En van alle plekken die er te verzinnen zijn krijg ik dat huisje dat precies ingericht is naar mijn smaak en kleuren, maar het eigenlijk net niet helemaal is. Net te weinig doorgang, net te weinig ruimte, net te laag plafond, net te hoge armleuningen, net te grote tv. Maar qua sfeer en kleur helemaal mijn ding. En mijn spullen passen er perfect bij.
- Twee dingen zijn me al duidelijk: dit is een bewijs dat er mogelijkheden zijn die ik niet had kunnen bedenken, in vraagstukken die ik voor onoplosbaar hield. En hoe eenvoudig en buiten mij om het gerealiseerd is.
- De andere is de stress die opkomt bij het horen van de nieuwe herrie, waardoor het oude opkomt "dat het nooit zal lukken om die fijne plek voor mij te realiseren."
Is het laatste een secondary op de nieuwe primary? Bedenk ik nu?
In ieder geval voel ik duidelijk dat ik van dat oude af wil. De komende tijd is dan ook therapie-tijd. Tijd om de oude wonden te genezen.
Tegelijkertijd heeft dit huisje en de nieuwe primary al genoeg getriggerd om ook een besluit te willen nemen naar werk en inkomen toe.
Ik ervaarde al druk van de cliënten, toen van de organisatie en sinds deze week ook nog eens van het team. Te veel, en waar doe ik het voor nog? Alleen maar het geld. Waarmee ik het gevoel heb dat ik mijn ziel verkoop, dat ik het recht verkoop om vrij te kunnen bewegen in het werk en mezelf te zijn.
Wel heb ik vandaag de kamer bij Frank helemaal leeggehaald en schoongemaakt. Dat is eerder afgerond dan voorzien. Net voor mijn vakantie begint. Er vliegt ook direct iets van angst voorbij: nu moet dit nieuwe plekje in Ommel het dan dus zijn. Maar dat is het niet, voel ik al.
Toch voel ik ook dat dit anders gaat zijn dan hiervoor. De eigenaren zijn er natuurlijk nog, maar ook buurman is een ander type. Ik voel hoe ik invloed kan hebben, zonder dat ik moet vechten. Ik wil ok helemaal niet vechten. Hier wil ik een ander antwoord op vinden.
Daarnaast: het IS niet mijn huisje, het is van Marieke. Het gaat ook niet mijn huisje zijn.
Wel ben ik blij dat de inschrijving bij broer rond is. Dat voelt wel heel vrij. Deze optie kwam al voorbij toen de inschrijving op briefadres bij zus afgewezen werd. Toen dacht ik aan hem. Maar dat hadden ze waarschijnlijk niet goedgekeurd destijds.
Hoe dan ook: ik weet dat het niet mis kan gaan, maar het is niet fijn dat er weer meteen zoveel stress op komt. Toch lijkt ook dit een secondary op de nieuwe creatie van: de vreugde van hooggevoelig zijn. Ik sprak er net over met Myrthe, collega. Haar zoon lijkt ook hsp, ze omschreef gedrag en het was zo herkenbaar.
ik moet al enkele dagen denken aan het volgende: zou het mogelijk zijn om een stuk grond/land met bos te vinden waar ik een hsp-toevluchtsoord van maak? Of iets in die strekking.
…………..
Ik ga er in ieder geval op schilderen, want die stress is niet cool. Een soort wanhoop is het en ik voel me dan vreselijk alleen. Daar zit iets groots nog, iets ouds, wat gezien wil worden....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten