bottom line van trauma

Vorige actie heb ik niet uitgevoerd. In plaats daarvan steeds dieper in het oorspronkelijke trauma gedoken. Ondertussen wordt al weken aangekondigd in readings dat "hij" terug komt, met verontschuldiging en uitleg. En dat er sprake is van liefde. Maar dat oude mechanismes de boel op de oude manier hebben doen voltrekken. En dat het onvermijdelijk was, want noodzakelijk voor het proces. Deze laatste begrijp ik wel. Maar ondertussen heb ik het zwaar.

Gisteren vroeg ik me af hoe ik om moet gaan met die voorspelling die al weken gedaan wordt: hij komt terug. Dat zou ergens deze weken, vóór de 21e dan plaatsvinden. In het kijken naar wat het eigenlijk bij me oproept kwam ik uit bij: ik durf er niet in te geloven, maar ik durf er ook niet niet in te geloven.

- Ik durf er niet in te geloven, want in het verleden waren dit soort zaken altijd symbolisch en bedoeld om me op een bepaald spoor te zetten. Nooit absoluut waar, maar altijd alleen maar wat ik nodig had om te horen. 

Daar kan ik niet meer tegen, eigenlijk. Dit is onacceptabel geworden. 

En feitelijk is dit ook bij alle andere zaken niet meer het geval. Ik weet eigenlijk zelf steeds wel wat er in het verschiet ligt, dus als er andere dingen voorspeld worden, weet ik zelf of ze waar zijn. Met dit is dit echter niet mogelijk voor mij op dit moment. Ook omdat alle tekenen in een andere richting wijzen, waardoor ik weer uitkom bij het idee dat het symbolisch zal zijn. Maar dat wil ik echt niet meer, want dat zou mijn "er niet in mogen geloven" bekrachtigen.

- Ik durf er niet niet in te geloven, want stel dat mijn gebrek aan geloof de boel tegenhoudt? Dan heb ik het allemaal zelf gedaan. Bovendien wil ik het graag. Ik wil graag dat dit anders verloopt dan alles hiervoor. Maar ik kan er eigenlijk niet in geloven, dus.

Eigenlijk is dit de bottom line: ik kan er niet meer in geloven. 
Vanmorgen schreef ik op: 

• ik wil van de wereld weten of ik het liefde mag noemen.
• ik geloof er niet meer in om me er voor te openen, want het wordt me toch meteen weer afgenomen. Door het leven, door het lot, door een grillige god of mijn hoger zelf én meest nog door de persoon zelf. Waarom? In godsnaam...

Daarom ook voel ik me zo beetgenomen door hem. Ik ben er deze keer toch weer in getrapt. En hoe! Ik heb dus ergens down the road besloten om er niet meer in te trappen...dat moet ergens vroeger zijn gebeurd. En dus gesloten te blijven. Maar dit druist zo in tegen mijn eigen natuur, dat het eigenlijk zelfmoord betekent. 

Het voelt verschrikkelijk.

............

Ik ben nog even die éne reading aan het kijken van Baba Jolie, waarin alles aan bod komt en de verklaringen gegeven worden. Ze zegt ergens op het laatst iets van gedeprimeerd raken vanwege het idee dat als dit er niet in zit, het leven grijs zal blijven. En die wetenschap is erg deprimerend.

Ik moest straks ineens denken aan Alexander en stelde me voor dat hij zich zou melden. Maar dat is toch echt niet hetzelfde. Ik heb gisteren ook goed opgelet hoe ik reageerde en me voelde bij Mark. Ik was bijna blij dat ik weg mocht daar. Hij schreeuwt te hard.

Even hier de link plaatsen, want deze is belangrijk. Moet ik misschien nog wat meer kijken.