nieuw artikel

mijn dwang zit nog op interactie. Ik als mens tussen de mensen, en hoe doe je dat eigenlijk met communicatie? Ik zeg "nog" in vorige zin, omdat het ook op andere dingen heeft gezeten. Ik als mens in het bestaan: it must all make sense. Naarstig zoeken naar de zin van het bestaan. En ook wel ik als mens zelf. Hoe moet ik zijn? In godsnaam. Ook daarin erg koortsachtig zoekend naar houvast.

In de loop der jaren heb ik mezelf getraind in vertrouwen. Elke dag als ik met lood in de schoenen naar het werk ging, zei ik tegen mezelf: als ik straks terug fiets dan zal ik weten waar het goed voor was. Wat er ook gebeurd is. En dat was ook altijd. Ik kon altijd wel betekenis vinden. Je kunt je afvragen of je zo'n betekenis dan vind, of dat je die maakt...maar onder de streep is die verder niet bepalend voor het opbouwen van vertrouwen. Ik merkte dat het eigenlijk altijd zo was.

En dus bouwde ik vertrouwen op in de juiste gang van zaken. Waarmee er een kernovertuiging, - of basale angst, net vanaf welke kant je insteekt - langzaam maar zeker is omgebogen. Van "het leven is een grote aaneenschakeling van moeilijke uitdagingen en waarom toch allemaal, wat doe ik dan toch fout?" naar "it does all make sense". Het heeft echt allemaal zin en betekenis.

Vreugde is voor mij nog een heel apart hoofdstuk. Die zit namelijk vooral in de interactie waar ik nog een paar angst gebaseerde kernovertuigingen op heb zitten. En daar uit zich dus nog mijn ocd. En het dagdroomsyndroom.