dissociatie

ik heb het gevoel dat ik uit de dissociatie aan het komen ben, en de realiteit is hard en schokkend.
Met Mandy, met Frank en het wonen, en op het werk.

Ik was soort van in gewenning, en die begint los te raken en nu komen er steeds in hoog tempo situaties voorbij waardoor ik besef hoe het al die tijd is geweest. En waarbij ik me afvraag waarom ik dat al die tijd eigenlijk niet heb gezien. Ik was dus voor een deel gedissocieerd, en ik verzink dan in schizo als ik toch wel voel hoe naar het is. Maar de realiteit van de situatie an sich kon ik niet volledig toelaten.

Dit heeft al in zich dat een situatie daardoor ook maar blijft duren, omdat ik niet tot een bewust besluit kan komen op die manier. Ik zie nou hoe dit het antwoord is op die wanhopige vraag die ik me heel erg vaak gesteld heb, waarom ik toch zo in verdragen bleef zitten en tot het uiterste moest om op dat punt te komen van: nu kan het niet langer zo. Dat verdraagmechanisme zit verborgen in het automatisme van dissociëren. Dit is wel een belangrijk inzicht. Echt een heel belangrijk inzicht.

Nu er meer situaties komen van vreugde, wordt het verschil te groot en enorm zichtbaar. Niet meer te ontkennen.

Zo heb ik eindelijk beseft dat de relatie met Mandy nooit die vriendschap zal opleveren die ik me zo wens. Wat ik al weet vanaf de eerste verwijdering, maar daar nu pas het verdriet van kon toelaten.

Ik heb eindelijk een groot scherm gekocht om voor de opening naar Frank toe neer te zetten, waardoor ik de tafel eindelijk in gebruik kan nemen. Dat voelt zooooo fijn, en ik snap nu niet meer hoe ik al  meer dan een jaar zo woon. Dat komt me zo onwerkelijk voor.

En ik moest net huilen toen ik op het werk kwam. De situatie met Anita en de mot die ik met Alex had, spelen me parten. Bovendien volledig in de steek gelaten door de organisatie.

Maar toen ik bij Alex zijn benen insmeerde, moest ik denken aan de mensen die ik voetmassages geef, waar ik me dan erg van bewust ben. En hoe op de automatische piloot ik de dingen bij hem doe. Toen ik echt ging nadenken dat ik aan zijn lijf zat, werd ik bijna beroerd. Bij wijze van spreken. En dan snap ik al helemaal niet dat ik dit al bijna 6 jaar doe.

Het is echt heel maf, dat ik laatst dacht dat ik last had van derealisatie als ik die moment heb waarop het me zo onwaarschijnlijk voorkomt dat ik in de huizen van de cliënten ben, of het trappenhuis. Dat ik doe wat ik doe. Maar ik denk inmiddels dat het andersom is, dat ik normaliter verzonken was in soort dissociatie en dat ik dan daar uit wakker word ff. De realiteit is dan zo vreemd en onwerkelijk. Zo wezensvreemd en niet passend bij mij.

Die laatste momenten heb ik steeds meer. Steeds vaker en in steeds meer situaties.

Terwijl ik in de momenten van vreugde wel helemaal aanwezig ben. Sinds de tocht kan ik die oude situaties niet meer ervaren zoals daarvoor. En er ook niet meer op dezelfde manier op reageren.

Ik zag ook de berichtjes van broers en zus over ma's idee rondom haar verjaardagscadeau. En ik werd er misselijk van. IN de smoel schijnheilig doen en dan achter de rug zo. Ik heb tenminste de moed en het respect om haar/hun gewoon te zeggen wat ik vind. Bahbah...

Sinds ik het idee van straattheater meer ruimte geef en mijn creativiteit in die richting laat ontplooien, zie ik wat voor soort contact en verbinding ik wil maken. Die is voelbaar maar laat zich verder nog niet goed in woorden uitdrukken. Maar is ontzettend voelbaar.

Dat is wat ik wil. Vanuit mijn eigen vreugde verbinden.

Ik zie ook ineens hoe ik voorloop, en dat benoemen wat er gebeurt, bij een ander nooit zal leiden tot inzicht. Die moet in dat proces komen van zelf inzicht krijgen, en als ik verder naar voren zit in dat proces, dan blijft er een gat.
Maar ik wil wel zeggen als ik daartoe behoefte voel. Ik snap ook wel dat het frustrerend kan zijn voor die ander als ik de lol van het ontdekken verpest.

Op het werk wordt mijn mening nu gewaardeerd en gehonoreerd. Dus is het geen herhaling van het oude. Frank stelt zich eerbiediger op. Ook dat is significant anders dan ik altijd had. Met Mandy verwacht ik verder niks, maar er zit wel aandacht op, merk ik. Die laat ik dan maar voorbij waaien.

Als het goed is krijg ik vandaag bericht van die chalet op Kraneven. Als niet, dan wacht ik op de volgende. Mogelijk wordt dat pas najaar. Ondertussen ben ik mijn "werkplaatsje" aan het creëren hier.

Ik wil echt de straat op verkleed als iets of met een grote pop. En dan in "zijn" inspireren. Zonder een verhaaltje of stukje op te moeten voeren. Het zijn en beeld voor zich laten spreken en de ander er zijn eigen verhaaltje bij laten maken.

Mooi synchroon met de feedback die ik van Mandy kreeg, over moeilijk doen, omdat ik van haar verhaal mijn verhaal maakte. Maar ik ben klaar met mensen die per definitie mijn gezichtspunt afwijzen en afdoen als "moeilijk". Het is namelijk niet moeilijk an sich, maar te moeilijk voor haar nu, blijkbaar.