En toen bleek ik toch een vreemde eend in de bijt te zijn bij de scholing. En eigenlijk tijdens deze scholing vandaag ook, maar dit was voor de anderen verder minder goed te zien in vergelijking met de vorige scholing. Voor mij daarentegen net zo emotioneel beladen.
En afgelopen weken ging het alleen maar over betekenis. In velerlei opzicht. Met vele depressieve dagen ook. Veel aan Maurice gedacht ook. Sad geweest. Vooral om het ontbreken van het open hart. En het groeiende besef dat de match met hem erg zeldzaam is (was).
Slechts vanmorgen besloot ik dat ik toch wel echt graag dat open hart weer wil ervaren. En dan toch wel echt met wederkerigheid. In godsnaam wat betekent het dat ik daarvoor geen passende mensen tegenkom?
Maar vandaag wederom kwam ik uit bij dat oude gevoel. Kijken of ik het onder woorden kan brengen. Straks lukte het, om het "tegen Alfred (die de cursus gaf)" te benoemen.
De scholing draaide om pathologie en kwaliteitszorg verlenen. Hij had het over het gewone ongewoon goed doen. hij heeft het dan om praktische zorg. Ik kon hem met moeite bijhouden, maar wilde het wel. De informatie de echter op alle niveau's op me af komt vroeg nogal wat van me. Ik besefte hoe geïnteresseerd iedereen was in die praktische zorg. En hoe blij ik ben om niet zelfstandig bevoegd te zijn, maar slechts uitvoerend. Feitelijk wil ik ook niet echt die praktische zorg doen. Het is slechts een middel tot. Ik wil emotionele en spirituele zorg verlenen. Maar niet coachen. Ook niet counselen. Dat is het m juist. Coachen en counselen worden ingezet voor een doel. Ook daar hangt een "plan" aan. Het zijn acties, die ingezet worden om naar een punt toe te bewegen.
Maar de nacht is wel mijn beste tijd van de dag, de schimmige sfeer waarin spoken tot leven komen en onder ogen gezien moeten worden.
Ik heb alleen nog steeds ergens in mijn systeem zitten dat praktische zorg waardevoller is, of zorg waar een "smart" doel mee behaald kan worden is waardevoller dan alleen maar toewerken naar "fijn".
Als ik dit schrijf, schiet ik vol. Ik heb dit nog nooit zo kunnen zien. Fijn is niet waardevol genoeg om een doel an sich te maken. Dat is in ieder geval van de buitenwereld altijd de boodschap, de respons die ik heb gekregen op mijn vragen/wensen. Want ik wilde fijn samen.
Sinds ik dat doel opgegeven heb, komt alles los, en dus ook dit. Gelukkig....want het is niet helpend voor mijn bijdrage. Die gaat over zachtheid, emotionele en spirituele zorg.
Wel begin ik dus donderdag in de hospice, maar als verzorgende. Ik hoop maar dat het me brengt waar ik heen wil. Ik ben er nu namelijk bang voor dat ik altijd zal blijven worstelen met de vraag hoe ik in godsnaam in fijn werk kan komen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten