last

er wordt me inderdaad één en ander duidelijk. Meer dan hiervoor ooit.

Dat idee van ik ben lastig is echt achterhaald. Ik schreef net op: stom eigenlijk dat dat idee is ontstaan doordat ik de last die ik opgedrongen krijg niet langer kan verdragen. Ik vraag echt maar zo weinig voor mezelf. En zie ook hoe goed ik voor mezelf kan zorgen. Hoeveel voeding ik overal vind. Maar de last die anderen aan me opdringen, die wil ik niet langer meer verdragen.

Het is ook het me steeds verweren tegen dat opgedrongen krijgen van de lasten, dat de toegang tot alle andere voeding afsluit.

Het is wel wonderlijk dat ik deze nu zo zie. Ik geloof niet dat ik dit eerder al zo ver tot in de kern heb kunnen zien. En ik voel hoe mijn rug zeurt en de vermoeidheid opkomt, alsof er bepaalde spanning losraakt.

Hoe bizar ook dat je van het last hebben naar lastig zijn kunt gaan....uit pure loyaliteit, en geen onderscheid kunnen (willen) maken in prioriteit van belangen. Is dat wat die ander wil belangrijker dan wat ik wil? Wiens belangen hebben meer voorrang?

Tijd om me te gaan begeven in gebied waarin de belangen bij elkaar passen. De tocht heeft me daar op voorbereid en laten zien dat het kan.

....

En: dan is er ook helemaal geen sprake van dat de ander mij niet helpt of geeft wat ik nodig heb, maar dat ik eigenlijk niet op me wil nemen wat de ander me opdringt. Deze heb ik al eerder gezien, maar ook nog niet zoals nu.

Ik vroeg pa om dat van ma te doen stoppen, en daarin vond hij me lastig. Het deed teveel een beroep op zijn verantwoordelijkheden. Daardoor moest ik in verdragen blijven zitten. Echt niet tof.

Nu vraag ik hulp om het "moeten verdragen" te doen stoppen. Omdat ik er zelf niet toe bij machte ben. Of zo voelt dat. Het binnendringende is te groot geworden. Tot monsterachtige proporties verworden. Bijna de hele wereld zelfs. Ik zie wel hoe dit die hardnekkige massa is, een gigantische berg, die me al mijn zicht beneemt.

Misschien moest ik hier maar eens iets creatiefs therapeutisch op loslaten....

Ik zie ook hoe waarde hiermee verstrikt is geraakt: ik ben pas dan niet meer lastig (en dus waardevol) als ik in verdragen blijf zitten. Ja, die is wel kut.

Typisch ook dat deze in het leven is geroepen door ons pa, die alles dus met geld (en werk voor geld) oplost. Ik voel me ook door hem in de steek gelaten, niet door ons ma.

En kom hier maar eens vanaf: de hele wereld die me van alles opdringt, wat ik moet verdragen. Dan wil je van die wereld af. Allemaal niet zo ingewikkeld.

Kan ik van het moeten verdragen loskomen? Want daar gaat het om. Ik heb geprobeerd de omgevingen te vinden waarin mensen niks opdringen aan anderen, tot aan de middle of nowhere, het hutje op de hei. Daar lag het antwoord niet voor die vraag, die ik op dat punt ook nog helemaal niet helder in beeld had. Want daar moest ik andere dingen verdragen. Zoals alles in mijn eentje oplossen. Dat ding van "in de steek gelaten en niemand helpt me hierbij".

O boy, ik wil m echt even goed uiteenzetten, denk vannacht even op mijn gemak doen. Als dat lukt. Want ik begon het hele plaatje te zien....

..........

Het is apart, want ik kan er maar moeilijk helemaal in, alsof mijn brein niet mee wil werken. Denk dat ik bijna aan de bodem ben.

Ik zie ook hoe het werk en het huidige wonen na het caravanavontuur, deel uitmaken van die overgang naar nieuw gebied. Dat nieuwe gebied heeft zich op werk en mijn waardevolle zijn uitdrukking geven al laten zien en is zich tegen de stroom in aan het ontwikkelen. Het voelt echter als door stroop bewegen, en dat is nog dat andere oude, wat nog erg aanwezig is: de weerstand, het moeten verdragen en daar dan weer oplossingen voor zoeken. Daar gaat zoveel creatieve energie in zitten dat er nog maar weinig overblijft.

Maar: vanaf hier toch maar wat verder in duiken. Zo goed als dat wil.