De apocalypse ziet er anders uit dan ik had zien aankomen.
Ik krijg een aanval die het midden houdt tussen paniek en hevig verdriet, als ik de scene zie waarin de stranger in Dark oplost. Ik wil niet dat hij oplost. Ik wil bij hem zijn. Het is zo hevig dat het me de ademt beneemt.
En ik besef ergens in de loop van de dag dat het gaat om de zwerver in mij. De lone ranger, de vreemdeling in eigen lang, de vreemde die op een queeste is, een levenslange missie om iets te bewerkstelligen, iets heel belangrijks. Iets van levensbelang. Het drijft hem voort, zoals het mij voortgedreven heeft. Het is de liefde en de hoop op het vinden van een andere uitkomst. Een uitkomst waarin de liefde kan zegenvieren en uitgeleefd kan worden. Daarom raakt het me zo.
Ik wil niet dat hij oplost. Ik wil niet dat het om niks is geweest. Ik wil niet dat de conclusie is dat die hele queeste er niet toe doet, zinloos is geweest.
Sinds de verwoesting einde 2016 - de apocalyps - heb ik gezworven. Ben ik steeds meer de vreemdeling geworden. Nog altijd voel ik me een voorbijganger, terwijl ik al bijna 4 jaar hier woon.
Nog altijd is de zwerver een bijna onlosmakelijk deel van mijn dagelijkse identiteit. Ook in mijn werk heb ik ze volledig geïntegreerd.
Hij is eenzaam, zweeft tussen hoop en wanhoop. Het zwerven in eenzaamheid, met alleen een idee van hoop voor ogen, duurt te lang.
In de serie gaat hij wel contacten aan met zijn familie, maar hij kan niet blijven, of ze willen "hun" Jonas. Het zwerven heeft hem ook veranderd. Maar hij is nog in de staat waarin hij hoop heeft om iets aan de geschiedenis te kunnen veranderen. Misschien is er geen paradijs, maar hij kan wel de loop der dingen veranderen.
Pas als hij de hoop daarop verliest, zich verliest in hoe het narratief van hoe alles zou moeten gaan en teveel trauma oploopt, zelf schuldig wordt.....dan verandert hij in Adam. Die destructief wordt en voor vernietiging wil gaan. Want dan is er geen lijden meer.
Ik denk dat het zin heeft om de overtuigingen van de vreemdeling in mij expliciet te maken. Ik ben de weg van de zwerver gaan romantiseren. De reis van de held. Maar in de serie is hij geen held en keert ook niet naar huis terug. In mijn geval zit daar een belangrijke boodschap in. Want ook ik keer niet terug naar huis. Maar de eenzaamheid wordt ondraaglijk. En zinloosheid is dat ook.
Dit vraagt om liefdevolle aandacht en dan is het misschien mogelijk om de vreemdeling een nieuwe taak te geven.
