down

Boh, wat nu gebeurt doet mijn hele geschiedenis veranderen. Ik sta weer down op. En heb vanzelf de neiging om onze avond van gisteren naar beneden te halen. Terwijl ik zeker wist hoe fijn het was, in het moment. Het was fijn met hem, ik voelde weer hevig de liefde. Helemaal in love. Hij dichtbij.

En toch komt gedurende de nacht een down gevoel opzetten. Ik voelde het al iets toen ik naar bed ging en gedurende de nacht - terwijl ik sliep - nog meer. Nu heb ik het koud en voel me down. En heb geen zin in hem. Geen zin in zijn wereld.

Dit doet me mijn geschiedenis in ander licht zien. Mijn depressie, en mijn gevoel naar mijn ouders.

Ik kan niet zonder mystiek en diepte in mijn leven. Ik heb dat nodig om te gedijen en tot bloei te komen. Mijn Ni slaat anders dood neer en dat is mijn primaire functie. Ik kan dus met mijn primaire functie niks binnen de relatie. Net zoals ik er niks mee kon vroeger thuis. Vandaar dat ik me niet op mijn plek voelde.

Boh, dit is nogal wat. Niet zo vreemd dat ik uitgeput raak. En down dus.

En waar ik begin van de week nog worstel met het gevoel van "mag dat?" en "zal ik er om geliefd zijn?" ....daar blijft nu onder de streep alleen nog maar de primaire behoefte over om vooral niet ziek te worden.

Dit móét in de relatie ingebracht worden. Want voor mij is dit primaire behoefte. Anders trek ik dit niet.