psychiatrie

Ik heb me in bochten gekronkeld tijdens mijn hele werkende leven om tijdens sollicitatierondes niet te hoeven zeggen dat ik mijn HBO-opleiding heb onderbroken om in therapie te gaan. Ik maakte er dan al stamelend een wazig verhaaltje van. Iets met ziek en persoonlijk enzo. Want liegen wil ik niet.

Therapie klinkt dan nogal algemeen. Psychiatrische dagbehandeling is al helemaal fout. Ik heb de psychiatrie dan ook heel beslist de rug toegekeerd toen het "klaar" was. Niet omdat ik zo'n slechte ervaringen had met de psychiatrie op zich. Integendeel, ik kwam er veel beter uit dan ik er in ging, dat jaar dagbehandeling. Maar omdat ik de psychiatrie nodig had. Want ja, dan ben je dus eigenlijk wel echt van lotje getikt. Dan is er een steekje los, ben je coocoo. Gek.

23 jaar geleden is dat nu. Gek ben ik misschien wel, maar dan toch meer omdat ik dat soort denktranten uit de prehistorie ben gaan overnemen. Wat? Ik denk dat ze in de prehistorie helemaal niet zo dachten over mensen zoals ik zelf.

Inmiddels heb ik niet zo gek veel meer te verliezen. Want zo'n beetje alle schijnzekerheden al verloren. Maar de stap terug de psychiatrie in blijkt toch moeilijk.

Mijn mentor 15 jaar geleden zei: je hebt veel moed. Je hoort het niet in spreektaal, het verschil in d of t aan het eind van zo'n woord. Moet met een t of d? Je bent moedig. En ik zei, eigenwijs als ik was: nee nee Leen, het is bittere noodzaak. Het moet. En dat voelde ook zo.