schiermonnikoog-inzicht

geen enkel huisje waar ik zou willen wonen

ik zou geen bed en breakfast willen runnen

ik moet er niet aan denken zo geïsoleerd te wonen
maar wat heerlijk die uitgestrekte ruimte op het strand zonder mensen
maar wel met finske erbij. Niet om er alleen te zijn

ik wil niet vast zitten - ik wil weg kunnen
want vast zitten betekent: vastroesten?

gaat mijn wens naar weg willen niet gewoon om de onverzadigbare behoefte aan nieuwe gezichtspunten. Gaat het willen wonen in bijzondere huisjes niet om anders leven dan nu. Prikkeling van mijn fantasie, omdat ik daar zo'n grote behoefte aan heb, omdat ik me daar levend door voel.

Maar niet persé voorgoed, maar vooral om loskomen van het huidige om beweging mogelijk te maken. Heb ik niet gewoon veel behoefte aan beweging? Veel andere input?

Past het opereren in domeinen van anderen niet gewoon heel erg bij me, omdat ik daar nieuwe info opdoe? Verkennen nieuw gebied.

Hoe past dat op mijn woonvraag? Thuis willen komen na veel verkenning? Plek willen hebben om de nieuwe input te verwerken. Moet dat een vaste plek zijn, of een eigen plek/ruimte? Kan die mobiel zijn en hoe comfortabel moet het zijn?
Of hangt die idd samen met hoe ik mijn eigen werk als zzp-er ga vormgeven?

……….

Ik mag niet te veel ruimte innemen, niet te veel zijn. Ik mag niet te veel aandacht vragen.
Ook: inkrimpen om te verdwijnen, om geen gevaar te lopen. Ik kan maar beter niet te veel aandacht vragen om buiten schot te blijven. Niet te veel ruimte innemen om niet te veel op te vallen.

Die moet ik nog eens doorlopen, want die zit me in de weg.

Verder nog dit: ik wilde op retraite voor antwoorden. Het eiland bood me die.

……..

Toen ik Asten binnen reed, voelde ik ook hoe Asten niet mijn thuisplaats is. Een fijne dorp, maar niet persé thuis. Het huisje ook niet. Wel fijn, maar niet mijn thuis.

………..

Toen kwam ik thuis en zette de werktelefoon aan en kreeg het bericht dat ik de wondzorg bij mevr van O niet goed had uitgevoerd. Ik moest meteen huilen, voelde de stress van de conclusie het niet goed te hebben gedaan, niet te hebben voldaan aan de verwachting.

De verwachting van de ander, uitvoering van handelingen zoals die volgens anderen moeten gebeuren, waar geen enkele intrinsieke motivatie meer ligt voor mij.


Deze hangt erg samen met die oude: geen ruimte in mogen nemen en buiten schot proberen te blijven. Net als het voldoen aan de verwachtingen van anderen, en dan met name in het handelen te schieten, omdat daar nog waardering op zat vroeger. Niet op mijn zijn (mag gaan ruimte innemen) maar op de juiste dingen die ik doe (aan de verwachting volDOEN).
Beide zijn overlevingsmechanisme. En ik ben toe aan iets nieuws gaan doen daarmee.