zweethut

Veel tekst, maar ik wil het heel graag delen.
Vandaag mijn eerste zweethut gehad, al jaren op mijn to-do-lijst dus. Ik wist dat het moment juist was. Er kwam van alles, wat ik morgen ofzo nog ga proberen te vangen in een met de rest van de wereld deelbare tekst. Voor nu wil ik graag even dit delen met jullie. Omdat het welkom zo bijzonder is door jullie. En dankjewel

Ceremoniemeester zei: als het geluid van de anderen te heftig binnen komt, dan helpt het om zelf geluid te ...maken.

Ik wist dit, ik weet dit, ik heb deze oplossing geprobeerd. Maar in het stille aanwezig zijn voel ik me vaak meer thuis. In het zijn in stilte voel ik me meer tot mijn recht komen. En geluid moeten maken om "anderen te overstemmen" voelt al gauw als schreeuwen. Het is vals geluid. Soortgelijk aan het valse geluid van anderen wat bij mij hard binnenkomt. Het zijn in stilte is mijn thuis, het opzettelijk zwijgen een reactie op alle moeten. En er is een subtiel verschil tussen beiden, wat niet alleen door mij gevoeld wordt.

Ik vocht tegen de "moet en kan niet anders" in deze situatie. De andere optie was namelijk de ruimte en daarmee de groep te verlaten. Wat ik eind vorig jaar in het groot heb gedaan door al mijn bezittingen weg te geven om in de middle of nowhere in een caravan te gaan wonen.

Ik wil de groep niet verlaten. Maar het geluid van de anderen komt vaak te hard binnen. Daar zat ik dan. Aan het einde van een prachtige zweethutceremonie, waar me al heel wat mooie dingen waren ingegeven.

Dit is het conflict van mijn leven in een notendop.

Ik wist dat één van de helpende vrouwen me iets te bieden had. Ze was er voor het eerst bij en leek nog niet doorgewinterd zweethutbegeleidster te zijn. Maar haar moest ik hebben, ze zag me, dat voelde ik.

Het conflict om mijn zwijgen te doorbreken laaide op. Werd gezien door anderen. Gehoord ook, dat voelde ik, in de opzettelijke stilte waar ik me in hulde. Maar het werd pas mogelijk de woorden te vinden toen zij naast me kwam zitten. Ik vertelde haar mijn conflict, en dat ik het antwoord dus niet heb op die vraag: hoe kan ik blijven als het geluid van anderen te hard binnen komt?

Ik vertelde haar dat deze vraag me mijn leven lang heeft voortgedreven. En dat ik dus het antwoord niet heb kunnen vinden. Het maar even zo laat dan.

Ze zei: heb je het al eens gevraagd aan de bomen, de vogels, het vuur. Ik snapte haar vraag in eerste instantie niet eens....tot het in een schok tot me doordrong: ik heb het nog nooit gevraagd aan al die elementen, wezens en spirits in mijn leven bij wie ik wel kan blijven. In de serene rust die me zo eigen is. Wezens, spirits die zelf gewoon maar zijn. Waardoor hun geluid nooit te hard binnenkomt.

Ik dacht altijd: ik heb een probleem met mensen en dat moet ik dus oplossen met de mensen.

En daar zit ik nu. Op het zolderkamertje bij de hostel, omdat ik nog altijd het antwoord niet had op die vraag: hoe kan ik blijven als het geluid van de anderen te hard binnen komt? Want omdat ik die vraag niet kan beantwoorden, weet ik niet waar ik dan wil gaan wonen.

Het antwoord wil gevonden worden.


En ik moet af van het idee dat het zijn in stilte niet bijzonder genoeg is. Dat ik "meer" moet zijn en doen. Dat ik moet schreeuwen, letterlijk of figuurlijk. Mooie werken neerzetten. Flinke prestaties leveren. Om gehoord te worden. Om gezien te worden. Om geliefd te zijn.

Dit raakt aan de vraag of zachte energie geven met aanraking en healing touch eigenlijk wel toevoegt. Want dat gaat over wie ik ben.


Het andere beeld wat ik kreeg was afkomstig van de oermoeder. Ze bood me haar handen in een kom aan. Daarin lag een diamant, die veranderde in een stukje glas en later in water. De boodschap was daarbij dat ik het vermogen heb om dingen te transformeren. Juist in mijn zijn. Dat daar mijn kracht ligt. Waar ik altijd ben blijven sleutelen en verstrikt geraakt ben in het sleutelen aan mezelf, daar is het sleutelen en verbouwen wel één van mijn grootste krachten. Maar juist in wie ik ben, mijn zijn. Juist ook wel in de stilte. Want daarin zit mijn bewuste aanwezigheid.

De dag begon met het besef dat mijn mantra van fijn samen meer gaat om de vraag om ik gewoon mag zijn. Zonder de verplichting om interactie aan te gaan, of überhaupt verbinding te maken. Ik wil graag in de groep zijn, gewoon er zijn. Deel uit te maken van de groep, zonder persé iets te moeten (doen).

Ook zie ik hoe de diamant via glas naar water ging. Van het hardste materiaal op aarde, via glas wat gesmolten kan worden naar water wat vloeibaar is. Dat het allemaal doorzichtig materiaal is, wijst mij op een symbolische betekenis en ik moest denken aan mijn hart-membraan. Want dat is wel veranderd van textuur, flexibiliteit en doorlaatbaarheid.

Ik weet ook: het gaat niet om hard geluid. Ik kan niet tegen vals geluid. Dat komt scherp binnen.