te hard - schizo

nog maar net had ik vorig blogje geschreven, toen ik daarna op het werk in gesprek met een collega raak over alle inzichten rondom de tocht. En ik hoor mezelf zeggen dat het werk voor mij te hard is. Niet te zwaar fysiek, maar mentaal/emotioneel dus.

En alsof hij het wist, krijg ik een aanvaring met onze moeilijkste cliënt. Later in de nacht nog eens, waardoor ik de vijand werd. Ik voelde de compulsieve neiging, en nog steeds is die er, om dingen schizoënd recht te zetten. Probeerde er uiteindelijk helderheid in te vinden waarom die nou ineens zo heftig opgekomen is. Het is namelijk sinds de tocht al heel rustig.

Er gebeurt ineens op het werk van alles wat me daar als vanzelf in terug duwt. Wat er gebeurt is voor mij ondraaglijk, zo erg dat ik de ervaring niet kan toelaten volledig, maar dus wil teniet doen, veranderen in schizo. Omdat ik denk (er van overtuigd ben) dat die op geen enkele andere manier veranderd kan worden. Dat roept schizo op.

Dissociatie was mijn oplossing voor situaties die te hard of te moeilijk waren voor mij om volledig te ervaren, en niet door mij veranderd konden worden. Om uit die zich herhalende lus te komen, zal ik uit de dissociatie moeten en volledig ervaren. Ik denk dat dat nu aan de orde is. En dat de boel dan eindelijk wel structureel kan veranderen.