onvervulde wensen

Vandaag voelde ik me wat emotioneel. Dikke keel. En moest veel aan ronald denken.
Dus straks op de app. Stom: ik mis hem niet. Ik mis het delen. Maar juist dat was er niet. En ik besef: die grootste wens bleef onvervuld.
Net zoals mijn grootste wens op werkgebied onvervuld bleef, of mbt mijn plek in de samenleving. En mijn grootste woonwens.

Gisteren schreef ik hoe er een fase voorbij is. Fase 1 was die van de weg kwijt raken. Fase twee van de weg terugvinden naar mezelf. Die is met alles in de relatie met ronald wel afgerond. Nu komt fase 3. Die gaat over het vervullen van de grootste wensen. Zo voelt het.

Mijn grootste relatiewens is om de diepte te delen. Hartsverbinding met mijn man.
Mijn grootste werkwens is om mijn dierbaarste eigenschappen in vreugde te delen en in te zetten voor het goed van anderen. Die eigenschappen zijn empathie, verbinden, begrijpen, helen, ondersteunen.
Mijn grootste woonwens is een fijne eigen rust- en relaxplek hebben in harmonie en te midden van fijne anderen.
Mijn grootste wensen gaan allemaal over fijn samen. Juist vanuit alles wat ik ben. Vooral ook vanuit de diepte dus.

Zuidzorg lijkt de plek om de werkwens mee te vervullen. Ronald lijkt me niet de man om de relatiewens mee te vervullen. Want juist dat wat ik het liefst wilde bleef uit. Voor al het andere had ik water bij de wijn kunnen doen.
Wonen komt als het werk op de rit is. Ik heb verder toch niks anders mee te doen.

Op dit moment zit ik mbt alle drie de thema's nog te kijken met oude situaties, die waarin ik het er maar mee moet doen en er het beste van moet maken. Omdat ik daarmee bij mezelf kon uitkomen en wat ik zelf graag wil. En hoe ik daarvoor kan en wil gaan. Moet gaan. Niet anders meer kan.

Even bewust van zijn is wel een goed ding.