de timmerman en de bosnymf

Dit is het sprookje van de timmerman en de bosnymf. De timmerman woont in zijn huis in het dorp, de nymf tussen de bomen in het bos. Daar heeft ze geen huis nodig, ze leeft met de spirit of nature.

Zowel de timmerman als de bosnymf houden van bomen. De timmerman om het materiaal wat nog leeft, de bosnymf om het leven wat het materiaal tot uitdrukking brengt.
De timmerman kan als geen ander werken met het materiaal. De mooiste dingen kan hij maken. De bosnymf heeft zich verdiept in de vonk, de creërende kracht van het leven die vorm tot uitdrukking brengt.

Bosnymf woont in het bos, tussen de bomen die het leven nog aan alle kanten puur tonen. Timmerman woont in het dorp, tussen alle andere mensen. Bosnymf ziet vanuit haar plek in het bos al die bedrijvigheid en voelt zich aangetrokken tot uitwisseling met de mensen. Ze wilzo graag die mensen ontmoeten dat ze elke dag opnieuw naar het dorp gaat, om 's avonds weer terug te keren naar haar eigen wereld vol spirits. Ze voelt echter ook dat ze niet hetzelfde is als de mensen, ze is gevoeliger dan de meesten en verlangt regelmatig naar de serene rust die het bos uitademt. In stilte communiceren met spirit, haar ziel weer opladen. Tot ze de behoefte weer voelt om uit te wisselen met mensen.

Zo doet ze jaar in jaar uit. Zoekend naar hoe ze kan bijdragen aan die wereld van de timmerman, waarin men vooral waarde hecht aan dingen en doen. Zo komt haar voor. Ze leert er alles wat de mensen in het dorp haar kunnen leren: werken met materie en alles wat men weet over de wereld. En telkens als ze lang in het dorp vertoeft, merkt ze hoe haar andere zintuig, die waarmee ze communiceert met geest en leven, afgemat raakt. Tot dat te erg wordt, en ze voelt hoe ze moet terugkeren naar het bos. Alwaar ze ondertussen van spirit alles over de vonk van het leven leert en hoe dat zichzelf tot uitdrukking wil brengen in materie om vervolgens door mensen weer gebruikt te worden.

Ze denkt dat haar stille communiceren met spirit geen waarde heeft in het dorp, haar zien van al het leven in de bomen en verder al wat leeft, dat is niet concreet en vast en lijkt daarom geen waarde te hebben. Jarenlang probeert ze voorzichtig de mensen in het dorp hier van op de hoogte te brengen, maar zij hebben eerst en vooral oog voor de eigen manier van werken met de materie. Dat versterkt haar idee dat ze maar beter kan worden zoals zij.

Ondertussen zoekt ze hoe ze een leefplek kan krijgen in het dorp. Maar het lukt niet. Waar ze ook probeert te huizen, ze wordt moe, hoort te veel herrie, raakt overstuur door alle geweld, wat in de serene wereld van spirit en natuur niet voorkomt. Daar heeft alles zijn plaats en tijd, en volgt een natuurlijk ritme. Dus besluit ze het dorp uiteindelijk maar te verlaten, en voelt zich daardoor wederom erg eenzaam. Ze verlangt naar verbinding met mensen zoals ze die voelt met spirit en natuur. Maar is dat wel mogelijk, vraagt ze zich af.

...........

Dan ontmoet ze de timmerman. Op slag is ze verliefd. Elke dag gaat ze naar hem toe. Elke dag raakt ze verder in de war. En vermoeid. Want ze wil worden net als de timmerman, en de mensen in het dorp. Denkt dat ze op die manier pas echt van waarde zal zijn in het dorp. Maar ze kan niet worden als de timmerman. Ze is tenslotte een bosnymf. En zij zien de vonk van het leven. Maar zijn niet vertrouwd met het werken met materie op de timmerman manier. Ze heeft het geleerd van de mensen in het dorp, maar het is niet haar natuurlijke manier.

Maar ze gaat toch elke dag naar de timmerman. Want ze houdt van hem, en wil graag bij hem zijn. Ze wil hem graag ontmoeten ergens op een plek waar beide zich fijn voelen, en hoopt dat als ze maar genoeg naar hem beweegt, hij nieuwsgierig zal worden naar haar wereld. Onderweg raakt ze zoetjesaan het contact met spirit stukje bij beetje kwijt. Denkt te voelen hoe er geen ruimt is voor haar manier van leven. Want om het dorp te kunnen leven en van waarde te kunnen zijn, moet ze worden zoals de mensen. Ze wordt steeds meer moe.

Op een dag is ze zo vermoeid, dat ze vreest dat het niet houdbaar zal zijn. Ze legt het aan de timmerman voor, en nog eens, en nog eens. Maar de timmerman weet niet hoe hij haar moet helpen met moeheid. Hij is namelijk goed in andere dingen. Dan zegt de timmerman iets belangrijks. Hij zegt: ik kan alles maken, ik wil ook alles maken wat jij wil en nodig hebt. Ik wil jou een plek geven, een thuis, een veilig onderkomen. Ik wil dingen voor je realiseren. Maar ik kan niet bedenken hoe dat er allemaal uit moet zien, hoe dat moet zijn. Dat moet jij doen.

Langzaam dringt het besef tot haar door, de betekenis van zijn woorden. Hij zegt daarmee dat zij de vonk moet zijn, de creërende kracht van het leven die vorm tot uitdrukking brengt. En dat hij die vorm dan tot uitdrukking brengt. Wees die vonk, zegt hij, en ik breng het tot uitdrukking.