moeilijk?

Net dacht ik: het is alsof ik alle oude lagen van die hardnekkige massa doorwerk nu. En dan wordt dat beaamd. En het hoeft niet vreselijk lang of slepend te worden. Maar om voorbij de hardnekkige massa te komen is het belangrijk door te werken tot de bodem.

Gisteren zat ik in: dat ik mezelf toestemming geef om de dingen te ervaren zoals ik ze ervaar en te voelen zoals ik het voel. En direct daarop zag ik hoe belachelijk het eigenlijk is dat wat ik allemaal heb gemaakt, naar buiten heb gebracht vanuit mijn visie en vreugde, niet gewaardeerd wordt.

Of eigenlijk was het omgekeerd: ik zag ineens de schoonheid van dat alles, en daardoor kwam de oude hardnekkige massa in beeld. 

Ik was al down toen ik gisteren naar het werk ging. Geen trek in die horrorweek, en geen fijn gevoel meer whatsoever in het wonen hier.

Ik heb vandaag goed geslapen, lang ook, Frank is heel erg rustig. Hij heeft in de gaten dat ik het moeilijk heb. Toen heb ik op de valreep Kraneven gebeld. Daar zit het muurvast, zegt ie. Wordt najaar/winter.

Dat heb ik naar 3 mensen gemaild. Ondertussen voel ik me hondsberoerd en daardoor slaat alle creatieve energie dood neer. Hoewel ik nog altijd de schoonheid zie van waar ik mee bezig ben. Maar me alleen maar ellendig voel.

En toen ik net naar de winkel liep, schoot door me heen: ik ben helemaal niet lastig, ik doe helemaal niet moeilijk. Integendeel zelfs: ik vraag altijd maar heel weinig!

Maar waar ik een beroep op doe, dat vindt men dan moeilijk om mee om te gaan, omdat ze het antwoord niet weten, omdat het ze confronteert met eigen tekortkomingen, omdat ze daarmee uit de comfortzone moeten, enz.....

Mandy: ik doe helemaal niet moeilijk, ik benoem alleen waar je een beroep op doet en dat die niet "klopt" met wat je pretendeert. 

Frank: ik ben helemaal niet lastig of raar, ik wil vooral privacy en rust, en dat staat haaks op de aanspraak die jij persé wil op de momenten dat het jou uitkomt.

Werk: ik doe helemaal niks fout, ik benoem gewoon de gang van zaken en wijs iedereen op zijn of haar verantwoordelijkheden.

Als het gaat om buren: ik doe niet moeilijk, ik wijs er alleen op dat er nog meer mensen wonen hier en dat het wel zo fijn is om daar rekening mee te houden.

Ouders: ik vraag helemaal niet veel, maar je weet me blijkbaar niet te geven wat ik nodig heb.

Grappig is dat ik in mijn nieuwe werk "straattheater" helemaal niet wil teksten. Juist niet. Ik wil er gewoon zijn en met mijn zijn inspireren. Maar mijn zijn heeft subtiliteit en fijnzinnigheid nodig om tot bloei te komen. Niet al dat grove en harde, van herrie en braken enzo...

Of zoals finske zegt: aura-overschrijdend.

........

En dan lees ik de blogs terug en kom ik uit bij het blog waarin het besluit dat ik geen diploma meer hoef te halen. Waarmee een heel groot vraagstuk is afgesloten. En ook echt. Zo voelt het: het is ineens verdwenen.

Het laatste wat er nog mee verweven was, was het feit dat ik geld nodig denk te hebben om dat fijne wonen/leven te realiseren. Vooral het wonen. Daarvoor moet ik goed en stabiel werk hebben, en dan is het wel zo handig als ik een hoog gewaardeerd diploma heb. Zo zat die in elkaar.

En diploma hebben om via een grote omweg dat fijne leven te kunnen realiseren. Dat moet ook anders kunnen.

En ik vraag me af wat er nog voor inzicht zal komen voor ik ineens zie hoe dit hele woonvraagstuk in elkaar zit en wat er gezien wil worden, of ervaren, om me op dat punt te brengen waar ik dus enkele weken geleden nog maar zat mbt dat diploma. Want dat is echt ineens verdwenen. En wonderlijk hoe ik nu zie hoeveel moois ik eigenlijk al heb neergezet, wat nooit gewaardeerd werd.

Daarmee trek ik wel de conclusie nu dat de twee vraagstukken wel verbonden zijn, of verkleefd meer, verstrikt als het ware. Door middel van geld.

Dat over waarde en waardering gaat.

....

Oja, en deze hou ik er ook in: elk moment kan er een doorbrekend inzicht ontstaan, elk moment kan er het beslissende antwoord komen, elke moment kan komen wat ik nodig heb.
Omdat het zich precies juist voltrekt. Die zeg ik mezelf maar zoveel mogelijk in momenten van wanhoop. Want die wanhoop is mogelijk nog de grootste boosdoener.