over de datum

een jaar geleden is het nu. Ik denk er veel aan terug op het moment.

Ik zat in mijn hutje op de hei. Heel de wereld ervan overtuigd dat dit was wat ik al jaren wilde. Inclusief mijzelf. Nouja....eigenlijk wilde ik tiny housing. Maar dit kwam dicht in de buurt: een grote caravan op een natuurkampeerterrein.

Weet je nog, dat ik heel beslist al mijn spullen wegdeed, mijn huis opzei en alles weggaf om aan iets nieuws te beginnen? Hoe dat letterlijk en figuurlijk instortte? Het was nog maar amper rond toen ik al besefte dat ik me vergist had. Nog voor de boel instortte. Dat ik me voorgehouden had dat dit moest, als beste oplossing voor het probleem rondom stress met burengedoe: geen buren hebben. Nergens had ik rekening gehouden met het feit dat ik me wel eens heel eenzaam zou kunnen voelen. Want ik wilde rust.

Vervolgens kwam het volgende probleem: hoe moest ik mijn vergissing verklaren? Juist ja. Want ook dat moest. Voor mezelf - it must all make sense en in mijn wereld gaat niks verloren - en naar buiten toe ook. Dat krijg je met al dat open gooien.

Ik vind het fijn...bloggen. Voor diegenen die dat nog niet wisten. Het zal alleen vanaf hier een andere kleur gaan krijgen. Schat ik zo. Of misschien ook niet, want de boel is nogal aan het verschuiven hierzo.

Vorig blog ging over mijn dwangstoornis, waarvan op dat moment nog niet zeker was of het wel een dwangstoornis is. Een stoornis sowieso, en ik ben bekend met dwangproblematiek. Tien dagen later weet ik al zoveel meer. Zoals dat dan gaat als ik een bepaald spoor oppik. Zeer gedreven noemen we dat dan aan de positieve kant van de vage lijn tussen alles en niks: meer dan genoeg. Net over die lijn gaat het echter steeds meer richting dwangmatig: een beetje teveel van het goede misschien?

Vandaag had ik een gesprek met Peter, de fotograaf. Hij zei: maar je kan er niks aan doen. En dan komt het direct en vanzelf op: is dat zo? Vanaf twee kanten: overkomt het me dan? En moet ik me er maar bij neerleggen dan? Beide zijn onaanvaardbaar eigenlijk. En dat.....juist dat blijkt één van de typische kenmerken van de onrust bij dwangproblematiek.

Over de datum zeg ik alleen dat dochterlief jarig is vandaag. Ze wordt 21. Vele, vele jaren is ze mijn anker geweest. Dat weet ze ook. Heeft ze gevoeld. Wat ik dan weer betreur. Want ik had haar moeder moeten zijn. Maar ik moet wel meer.

Ik ga nog meer schrijven. Veel meer. Het helpt me. Ook al weet ik niet waar het ergens zit op de schaal tussen alles en niks. Dat mogen lezers dan bepalen.