bionic woman

Ik wil een blogje gaan schrijven, om te publiceren. Ik weet alleen even niet welke insteek ik wil nemen.

Ik wil in ieder geval hier wel schrijven over de positieve kant van het snippertjeseffect. Ik kom namelijk vandaag tot de conclusie dat daarmee het grootste deel van mijn specifieke gebruiksaanwijzing is samengevat: ik ben uitermate fijnzinnig/fijngevoelig.

Kleine nuances merk ik op.
Kleine interventies hebben groot effect.
Snippertjes gaan heel lang mee.
De wereld maakt veel te veel herrie voor mij/is overweldigend.
Als het obstakel uit de weg is geruimd en ik krijg weer wat ruimte, ga ik als een speer.
Drie zakjes macrogol en ik ben drie weken aan de diarree.
Voeding wordt optimaal benut (ik hoef dus niet zo veel te hebben/kom snel aan bij te veel)
Afstemming is subliem.
Om mezelf duidelijk te maken naar buiten toe moet ik mezelf geweld aandoen en schreeuwen.

Deze laatste is niet handig. Bedenk ik nu.

Kleine rimpeling/interventie: grote uitslag.

de onbereikbare man

Operatie gehad. Dat was eigenlijk gewoon een fijn avontuur. Ik heb alles bewust beleefd.

Nu revalidatie. Een paar dingen zijn nu samen gevallen.
De terugkeer van de onbereikbare man, mijn ervaring met de invloed van zijn maniertjes én mijn ervaring met de aanwezigheid van Finske, en dat ik daardoor nergens toe kom. Het besef dat ik alleen maar bezig ben iets te doen met de invloed die er steeds is. Geen eigen ruimte te voelen.

En wat zegt dat over mijn (on)vermogen om met iemand samen te zijn in relatie?

Toen las ik vanmorgen iets over de veilige hechting met je vader en dat je daarvan leert om te begrenzen. Juist ja.

Wat er in de onbereikbare man besloten ligt zijn twee dingen, zoals ik het nu zie:

• Ik heb het onvervulde verlangen als kind nooit helemaal toe kunnen laten. Dat voel ik als het nu opkomt. Ik neig naar schizo. Ik wil dat niet in alle volledigheid ervaren. Het is gewoon niet fijn.

• Daarnaast is er dus de vraag of ik zelf überhaupt in de gelegenheid zal komen om het verlangen te vervullen zodanig dat ik er gezond bij blijf. Of ben ik gewoon kansloos? Kan ik eigen ruimte ervaren in relatie?

Hoe dan ook heb ik besloten om de aanwezigheid van de onbereikbare man gewoon te aanvaarden of zelfs in te zetten om nieuwe antwoorden te vinden. Denk dat hij daar prima in mee kan.

Wacht..er is nog iets anders wat zich laat zien. Ik vond het eigenlijk jammer dat de periode van zorg ontvangen maar twee dagen duurde. Maar twee dagen was duidelijk hoe kwetsbaar ik was en wisten anderen dat ik zorg nodig had.

Denk dat dit alles te maken heeft met het feit dat ik die éne man onbereikbaar laat blijven. De belangrijkste man in mijn leven zag mij in mijn behoeften op geen enkele wijze en wilde ook niet erkennen hoe kwetsbaar ik was. Hij wilde me niet beschermen, en me zelfs in mijn smeekbedes niet horen.

Precies dat triggert deze huidige man ook, op een aparte manier wel. Alleen als hij iets kan doen om me te helpen, dan wil hij horen dat ik hulp nodig heb/het moeilijk heb. Waar hij niks aan kan veranderen, dat wil hij niet weten.

En ik ben eigenlijk veel kwetsbaarder dan men zo op het eerste oog denkt. Of laat ik zo zeggen, ik heb dingen nodig die een ander me vaak niet kan geven.

.........

Maar misschien is di wel iets wat deze man me kan tonen. Hij is ook een vrije geest, doet wat hij wil. Hij praat over zichzelf alsof hij alleen is, hij praat over: ik ga op vakantie enz... Terwijl hij toch echt met vrouw is.

Nouja, ik kijk wel wat er nog voorbij gaat komen in het contact met hem.