afhechting oude creatie

Ik zie nu wat het was.
Ik ben al die tijd de wil geweest, de initiator, de creator, degene die de creatie aanzwengelde. Hij bewoog mee, gaf er vorm aan, maakte mogelijk en liet toe. Dat kon hij vanuit de oceaan van ruimte en welkom.

Toen ik besloot dat ik dan wilde dat we elkaars ideale partner zouden zijn, leek dat de beste keus. Maar die bleek in deze creatie in zichzelf onmogelijk. Want mijn ideale partner brengt eenzelfde hoeveelheid wil en creatievermogen in. Mijn ideale relatie is er één waarin we allebei wil hebben om eenzelfde relatie te bewerkstelligen.

Toen ik hem vroeg wat hij dan eigenlijk wilde van mij en de relatie en hij zei dat niet te weten....en toen hij later zei dat hij een einzelgänger is.....daar werd me duidelijk hoe het niet kan. Hoe het niet realiseerbaar zou kunnen zijn in deze creatie.

Intuïtief wist ik dat ik de creatie moest afhechten, ontbinden. En ook dat liet hij gewoon toe. Nu zie ik waarom. Maar ik sluit niet uit dat we nog verder kunnen, opnieuw dan. In een nieuwe manier van samenzijn waarin wel beide dezelfde wil hebben.

Ik heb echter sterk het vermoeden van niet, maar meer dat we elkaar zullen blijven steunen, tot we beide de ideale partner/relatie hebben gevonden. Dat zou mooi zijn.

...........

Kwam Ronald net tegen toen hij van zijn ouders af kwam (wonen naast mij). Hij wilde eigenlijk gewoon naar zijn huis lopen nadat hij hand opgestoken had. Ik vroeg hoe het met hem gaat, omdat hij zo verkouden was. Toen kwam hij naar me toe. Ja, wel beter. Mooi geschreven, zei hij toen. Mijn blog bedoelde hij. Hij had er op de app niks over gezegd, terwijl ik het hem geappt had. En waarom appt hij me dat dan niet? Waarom nou?

Toen vroeg ik hem hoe zijn moeder het opgepakt had (zij was zo blij met mij als schoondochter). Hij knikt wat in de zin van: het zal wel loslopen. Ik voel hoe ik moet huilen. Hij ziet het aan me. Aait me over mijn haar en zegt: Ja, Carry, wat niet is, dat is niet. Kijkt me aan met een blik waarvan ik niet weet of het verdriet is of schuldgevoel. En ik voel hoe ik moet huilen en me schuldig voel....

Maar dat hij zegt: wat niet is, dat is niet.......geeft alles in samenvatting weer. En dus was de beslissing juist. Maar ik moet zo huilen. Om hem. Plaatsvervangend.

....

en ik geef het hem terug, hoe ik huil om hem. Ik wil hem niet in de steek laten....

Heb het hem geappt, hoe ik huil voor hem, en het gevoel heb dat ik hem in de steek laat. Hij stuurt een kus terug. En ik moet nog meer huilen..... Het voelt wel helend om hem de woorden te geven die hij zelf niet vinden kan, en de tranen dan zelf maar te laten gaan.