diepte

Wat ons bindt is de gedeelde intentie om elkaar positief te beïnvloeden. Ik moest ineens denken aan dat beeld van onder water.

Ik hing gebonden aan zware kettingen met mijn handen vast in diep water. Ronald kwam aanzwemmen. We wisten allebei dat ik zo zou gaan verdrinken. Ik zag hem naarstig nadenken wat er moest gebeuren: kettingen los of eerst zorgen voor adem voor mij. In een flits zag ik dat hij niet wist wat te doen, ook dat beide waarschijnlijk te veel tijd zouden kosten. Op dat moment besloot ik dat dit onzin was, dat ik gewoon kon besluiten om de kettingen te doen verdwijnen, en op datzelfde moment losten ze op in sprankelende lichtjes en zwom ik als eerste naar boven, Ronald achter me aan.

Ik moest hier straks ineens aan terug denken. En nu zag ik ineens nog iets in het beeld: in zijn twijfel over wat te doen en het besef dat beide te veel tijd zouden kosten, wilde hij niet weggaan. Hierdoor zouden we beide verdrinken. Ik kon zijn paniek niet aanzien en nam een besluit om dus maar naar de oppervlakte te zwemmen.

Overdrachtelijk gezien betekent dit dat ik uit de diepte ben gekomen en aan de oppervlakte ben gaan leven. Dat klopt ook. Ik heb zijn invloed toegelaten en ben aan de oppervlakte gaan leven met hem. Oftewel: ik ben gestopt met de diepte te delen met hem. Ook gestopt met dat te wensen/hopen.

Gevolg is dat we heel weinig delen en er afvlakking is. Maar ander gevolg is ook dat er minder zwaarte is op voorheen moeilijke thema's, zoals seks.

Straks trok ik kaartjes voor ons. Heel typerend: Peter Pan de zegekar voor mij, Sneeuwwitje, de heremiet voor Ronald, Hans en Grietje, de geliefden voor ons/de relatie. Toen moest ik dus ineens weer aan dit beeld denken.

Ik ben dan weliswaar naar de oppervlakte gekomen om ons te behoeden voor de verdrinkingsdood.....maar waarin laat hij zich beïnvloeden door mij? Wat doet hij om ons te behoeden voor constante oppervlakkigheid (watertrappen/rondzwemmen zonder elkaar te kunnen vasthouden)?

Of hebben we na het boven komen die ene rotsblok gevonden waaraan we - of liever gezegd ik - ons vastklamp, terwijl hij seks met me heeft? Omdat dat het enige houvast is in een verder eindeloos uitgestrekte zee?

En wanneer zal hij in de gaten krijgen dat dit nog maar het enige is wat ik met hem deel? En dat dit niet eens gaat zoals ik dat graag wil of fijn vind. Of zal hij dat eigenlijk wel prima vinden?