemaal omhoog komt als ik alles de vrije loop laat. Het is eigenlijk angst om het oorspronkelijk trauma volledig te doorlopen, ik probeer alles zoveel mogelijk te onderdrukken. Uiteindelijk wordt dat een vicieuze cirkel van angst voor de angst enz...
Typisch dat ik wel word geholpen als ik het toch aanga, en dan blijkt dat ik al een jaar chagrijn heb omdat er echt iets is met de zendmast. Ik heb dus onnodig gedoe verdragen...
Zo ook met de medicijnbestelling enz.
Gelukkig heb ik in mijn werken aan het ombouwen van het oude construct en het opruimen van de hardnekkige massa's het werken met overtuigingen enz gemeesterd. Ook heel veel nieuwe helpende overtuigingen me eigen gemaakt, zoals: alles wat plaatsvindt in mijn leven is in mijn voordeel.
Nu voel ik me behoorlijk doelloos. Terwijl ik het wel fijn vind om ergens naar toe te bewegen. Zo maar wat doen is zo doelloos. Misschien hoort het er nu een beetje bij. Mijn angst om vast te zitten komt namelijk ook voort uit het trauma. Het was een uiting van de wens om te kunnen vluchten als het nodig is, het verdragen te zwaar wordt. Ondertussen weet ik niet waar ik heen zou willen eigenlijk. Er zijn geen avonturen meer die ik zou willen beleven. Al zoveel verkend en ontdekt.
Ook mijn wens om mijn toegevoegde waarde te vinden, kwam voort uit het oude trauma. Ook die wens is verdwenen. Nu gaat het vooral nog om wat ik graag zou willen doen. Wat me vreugde geeft. Daar heb ik nog geen woorden voor. Misschien ook eigenlijk nog geen ruimte voor...
Mogelijk is dat iets voor de nieuwe maan.
