Er treedt een vreemd effect op nu ik bijna door de verwerking heen ben van de relatie met ronald. Ik voel heel sterk soort van blijdschap dat ik er van af ben. Het is zo sterk dat het vraagt om erkenning. Hoe moeilijk het was. Hoeveel het me kostte.
En toch heb ik dat onderweg niet zo in de gaten gehad. Of eigenlijk wel geweten maar genegeerd voor een groot deel. Vanwege de harmonie for all. En de neiging er het beste van te maken.
Pas als het echt niet meer wil, geef ik op.
Datzelfde effect treedt nu op naar het werk toe. Nu ik een duidelijk besluit heb genomen en daar stappen toe aan het zetten ben. Nu heb ik een soort van WTF, dat ik dit al 5 jaar doe! 5 jaar terwijl ik na drie weken wist dat ik niet wilde blijven.
En ik begin te voelen hoe ik ook genoeg krijg van het huidige wonen.
Het is een soort verdragers-mentaliteit, het er maar mee doen en er het beste van te maken. Zolang het duurt. Maar actie ondernemen voor iets anders doe ik pas als zelfs het beste er van maken niet meer lukt.
Waarom? In hemelsnaam....
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
-
Rondom het vuur Als we samen bij het vuur Kijkend in de vlammen Marshmallows warm maken Ons warm en geborgen voelen En veilig genoeg om ons...
-
vandaag met Johan was natuurlijk compleet anders dan verwacht. Echt helemaal uit de droom geholpen. Hij was schreeuwerig, grof gebekt en ha...
-
Inmiddels al weer een half jaar geleden dat ik schreef hier. Een half jaar en veel nieuwe inzichten en veranderingen verder. 5 maanden on...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten