introvert

Etentje gehad met broers en zussen. Dat heeft al heel veel opgehelderd mbt geluid en aandacht. Even op een rij zetten. Want morgen is dat mee te nemen in mijn gesprek met Annet. Mooi hoe dat zo georkestreerd wordt.

Naar de griek. Heel erg druk binnen en veel lawaai. Het komt direct op me af als ik binnenkom.
Het lawaai dringt zich aan me op, ik kan er niks tegen doen. Mijn tinnitus speelt daardoor heel erg op. Ik heb dus herrie van buitenaf en van binnenuit. Al gauw voel ik me verdoofd, want al die input voelt als een metersdikke dichte wattenmist/muur die me omhult.

Dan zijn we met zessen en gaat het gesprek alleen over smalltalk. Wat me op zichzelf al uitput, maar dit nog naast het verdoofde gevoel wat ik heb door het lawaai. Niet alleen verdoofd maar ook drained. Alles kost energie. Als me dan ook nog een nietszeggende vraag gesteld wordt waar ik antwoord op moet geven, mijn aandacht dus gestuurd wordt naar informatie die me alleen maar meer energie kost, en ik moet naast dit allemaal nog antwoord gaan geven.....dan voelt dit als antwoord geven op een moeilijk wiskundig probleem na het lopen van de kennedymars, als je net binnen bent gekomen.

Alle geluidsprikkels kosten me energie, alle oppervlakkige (lees: adrenaline-) talk kost me energie, alle moeten nadenken over gesloten vragen kost me energie, alle informatie zoeken uit mijn lange termijn geheugen kost me energie, alle informatie moeten omzetten naar verbale tekst kost me bakken energie......en nergens kan ik opladen.

En dan baal ik onder de streep misschien nog wel het meest van het feit dat ik dit gewoon allemaal niet kan. Ik kan niet "gezellig meedoen". Ik kan niet mee met dit gebeuren. En als ik dat niet kan, dan moet ik dus naar huis gaan en dan ben ik alleen. Eenzaam.

Ik besef ineens dat dit steeds de beweging is geweest. Ma eiste alle aandacht op, wilde ook steeds aandacht. Ik kon dat niet. Er zat niks anders op dan me terug trekken. Maar dan was ik dus "ongezellig". En ook alleen. Eenzaam dus. Geen beweging mijn kant op.

Dit laatste is terugkerend fenomeen. Ook met de mannen. Met nu de laatste weer, die zo'n beetje heer en meester is daarin: Ronald. Maar binnen de familie dus ook heel sterk.

Pa en ma zeggen dat ook gewoon letterlijk zo. ze vinden dat gewoon. Dat wij de beweging naar hun moeten maken. En andersom hoeft niet. Zo hoort dat. Maar die beweging kost me dus bakken energie, niet vanwege de beweging, maar vanwege de aandacht die het opeist. Los van dat ons ma de aandacht opeist, is ze ook nog eens extravert. En ik op sommige punten extreem introvert. En gevoelig dus.

Nu ben ik aanwezig gebleven. Het was mogelijk omdat er veel te zien was, en ik daar mijn aandacht op kon richten. Anders was het heel erg moeilijk geworden. Als ik had moeten blijven en "gezellig" had moeten meedoen. Zonder andere opties. Nu was er eten, en drukte.
Maar ze hebben wel gezien hoe verdoofd ik raakte, of in ieder geval me niet goed voelde. Niet omdat ik niet wilde. Niet omdat ik er een mening over had. Niet omdat ik er niet bij wilde zijn.


Het gebeurt gewoon, het overkomt me, omdat er teveel gebeurt waar ik niks tegen kan doen. En mijn aandacht volledig uitgeput raakt.

Ik denk dat dit gevoel getriggerd wordt door mensen die aandacht opeisen met hun herrie. Het triggert het gevoel er niks tegen te kunnen doen en de enige andere optie, die ik daar in kan verzinnen: eenzaamheid. Die ik ook helemaal niet wil.

Maar ook besef ik dat zelf geluid maken niet eens het antwoord is, en waarom dat me uitput. Niet alleen omdat het vechten is, maar nu weer voelde ik hoeveel energie het me eigenlijk kost en dat ik niet eens de puf heb om te uiten, laat staan verbaal te teksten. Verbaal kost me sowieso al enorm.


Ik realiseerde me ook dat alle aandacht op smalltalk en onbetekenende shit, die me dus geen energie oplevert, me zo uitgeput heeft bij Ronald. Naast alle duwen en trekken om het contact meer diepgang te doen hebben. Want de diepgang levert energie op.

Denk ook dat dit het is wat me zo veel energie kost in het werk. Nu ik tegenwoordig alleen nog maar op routine loop.

En daarom kost zoiets als een zweethut me fysiek wel veel energie, maar qua aandacht niet. Alle aandacht die er gevraagd wordt voor tekst is betekenisvol. Met diepte. Dieper gevoel. Voorbij de adrenaline. Behalve als iemand dus onzin gaat uitkramen. Maar verder is het dus energie gevend.

Misschien moet ik altijd zorgen voor iets om mijn aandacht op te richten als me weer zoiets overkomt.

Morgen maar eens verder over praten.

Even het stukje van de bewuzt-site over introversie nog eens bekeken. Over gedeprimeerd en angstig raken bijvoorbeeld.

In verschillende studies en onderzoeken is gebleken dat het bloed van introverten en extraverten verschillende routes in de hersenen volgt. Ook is vastgesteld dat er bij introverten meer bloed naar de hersenen stroomt dan bij extraverten.

Het bloed van intro- en extraverten beweegt zich via verschillende circuits, en ieder circuit heeft een andere neurotransmitter nodig.

Het gaat hierbij om de twee systemen van ons autonoom zenuwstelsel, het sympathische zenuwstelsel  en het parasympathisch zenuwstelsel. Het eerste is actief als we vol gas moeten of willen. Het tweede als we gas terug nemen en ontspannen.

Extraverten blijken weinig gevoelig voor dopamine en hebben er toch grote hoeveelheden van nodig. Hoe komen ze er dan aan? De hersenen geven kleine beetjes af. Maar extraverten hebben vooral ook nog adrenaline nodig. Die wordt afgescheiden doordat het sympathisch zenuwstelsel de hersenen aanzet tot het aanmaken van dopamine. Dus, hoe actiever de extravert is, des te vaker scoort hij een goed gevoel en des te meer dopamine komt er vrij. Extraverten voelen zich goed wanneer ze ergens naar toe kunnen en mensen ontmoeten. Bij hen is het sympathisch zenuwstelsel dominant.

Introverten daarentegen zijn uitermate gevoelig voor dopamine. Ze voelen zich snel overprikkeld wanneer ze teveel krijgen. Ze gebruiken een totaal andere transmitter, namelijk acetylcholine, voor de routes door de hersenen die zij het meest aanspreken. Acetylcholine is een belangrijke transmitter die bij veel vitale functies in hersenen en andere delen van het lichaam op de proppen komt. De stof heeft invloed op aandacht en leren - vooral leren door ondervinden -, heeft invloed op het vermogen om kalm maar alert te blijven en op het vermogen om het langetermijngeheugen aan te spreken. Bovendien heeft het invloed op willekeurige bewegingen en stimuleert het een goed gevoel tijdens het denken en voelen.

Kortom, introverten hebben een strikte hoeveelheid dopamine nodig - niet te veel en niet te weinig - en een behoorlijke dosis acetylcholine. Daarmee blijven ze rustig en raken ze niet gedeprimeerd of angstig. Bij hen is het parasympathisch zenuwstelsel dominant.