vreemde eend en fijn werk

En toen bleek ik toch een vreemde eend in de bijt te zijn bij de scholing. En eigenlijk tijdens deze scholing vandaag ook, maar dit was voor de anderen verder minder goed te zien in vergelijking met de vorige scholing. Voor mij daarentegen net zo emotioneel beladen.

En afgelopen weken ging het alleen maar over betekenis. In velerlei opzicht. Met vele depressieve dagen ook. Veel aan Maurice gedacht ook. Sad geweest. Vooral om het ontbreken van het open hart. En het groeiende besef dat de match met hem erg zeldzaam is (was).

Slechts vanmorgen besloot ik dat ik toch wel echt graag dat open hart weer wil ervaren. En dan toch wel echt met wederkerigheid. In godsnaam wat betekent het dat ik daarvoor geen passende mensen tegenkom?

Maar vandaag wederom kwam ik uit bij dat oude gevoel. Kijken of ik het onder woorden kan brengen. Straks lukte het, om het "tegen Alfred (die de cursus gaf)" te benoemen.

De scholing draaide om pathologie en kwaliteitszorg verlenen. Hij had het over het gewone ongewoon goed doen. hij heeft het dan om praktische zorg. Ik kon hem met moeite bijhouden, maar wilde het wel. De informatie de echter op alle niveau's op me af komt vroeg nogal wat van me. Ik besefte hoe geïnteresseerd iedereen was in die praktische zorg. En hoe blij ik ben om niet zelfstandig bevoegd te zijn, maar slechts uitvoerend. Feitelijk wil ik ook niet echt die praktische zorg doen. Het is slechts een middel tot. Ik wil emotionele en spirituele zorg verlenen. Maar niet coachen. Ook niet counselen. Dat is het m juist. Coachen en counselen worden ingezet voor een doel. Ook daar hangt een "plan" aan. Het zijn acties, die ingezet worden om naar een punt toe te bewegen. 

Maar de nacht is wel mijn beste tijd van de dag, de schimmige sfeer waarin spoken tot leven komen en onder ogen gezien moeten worden. 

Ik heb alleen nog steeds ergens in mijn systeem zitten dat praktische zorg waardevoller is, of zorg waar een "smart" doel mee behaald kan worden is waardevoller dan alleen maar toewerken naar "fijn".

Als ik dit schrijf, schiet ik vol. Ik heb dit nog nooit zo kunnen zien. Fijn is niet waardevol genoeg om een doel an sich te maken. Dat is in ieder geval van de buitenwereld altijd de boodschap, de respons die ik heb gekregen op mijn vragen/wensen. Want ik wilde fijn samen.

Sinds ik dat doel opgegeven heb, komt alles los, en dus ook dit. Gelukkig....want het is niet helpend voor mijn bijdrage. Die gaat over zachtheid, emotionele en spirituele zorg.

Wel begin ik dus donderdag in de hospice, maar als verzorgende. Ik hoop maar dat het me brengt waar ik heen wil. Ik ben er nu namelijk bang voor dat ik altijd zal blijven worstelen met de vraag hoe ik in godsnaam in fijn werk kan komen....

betekenis

 Als ik mijn vorig blog lees, zie ik wel hoe ik steeds denk dat ik de bodem van het oorspronkelijke trauma helemaal in beeld heb gekregen en dan komt er nog meer.

Laatste dagen zit ik in de eenzaamheid. Ik besefte ineens dat die eenzaamheid getriggert wordt bij burenherrie, dat het me aanzet tot zwerven, tot het niet vast willen zitten en dat ik er dus steeds onbereikbare mannen voor heb laten opdraven. Want ik wilde de eenzaamheid niet volledig ervaren. IN mijn alles ervoor doen om die te doen verdwijnen heb ik dus maniertjes ontwikkeld en het ding hardnekkig gemaakt. 

Ik ben hier afgelopen weekend voor een deel doorheen gegaan, toen voelde ik me weer wat beter. En vandaag stond ik op na enkele uren slapen na de nachtdienst en voelde me ellendig. Down. Vanmorgen zei de vrouw van meneer lewy body, dat ze vanaf het begin een klik ervaart bij mij. Helaas is dat niet wederzijds, maar ik begrijp heel goed waarom zij dat ervaart. Daar moest ik over nadenken onderweg naar huis. Toen ik opstaond na enkele uren voelde ik me zo slecht dat ik uiteindelijk terug naar bed ben gegaan.

Geslapen tot half 6. Ik merkte dat ik ook nog altijd her en der opvattingen bezig omtrent dingen die ik zou moeten. Het kost me wel even om op het punt te komen om gehoor te geven aan wat ik zelf graag wil. Ik doe het wel. In mijn slaap heb ik gedroomd over zus en hoe ik tegen haar zei me zo betekenisloos te voelen in de relatie met haar. Ik herinnerde me dat ineens toen ik eindelijk woorden kon geven aan het depri gevoel: dat draait om de beleving (en overtuiging) dat ik niks beteken voor de mensen die mij zo dierbaar zijn.

Het depressieve gevoel van dat niks meer zin heeft is daardoor erg aloverheersend. Fijn is nu wel dat ik midden in die ervaring ook/wel de overstijgende betekenis zie. Dus meta, neerkijkend op mezelf in deze ervaring. 

Het was ook deze beleving die ik meest schokkend vond aan het gebeuren met Maurice, die niet eens de moeite nam een reactie te formuleren. Ik kon niet anders dan concluderen dat ik niet de moeite waard ben (om weerstanden te overwinnen enz)...waar mijn beleving in het contact met hem me heilig was. Zo erg dat ik er nu nog mee doende ben.

Ik heb het gevoel dat ik nog een tijdje hier zal vertoeven. Het is verder niet erg. Ik hoef alleen maar een beetje te werken en de diensten die nu staan kosten me niet zo veel en leveren genoeg op. Verder hoef ik gelukkig niks. Alles is geborgd verder. Daarom kan ik er ook doorheen nu. Dat is wel fijn, ook omdat ik weet dat er voorbij nieuwe keuzes zal kunnen maken. Beniwud waar die toe zullen leiden. Verder ben ik vooral lief voor mezelf.

Zo heb ik straks boodschappen gedaan voor de lunch voor komende scholingsdag. Een worsteling omtrent de vraag wat ik zal eten, en hoe de wereld daar op zal reageren. Ik besloot voor wat ik wil en heb er alles voor verzameld. Het was een goede flow want ik vond precies die dingen die me er in inspireerden en me hielpen. Juist ja, dat wilde ik zo.

En zo ga ik verder...

...........

Bizar dan ook weer, en heel mooi en betekenisvol: terwijl ik dit blog publiceer komt de mail binnen van Sint Annaklooster met daarin de bevestiging dat ik een raamovereenkomst mag aangaan met hen en in hospices kan gaan werken. Daarmee is er antwoord gegeven op een gevoeletje van onzekerheid wat was opgekomen nav het lezen van de reader en dat ik een vreemde eend in de bijt zou zijn tijdens de scholingsdag. Nu  niet meer, want met het oog op gaan werken in een hospice it alle makes sense. Kan ik helemaal verantwoorden. Niet dat dit nodig is persé, want ik mag doen wat ik wil, maar ik kreeg er toch wel wat stress van. Ben ik toch blij dat ik (het leven in overeenstemming met mijn essentie) mezelf hierin tegemoet kom.

............

Ook zo apart om te constateren dat ik nog altijd helemaal in flow ben, want ik moest referent opgeven en heb Nachtzusters weer gekozen. Dan voelt het alsof alles weer helemaal klopt, en precies gaat zoals ik het bedoeld had. In veel ruimer opzicht dan ik hiervoor dacht. It all makes nog meer sense.

Het schept vertrouwen voor alles waar ik me nu nog wat nerveus over maak. Blijkbaar heb ik het goed met mezelf voor. Als ik me er maar aan over durf te geven...

Blijkbaar ga ik toch in hospices werken. Het past wel bij me, sluit aan bij de sfeer van de nacht.