bottom line van de snippers - in rijk gebied

Sinds gisteren (afgelopen nachtdienst) is er een nieuw gevoel ontstaan. Dat is ontstaan na de nieuwe-maan intentie om opheldering en erkenning te willen. Vorige nieuwe maan had ik nog als wens om het fijn te hebben met een leuke man. En dat heeft als katalysator gewerkt om de boel verder op te clearen. Nu besefte ik dat ik dit oude dingen gecleard wil hebben. Dacht dat daarvoor een ophelderend gesprek nodig was en erkenning (door hem). Dit laatste wist ik al dat dit waarschijnlijk eerst en vooral door mezelf moet plaats vinden. 

Afijn, die nieuwe maan intentie was afgelopen maandag de 14e (eergisteren). Gisteravond voelde ik dus iets nieuws. Het leek alsof hij weg was, de verbinding weg. Moeilijk te omschrijven, maar "weg" is nog het beste woord er voor.

Het lijkt er op dat deze invloed er op van toepassing was, voor mij heel plotseling en onvoorzien:

❥ 15 december 2020 - Venus gaat Boogschutter in, Cheiron Goes Direct

Op 15 december 2020 gaat Venus Boogschutter binnen. Na wat serieuze zielsgraven en introspectie in het teken Schorpioen, is Venus in Boogschutter nu klaar om te onthullen wat ze heeft ontdekt. Venus in Boogschutter is eerlijk met haar gevoelens en zal alleen doen wat moreel juist is.

 

Op dezelfde dag gaat Cheiron, de gewonde genezer, rechtstreeks en ontvangt een liefdevolle driehoek van Venus. Nu het harde werk is gedaan, zijn we klaar voor genezing.

De Waarheid zal ons niet alleen bevrijden, maar zal ons ook afsluiting en genezing brengen

Toen ik straks de reading ging kijken van angel love, wist ik al meteen dat ze er naar zou gaan verwijzen. Dat klopte inderdaad. Ze had het over letting go. Op het laatst verwees ze naar de optie om het besluit te nemen zonder de opheldering te hebben gehad. En ze heeft het over de angst om voort te gaan.

Ik voelde meteen waar ze aan refereerde. Het is zo'n beetje de bottom line van het snippertjeseffect. Vast blijven houden aan snippers, ook al zijn ze allang uitgewerkt en versleten, vanuit de angst dat er hierna (een hele tijd) niks meer voorbij zal komen. Vanuit de angst dat dit de beste optie was die ooit voorbij zou komen. Vanuit de angst dat er nooit een gelegenheid zal zijn meer om me op soortgelijke manier te openen. Want feitelijk is dat waar het om gaat.

Ik dacht altijd dat het ging om deze éne persoon, maar op alle andere gebied hebben ze me al laten zien dat er gelegenheid genoeg is om me te openen en te genieten met volle teugen. En ook van langere duur en structureel toegankelijk voor mij. Zonder dat het weer wegvliegt dus. Nu moet ik de moed verzamelen om dit zogenaamde ultieme delen los te laten voor het echte werk. Om de (valse) hoop om met deze éne uit te kunnen wisselen op dat level wat ik wens, te laten voor wat het is. Vanuit het vertrouwen dat dit het enige is wat me te doen staat en dat het daarna fijner wordt. 

Want de idee dat dit de enige is met wie het mogelijk is, is erg beperkend. Vooral omdat die gekoppeld was aan een specifieke éne die moeilijk of niet te bereiken was. Of die gepaard ging met een hoop voorwaarden. Omdat ik niet kon zien dat het eigenlijk ging om voorwaardelijkheid, ben ik het gaan koppelen aan specifieke personen. Eén specifieke persoon, die vroeger niet werkte met die voorwaarden. 

Maar daarmee werd het een voorwaarde dat het maar één specifieke person kon betreffen. Die ook vast zat in voorwaarden maar dan door derden opgelegd. Nouja, het ging dus om andere voorwaarden, maar in feite gewoon meer van hetzelfde. Ja, de eigenschappen van deze persoon lenen zich voor ultiem uitwisselen, maar de randvoorwaarden dan weer niet.  En bij iemand waar die randvoorwaarden er niet zijn, daar voldoen de eigenschappen niet aan de voorwaarden. Egh..... Het snippertjeseffect draait om voorwaardelijkheid, linksom of rechtsom.

Juist ja...dit is verre van helpend. Ik zie nou dat het in ieder geval zeker ook hierop zit. De onbereikbaarheid gaat om voorwaarden - waar ik in meest gevallen niet aan kan voldoen, waardoor iemand of iets met hem onbereikbaar wordt. Ook maakt het hele gedoe deze éne de grote voorwaarde om me te openen en liefde te ervaren. Allemaal niet handig.

Maar wat ik heb ontdekt in de efteling is dat het vooral gaat om de wens om zo volledig mogelijk open te kunnen/mogen/durven zijn en blijven en zodoende al het mooie en goede voortdurend binnen te laten komen. Daar kunnen meer dan genoeg gelegenheden voor in het leven geroepen worden.

Ik begrijp hoe die werkt.

Op ander front hebben ze me al laten zien hoe ik in ander gebied vertoef al. Typisch voorbeeld is de realisatie dat ik alleen maar mevrouw haar hand hoef vast te houden en daar dan 42,50 per uur voor krijg betaald. In plaats van hard zwoegen voor snippertjes fijn.

Maar liefde van een man....dat was toch echt een ander verhaal. Onzin natuurlijk. 

Bottom line van het hele snippertjeseffect en alle gevolgen die eruit zijn ontsproten, zoals het onbereikbare mannen syndroom en de schizo, gaan om de oorspronkelijke creatie dat het mooie en fijne niet vanzelfsprekend is. Dat je daarvoor aan van alles moet voldoen eerst. Allerlei voorwaarden dus. En afhankelijk van of het doenbaar en mogelijk is, ontstaan er hard werken of verdwijnen in een fantasiewereld.

Maar goed, nu ga ik dus naar het nieuwe gebied heen bewegen, ook met betrekking tot liefdevol uitwisselen met een man. En om dat kracht bij te zetten hier dus even dit alles omschrijven.

Ik weet nu ook wat me te doen staan bij een eventueel volgende snipper op dit gebied. En die ga ik dan toch echt niet zo lang laten voortduren. Ofja, echt erg is dit verder ook niet geweest, het was een bijzonder proces wel. 

Ik voel wel hoe ik op ander gebied, zoals werk bijvoorbeeld, hier al aan voorbij ben. Dat heb ik bij Samen Verder en Tot uw dienst doorlopen. En dat manifesteert zich dus nu ook als vanzelf. Heel fijn.

bottom line van trauma

Vorige actie heb ik niet uitgevoerd. In plaats daarvan steeds dieper in het oorspronkelijke trauma gedoken. Ondertussen wordt al weken aangekondigd in readings dat "hij" terug komt, met verontschuldiging en uitleg. En dat er sprake is van liefde. Maar dat oude mechanismes de boel op de oude manier hebben doen voltrekken. En dat het onvermijdelijk was, want noodzakelijk voor het proces. Deze laatste begrijp ik wel. Maar ondertussen heb ik het zwaar.

Gisteren vroeg ik me af hoe ik om moet gaan met die voorspelling die al weken gedaan wordt: hij komt terug. Dat zou ergens deze weken, vóór de 21e dan plaatsvinden. In het kijken naar wat het eigenlijk bij me oproept kwam ik uit bij: ik durf er niet in te geloven, maar ik durf er ook niet niet in te geloven.

- Ik durf er niet in te geloven, want in het verleden waren dit soort zaken altijd symbolisch en bedoeld om me op een bepaald spoor te zetten. Nooit absoluut waar, maar altijd alleen maar wat ik nodig had om te horen. 

Daar kan ik niet meer tegen, eigenlijk. Dit is onacceptabel geworden. 

En feitelijk is dit ook bij alle andere zaken niet meer het geval. Ik weet eigenlijk zelf steeds wel wat er in het verschiet ligt, dus als er andere dingen voorspeld worden, weet ik zelf of ze waar zijn. Met dit is dit echter niet mogelijk voor mij op dit moment. Ook omdat alle tekenen in een andere richting wijzen, waardoor ik weer uitkom bij het idee dat het symbolisch zal zijn. Maar dat wil ik echt niet meer, want dat zou mijn "er niet in mogen geloven" bekrachtigen.

- Ik durf er niet niet in te geloven, want stel dat mijn gebrek aan geloof de boel tegenhoudt? Dan heb ik het allemaal zelf gedaan. Bovendien wil ik het graag. Ik wil graag dat dit anders verloopt dan alles hiervoor. Maar ik kan er eigenlijk niet in geloven, dus.

Eigenlijk is dit de bottom line: ik kan er niet meer in geloven. 
Vanmorgen schreef ik op: 

• ik wil van de wereld weten of ik het liefde mag noemen.
• ik geloof er niet meer in om me er voor te openen, want het wordt me toch meteen weer afgenomen. Door het leven, door het lot, door een grillige god of mijn hoger zelf én meest nog door de persoon zelf. Waarom? In godsnaam...

Daarom ook voel ik me zo beetgenomen door hem. Ik ben er deze keer toch weer in getrapt. En hoe! Ik heb dus ergens down the road besloten om er niet meer in te trappen...dat moet ergens vroeger zijn gebeurd. En dus gesloten te blijven. Maar dit druist zo in tegen mijn eigen natuur, dat het eigenlijk zelfmoord betekent. 

Het voelt verschrikkelijk.

............

Ik ben nog even die éne reading aan het kijken van Baba Jolie, waarin alles aan bod komt en de verklaringen gegeven worden. Ze zegt ergens op het laatst iets van gedeprimeerd raken vanwege het idee dat als dit er niet in zit, het leven grijs zal blijven. En die wetenschap is erg deprimerend.

Ik moest straks ineens denken aan Alexander en stelde me voor dat hij zich zou melden. Maar dat is toch echt niet hetzelfde. Ik heb gisteren ook goed opgelet hoe ik reageerde en me voelde bij Mark. Ik was bijna blij dat ik weg mocht daar. Hij schreeuwt te hard.

Even hier de link plaatsen, want deze is belangrijk. Moet ik misschien nog wat meer kijken.