Anders

 Ik heb bericht gehad van Bo Derks, gisteren op de valreep een berichtje gestuurd na al die jaren. Vannacht droomde ik van alles met als gemene deler dat ik dingen geacht werd te doen in opdracht van anderen/voor anderen....en bij alles ging het mis of er ging iets mis. 

Iets met een stapel bakken enz verplaatsen via een karretje, en ijs dat geserveerd moest worden wat begon te smelten. Ik was zo bezig met het zo netjes te doen voor die anderen, dat ik te laat zag dat het ijs aan het smelten was. Pas daarna kwam ik op het idee om zelf uit te maken wat het beste dessert zou kunnen zijn.

Bo maakte de opmerking dat "anders zijn" een tijd in beslag neemt om het te kunnen dragen.

Dat vind ik wel mooi gezegd. Denk dat dit een laatste horde is om te nemen. Of misschien was het de eerste wel. Waardoor het duidelijk is dat het de laatste is.

Ik was anders en daardoor viel ik uit de toon. Vanwege de afwijzing op anders door mijn ouders, en ik graag verbinding wilde...heb ik de afwijzing opgevat als een verbod op mezelf zijn. De afwijzing ben ik blijven ervaren. Het verzet tegen anders zijn en het zoeken naar overeenstemming hebben me tot hier geleid.

Ondertussen is er angst ontstaan dat mijn anders zijn, als ik dat volledig tot uitdrukking breng, helemaal niet zo anders zal zijn. Of bijzonder. Bijzonder is het sowieso niet, want ik heb geen bijzondere kunstjes te showen. Misschien is het ook wel deze angst waardoor ik blijf zoeken naar dat ene specifieke ding waar ik dan zo goed in ben, om dat te kunnen benoemen naar een ander en neer te kunnen zetten. Waarmee ik het meer zichtbaar kan maken, en herkenbaar voor anderen.

Er is natuurlijk ook angst dat mijn anders zijn alleen leidt tot verdere vervreemding. Dat is oorspronkelijke angst. Maar inmiddels is er van alles bij gekomen.

Mijn zoeken naar overeenkomsten heeft er wel toe geleid dat ik me dus volledig opende naar Maurice. Maar het ding draagt een paradox in zich, zoals ik gisteren ook al vaststelde. Ik zal dus mijn anders zijn moeten ownen. Hoe dat anders er dan ook uitziet.

Superheldin

Ik heb net even wat oude posts terug gelezen, omdat ik op zoek was naar een blog van 2016. Ik heb die niet hier bewaard, maar destijds wel afgedrukt en nu dus gevonden in een schriftje omdat ik op zoek was naar de strips van Aria.

Ik probeer te definiëren wat mijn missie is, wat ik als mijn roeping voel. Wat mijn meesterschap is ook, mijn signatuur als het ware, mijn specifiek helden-gave of kracht.

Als ik kijk naar mijn geschiedenis dan heb ik alles gerealiseerd wat ik wilde - behalve een beroemde heldin zijn. Mijn lichaam, mijn werk en mijn wonen heb ik getransformeerd. Ondertussen mijn dochter grootgebracht. Werken met overtuigingen - de basis waarop onze realiteit werkzaam is - gemeesterd. Inzicht in systemen.

Nu wil ik de volgende stap maken, dat laatste wat nog niet gerealiseerd is: beroemd zijn om mijn meesterschap, en de heldin die ik ben.

Ik moet daarvoor het ene doen, wat ik mijn hele leven al probeer te omzeilen: alleen staan. Het is bizar en paradoxaal dat ik alles in het werk heb gesteld om van dat eenzame gevoel af te komen, maar wat ik er voor over had dreef me van mezelf weg. En dus was ik eenzaam aan de andere kant er van. Om dus niet meer eenzaam te zijn moet ik het risico nemen volledig alleen te komen staan. 

Het kondigde zich al wat aan in mijn opzoeken van de oude relaties en het besef en de vingerwijzing dat die me me niet de verbinding opleveren die ik zo wens.

Hoe ga ik hier voorbij?

Hoe wil ik heldin zijn?

Maar dat ik de heldin in mijn tot uitdrukking wil brengen, dat staat vast. Dus laat maar komen, die gelegenheid om dat gewoon maar te doen. Ik ben het wringen in keurslijven en zwijgen om de lieve vrede beu, het levert niets bruikbaar meer op.