tekst ggz

Misschien kan ik vertellen over mijn tocht.
Ik ben bezig met een zwerftocht door heel Nederland, lopend. Ik heb daar twee maanden voor, ben gestart op 28 februari. Ik doe dat om even helemaal los te komen van mijn leven. Om ruimte te maken voor nieuwe beslissingen. Om nieuwe gezichtspunten op te doen. Nieuwe mensen te ontmoeten. Om even niet zo veel te moeten. En om nieuwe antwoorden te vinden op hoe ik verder ga na deze tocht.

Ik loop ook als ambassadeur voor Samen Sterk zonder Stigma. Organisatie die zich inzet voor een samenleving waarin iedereen open kan zijn over psychische aandoeningen. Door mensen alert te maken op stigmatisering.

Ik heb het dagdroomsyndroom, en veel last van dwang gehad, vooral mentale dwang. Ook het dagdroomsyndroom wordt gerekend onder de dwangstoornissen, ook al is dat nog niet helemaal duidelijk. En ik ben bekend met depressie. Ergens lang geleden werd dat zo erg dat ik destijds mijn hbo-opleiding onderbrak om in therapie gaan. Dat werd uiteindelijk ruim een jaar psychiatrische dagbehandeling bij het ipz. Ik had er werkelijk geen idee van, dat ik er zo slecht aan toe was. Mijn opleiding maakte ik niet af. Dat is me blijven achtervolgen toen ik later probeerde een carrière op te bouwen. 

Wat ik eigenlijk precies "had", is me in dat jaar niet duidelijk geworden, wat ik moest doen bij herhaling ook niet. Ik heb nooit meer over therapie gesproken. Te veel schaamte. Helaas ben ik in de jaren daarna nog verder weggezakt in het moeras, toen er moeilijke perioden kwamen in mijn leven.

Ik ben uiteindelijk na vele jaren worstelen en vechten tegen depressies, steeds verder wegzakken in het dagdromen en allerlei moeten, zelf gaan zoeken naar antwoorden. Ook dat heb ik lang gedaan, maar ik vond ze pas enkele maanden geleden echt, toen ik bij toeval uitkwam bij een boek over dwangstoornissen dat alles op zijn kop zette. Waardoor ik besefte dat ik veel meer met dwang oplos dan ik nog besefte.

De psychiater en schrijver van het boek bracht me daarna eindelijk de naam van het syndroom "dwangmatig dagdromen", waar ik tot dan toe nog geen naam voor had kunnen vinden. En ook dacht dat ik de enige was in de hele wereld - zo verknipt. Niet dus. Conclusie voor mezelf: geheimhouding brengt je doorgaans niet echt veel goeds.

Ik besloot om even alles stil te leggen en de tijd te nemen om te onderzoeken hoe ik verder kan en wil. En voor extreme exposure te gaan, om af te rekenen met die hardnekkige dwang.

Nu ik 3 weken onderweg ben, en veel exposure heb, zoals ze dat dan noemen, gaat het beter met mij dan ooit. Ik besef dat ik vooral heel veel last van zelfstigma had. Met het onderkennen van de dwangstoornis en het er mee naar buiten gaan, kwam er ruimte om het stigma steeds meer los te laten en te onderzoeken wat wel en wat niet voor mij werkt. Waar ik op floreer en waarvan ik in de stress schiet. Wat ik nodig heb, wat ik kan bieden.

Daarmee durf ik wel te stellen dat het herstel eigenlijk pas begon toen ik de juiste diagnose kreeg begin december, en ik nu slechts enkele maanden later mijn draai wel gevonden heb in mijn gebruiksaanwijzing.

Ik schrijf ondertussen over wat ik mee maak, in de blogs op mijn site. Sommige daarvan worden ook door Samen Sterk geplaatst. Verder probeer ik de verbinding aan te gaan met de mensen die ik tegen kom en zoek naar waar we elkaar kunnen ontmoeten.