In het hoofdstuk over oorzaken kom ik echter kleine zinnetjes tegen waar ik erg op aan sla:
- het gegeven dat de hersenen gewoon echt veranderen (oei, onomkeerbaar dan?)
- over de onmaakbaarheid van het leven (dat is het spoor wat ik ben gaan volgen, wat niet tot de oplossing heeft geleid, dus helaas moet ik het eens zijn met je conclusie dat het niet zo maakbaar is als we onszelf doen geloven)
- over het al dan niet aanwezige nut van inzichten rondom oorzakelijke verbanden met traumatische gebeurtenissen (ook daarin heb ik vastgesteld dat inzicht niet leidt tot de oplossing, maar verder was ik helaas zelf nog niet gekomen).
Als ik meer informatie tot mijn beschikking had gehad, had ik soortgelijk boek willen schrijven. Feitelijk heb ik al vele dagboeken, blogs en later websites volgeschreven met inzichten, die mijns inziens allemaal niet verloren mogen gaan. En dan kom ik al glimlachend uit bij die mooie conclusie die je ergens trekt, dat mensen moeten gaan vertrouwen dat er één of ander groter plan is. Ja, dat vind ik ook.
En - al hardop pratende natuurlijk - hoor ik mezelf concluderen dat het misschien wel dat idee is wat me maar koortsachtig doet blijven zoeken naar de antwoorden, want it must all make sense in mijn wereld. Ik wil dat plan dan weten, begrijpen, zien...en gebeurtenissen toe kunnen schrijven aan een plan met redenen en doel.
Kortom: ik kan gewoon niet omgaan met de grilligheid van toeval. Stel dat er geen plan is, waar haal ik dan mijn zekerheid vandaan? En voor ik het weet zit ik dan ineens in de trein naar Timboektoe.....en besef dat mijn hele naarstige zoektocht naar de oplossing voor mijn dwangneigingen.....alleen maar meer dwang zou kunnen zijn. Het zweet breekt me aan alle kanten uit.
OMG. En getver!!
Ik weet dat openheid en naar buiten treden mijn weg eruit is. Juist ook door wat het is. Het risico lopen van afwijzing om mij onbekende en grillige redenen. Mensen zijn grillig. Mijn moeder was onvoorspelbaar, een wandelende tijdbom. Maar of de dreiging die ik daardoor voelde de oorzaak is, is dus nu ineens twijfelachtig geworden. Bam, weg zekerheid. Juist ja....ik zie wat ik al die tijd heb willen doen. Het valt nog niet mee om de echte reden van de onrust te achterhalen als je er midden in zit.
Wellicht kom ik nooit helemaal van het dagdromen af, die kans acht ik groot, maar ik neig daarnaast ook nogal naar het zoeken van veiligheid in de werkelijke interactie met anderen. Daar zit een spoor wat ik nog niet heb gevolgd, en mijn vertrouwen in het volgen van het juiste spoor is inmiddels door alle inzicht en nieuwe beslissingen wel gegroeid. Er moeten nog antwoorden zijn waar ik niks van weet.
Bovendien ben ik op een punt in mijn leven dat ik alle oude manieren helemaal heb uitgemolken en dat heeft geleid tot het opgeven van al mijn spullen nu een jaar geleden voor een hutje op de hei, wat helemaal is ingestort want het was helemaal niet wat ik wilde diep van binnen, nog altijd niet in staat om in een relatie te blijven, en geen flauw idee meer hebben welke plek ik eigenlijk wil/kan of zou moeten innemen als werkend lid van de samenleving.
Jammerlijk gefaald in alles, maar zeer succesvol in het koortsachtig vasthouden aan waarheden die nu verdacht veel lijken op dwang. En ik heb dan gelukkig ook nog mijn kind groot weten te brengen, dat wel. En ben erg succesvol in het overtuigen van anderen waarom dit allemaal toch heel veel nut en zin heeft. Want: it múst all make sense. En natuurlijk doet het dat ook. Indien niet, dan maak ik dat wel zo.
Hoe vreselijk. Mijn brein was altijd datgene waar ik me op kon verlaten, in alle grilligheid die er was tijdens mijn opgroeien. En nu moet ik misschien wel constateren dat het mijn brein zelf is.
Vrijdag laat ik me op de foto zetten door Peter Kappinga, die mensen met stoornissen wil portretteren. Hij heeft de associatie met treinen als hij mijn verhaal leest. Die associatie komt nog veel dichter bij mijn ervaring dan zo op het eerste oog misschien lijkt. Het wordt tijd om uit de trein te stappen en echt contact te maken. Niet veilig van achter mijn pc, maar echt.
Want ik werk wel, in de zorg, maar ik draai dus nachtdiensten, leef heel veel 's nachts en werk bij Fokus - op aanwijzing van de cliënt. Het past allemaal in het soort veiligheid die in het verlengde ligt van alles wat ik hiervoor al bedacht heb. Maar het brengt me niet de vervulling die ik zo naarstig zoek.
Bahbah....en tegelijk weet ik: dit is goed. En pas het begin van een verandering op meer fundamenteel niveau.
Oja, ik heb het boek van Kees Hoogduin ingezien, en zijn casusbeschrijving van een man met ziekelijk dagdromen zoals hij het noemt is herkenbaar. Beetje jammer dat het een stereotypisch geval betreft van de sociaal onvaardige supernerd, die tot aan zijn 30ste bij zijn ouders is blijven wonen en dan in de problemen komt als hij een nieuwe baan krijgt. Even heel gechargeerd neergezet. Maar wellicht de enige casus die hij had destijds.
Ook herken ik me niet in de verhalen van mensen die externe werelden bedenken, zichzelf in trance wiegen op bed met muziek op de oren en dan scenes fantaseren. Ik kan dat wel, maar dat is allemaal onder controle en dus niet wat ik bedoel.
Anyways, ik heb toch maar mailcontact gezocht met het HSK, omdat Hoogduin daar nog ergens mee verbonden is. Vanwege zijn schrijven in het boek, hoewel summier en maar één casus. En ik sta open voor verder onderzoek. Ik denk zelfs na over medicatie, maar dat blijft vooralsnog bij denken.
Heb in de tijd van dagbehandeling medicatie tegen de depressie gehad. Eerst door de huisarts prozac. Toen ik in therapie ging bij wat toen nog het IPZ heette, moest ik er vanaf, want eerst gedragstherapie....maar omdat ik nergens toe kwam heb ik toch andere medicatie gehad, waardoor ik toekwam aan het oefenen van nieuw gedrag.
Ik had last van malende negatieve gedachten - een dwangneurose zeiden ze toen. Onderdeel van de therapie waren gezinsgesprekken. Daar zit een hele voorgeschiedenis van geweld aan mijn moeders kant....dus de gedachte dat daar oorzaken te vinden waren, was niet zo vreemd. Maar zoals gezegd - en wat ik dus ook terug lees in je boek - het heeft niet geleid tot de oplossing. Zelfs alle inzicht in transparante overtuigingen niet.
Ik knapte op van de therapie, maar gleed helemaal terug naar af en ver daaronder, toen ik alleen kwam staan tijdens mijn zwangerschap. De man ging weg omdat er met mij niet te leven zou zijn. En mijn record in relatie is ook maar iets van 8 maanden ofzo. Daarin klopt het vaak genoeg ook (net) niet en dus stap ik vanzelf weer in de trein.
Het is gruwelijk confronterend om mezelf dit te zien schrijven. En het zet een heleboel op zijn kop. Maar het komt wel op een moment in mijn leven dat ik het zo kan bekijken. Heftige shit wel.
Goed, ik laat het nog wat verder op me inwerken....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten