eigen verdriet

jeetje zeg, en nu kom ik pas toe aan mijn eigen verdriet.

Die golf die opkwam direct nadat ik hem het nieuws gebracht had, was gewoon verdriet van hem. Twee dagen heb ik eerst voor hem gehuild, en pas nu voel ik mijn eigen verdriet. Wat veel zachter is trouwens. Ook alleen maar over hem gaat. Want alle oude dingen waren al voorbij gevlogen en achter me gelaten. Waar zijn verdriet over alle vrouwen gaat, over schuld en over in de steek gelaten worden.

Mijne voel ik nu, en na alle schuldgevoel wat opkwam, alle twijfel die ik daardoor kreeg, voel ik nu weer waarom ik dit besluit nam. Moest nemen.

Hij bewoog niet naar mij, hij kwam niet bij mij, hij vroeg niet door bij moeilijkheden van mij, hij wilde weten wat ik wilde zodat hij dat kon uitvoeren binnen de grenzen van het toelaatbare. Maar vanuit hem was er geen autonome wil voor de relatie. Ik weet weer hoe ik elke dag mijn wandel naar hem maakte, waar hij twee keer in al die weken bij mij is geweest. Ook toen hij wist hoe groot het verschil voor me was met op mijn gemak zijn....

Het moment van mega-intimiteit achtervolgt me, dat was zo intiem en samen.....dat het twijfel oproept omtrent mijn besluit. Maar dan weet ik weer al het andere. Hoe ik me steeds minder goed ging voelen. Hoe klein en onbetekenend ik me ging voelen. Hoe afgevlakt.

Met als klap op de vuurpijl het gesprek waarin hij aangaf niet te weten wat hij eigenlijk wil van mij, met mij, met de relatie, van de relatie, in de relatie. En dat hij ook niet kon zeggen wanneer hij daar wel antwoord op zou kunnen geven. Dat ik dus moest wachten.....tot ik een ons weeg. Met als afsluiter dat hij een einzelgänger is.


En nu.....nu besef ik hoe eerst zijn verdriet alle aandacht opeiste. Hoe ik nog altijd voor hem zorg, nu het voorbij is eigenlijk. En hoe hij dat niet doet.

Er is ook geen merkbare spijt geweest van zijn kant...

En ik zie hoe dit het laatste is wat ik moest elimineren: ik wil echt iemand die mij wil, mij liefheeft, mij wil zien en horen. Om wie het om mij gaat. Die dus voor mij moeite doet. Omdat hij mij wil kennen en in zijn leven wil houden.

Want goed beschouwd deed ik nu toch de belangrijke dingen alleen. Dat werd ook steeds schrijnender duidelijk. In het werkvraagstuk stond ik alleen. Gedoe met ons was voor hem reden om te zeggen dat ik goed voor mezelf moest zorgen. Maar ik wilde juist dat we voor elkaar gingen zorgen, dat hij voor mij zorgde, zoals ik voor hem wilde zorgen. Ik was toch al steeds degene die alles zo graag wilde delen met hem. Maar andersom niet. Hij deed dat uit zichzelf toch al niet.

Met als ultieme bevestiging dat hij geen wil had omtrent de relatie en zichzelf als einzelgänger definieert. Dan ben je alleen in het samen. Maar die kan ik pas nu goed overzien. Ik wist dat wel tegen het einde, dat ik in een creatie zat, die ik niet goed kon overzien, maar die aan alle kanten niet fijn en goed meer voelde.

Ik voel wel hoe alle oude dingen opgelost zijn. Nieuwe dingen vlammen op en verdwijnen dan weer. Lossen op in het niets. Dat is fijn om vast te stellen.

Nu heb ik besloten om mijn werkvraagstuk een nieuwe en vooral ook positieve impuls te geven. Zoals bijvoorbeeld dit hieronder.


https://www.brabantzorg.net/brabantzorg/organisaties/Zuidzorg/Locaties/Zuidzorg/BBL-opleidingsplek-tot-Verpleegkundige-niveau-4/