Bericht naar Nick

 Hoi Nick,

Graag wil ik nog even terugkomen op de training van afgelopen dagen. Ik had op het feedback formulier nog iets meer willen schrijven, maar het lukte me niet na dat laatste stuk om de juiste tekst vinden.

Wat ik heb gemist in de training is kennis van de polyvagaaltheorie. Toen je ergens refereerde aan de window of tolerance dacht ik dat je er mogelijk mee bekend zou zijn, maar er kwam geen vervolg. 

De polyvagaaltheorie kwam op mijn pad na vele jaren zoeken naar antwoorden op de vraag wat er mis was met mij. Inmiddels is dat bekend, namelijk complex trauma. Die theorie gaat over de neurobiologie van "je veilig voelen" en hoe het autonoom zenuwstelsel reageert op signalen van gevaar. Punt is dat de respons van vechten en vluchten algemeen bekend zijn, en die van bevriezen met de opmars bezig, maar de respons die daarna komt eigenlijk nog maar weinig bekend is. De respons van shutdown en collaps. Die er bij dieren uitziet als de muis die schijnbaar dood in de bek van de kat hangt, maar nog springlevend is. Ook bij mensen is die respons er als vanzelf als er overweldiging plaatsvinden en signalen worden waargenomen van levensbedreiging (al dan niet reëel). Anders dan dieren kunnen wij mensen ook dissociëren waarbij we fysiek door kunnen functioneren, maar er delen van de hersenen uitgaan en we niks meer echt ervaren van wat er gebeurt. Ook dat is een respons van shutdown.

Wat mensen daarnaast ook vaak niet weten is hoe de hersenen werken in de diverse staten van zijn. In shutdown is het systeem extreem gevoelig voor input van buitenaf, wat je bij mij hebt kunnen aanschouwen in dat laatste moment, toen mijn diploma er niet bleek te zijn en ik geen felicitatie in ontvangst mocht nemen. Ik kan je uitleggen hoe zwaar dat moment voor mij woog, maar dat is eigenlijk niet nodig want dat heb je dus kunnen zien toen ik vocht tegen collaps, toen het applaus met alle geweld over me heen kwam. Ook al is dat aanmoedigend bedoeld, het komt als extreem intrusief binnen, en de opmerking "het spijt me" van Bart zelfs ook. Daar is op zo'n moment met cognitie geen besluit over te nemen, omdat die delen van de hersenen dus ook uit gaan. Er over praten gaat niet, want taal is iet beschikbaar. Ik denk zelfs dat veel kinderen (en ook volwassenen) die komen met "ik weet het niet" als standaardrespons, eigenlijk gewoon simpelweg overweldigd zijn in het moment en het dus ook echt niet kunnen weten, maar een moment later wanneer ze weer veiligheid ervaren zouden ze het wel weten.

Ik kan hier lang en uitgebreid over vertellen, ik beschouw het als mijn persoonlijke missie om mensen hiermee bekend te maken. Want ook in de psychiatrie wordt de wetenschappelijke kennis hierover nog maar mondjesmaat meegenomen. Waardoor compleet verkeerde diagnoses gesteld worden. De meeste psychiatrische beelden zich allemaal terug te voeren op (complex) trauma. En trauma is op zichzelf heel prima te behandelen met somatische benaderingen.

Je ziet wel: te veel om op dat éne A4-tje te schrijven. Maar hierbij alsnog. 
Oja, ik vond je via linked-in. 

groetjes en fijn weekend,

Carry