Ik heb net even wat oude posts terug gelezen, omdat ik op zoek was naar een blog van 2016. Ik heb die niet hier bewaard, maar destijds wel afgedrukt en nu dus gevonden in een schriftje omdat ik op zoek was naar de strips van Aria.
Ik probeer te definiëren wat mijn missie is, wat ik als mijn roeping voel. Wat mijn meesterschap is ook, mijn signatuur als het ware, mijn specifiek helden-gave of kracht.
Als ik kijk naar mijn geschiedenis dan heb ik alles gerealiseerd wat ik wilde - behalve een beroemde heldin zijn. Mijn lichaam, mijn werk en mijn wonen heb ik getransformeerd. Ondertussen mijn dochter grootgebracht. Werken met overtuigingen - de basis waarop onze realiteit werkzaam is - gemeesterd. Inzicht in systemen.
Nu wil ik de volgende stap maken, dat laatste wat nog niet gerealiseerd is: beroemd zijn om mijn meesterschap, en de heldin die ik ben.
Ik moet daarvoor het ene doen, wat ik mijn hele leven al probeer te omzeilen: alleen staan. Het is bizar en paradoxaal dat ik alles in het werk heb gesteld om van dat eenzame gevoel af te komen, maar wat ik er voor over had dreef me van mezelf weg. En dus was ik eenzaam aan de andere kant er van. Om dus niet meer eenzaam te zijn moet ik het risico nemen volledig alleen te komen staan.
Het kondigde zich al wat aan in mijn opzoeken van de oude relaties en het besef en de vingerwijzing dat die me me niet de verbinding opleveren die ik zo wens.
Hoe ga ik hier voorbij?
Hoe wil ik heldin zijn?
Maar dat ik de heldin in mijn tot uitdrukking wil brengen, dat staat vast. Dus laat maar komen, die gelegenheid om dat gewoon maar te doen. Ik ben het wringen in keurslijven en zwijgen om de lieve vrede beu, het levert niets bruikbaar meer op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten