verwoesting

verwoesting

In die tijd had ik jarenlang ervaring met hoge stresslevels door geluidsoverlast van buren. Maar omdat ik nog in de oude ideeën zat van: ik ben verkeerd...heb ik dat veel langer verdragen dan goed voor me was. Vanuit het idee dat ik er maar tegen moest kunnen, want ík was te overgevoelig.

Inmiddels neem ik mezelf en mijn gebruiksaanwijzing heel serieus en sinds mijn tocht zijn daar nog wat schepjes bovenop gekomen.

Ik schrijf dit nu tijdens mijn nachtdienst in mijn eerste hele werkweekend sinds mijn tocht. Vandaag heb ik een gat in de dag geslapen, gewoon omdat ik het slapen nodig had. Maar wat vond ik het eeuwige zonde van de prachtige zonnige dag. Ook dat is veranderd: ik wil eigenlijk niks liever meer dan in het rijk der levenden/wakkeren vertoeven.

Ik heb mijn huis verwoest, om te vluchten voor mensen die de grenzen niet konden eerbiedigen. Dat komt bij mij heel snel binnen als geweld. En wat doe je tegen geweld?

Ik herinner me de laatste dag in dat huis, dat ik met zoveel liefde heb ingericht. Warm zonlicht viel, zoals elke zonnige dag, rijkelijk over de lichte vloer naar binnen. Het was echt een heel fijn huis. Ik moest huilen toen, maar heb dat snel weggedrukt. Nu komt het weer omhoog. Ik heb mijn plek opgegeven. Waarom in vredesnaam? En het voelt als een ander leven. Het is ook een ander leven. Waarin ik nog voortgedreven werd door al die ideeën waar ik zoveel last van heb gehad.

Die zich nou nog doen gelden, omdat mijn situatie nog is zoals sinds de verwoesting. Daar komt verandering in, maar het lijkt erop dat ik heel bewust de tijd wil nemen om deze beslissing goed te doorleven. Wat die eigenlijk betekent. Zoals ik eigenlijk alles steeds bewuster wil doen.

Mijn lichaam geeft me een duidelijk signaal, dat ik hiermee op een juist spoor zit. Mijn bekkenspier ontspant als vanzelf.

Waar las ik dat nou eigenlijk afgelopen week ergens? Wij mensen hebben de nieging om in gewenning te geraken.