Franka

Gisteren dus de eerste werkdag gehad. Het voelde heel anders, wat ik nog maar moeilijk kon duiden. Ik denk nu, omdat ik nog te vol zat van alle afgelopen zaken.

Ik kocht ook gisteren een nieuwe steen. De laatste tijd zijn de stenen voor mij een houvast en middel om bepaalde dingen aan te pakken. Deze steen kocht ik om de hoek bij Tot Uw Dienst. Eigenlijk had ik gedacht dat ik lang ochtendroute zou hebben en aansluitend een gesprek op kantoor, en dat ik direct daarna naar de stenenmevrouw zou kunnen gaan, maar we bleken vroeg klaar met werken en dus ging ik maar even op en neer naar huis.

Op de weg naar huis moest ik aan Alexander denken. Afgelopen tijd is me duidelijk geworden dat ik met hem soortgelijke connectie heb als toen met Peter. Dat ik dus informatie krijg over wat er in de verbinding gaande is. Met Peter raakte ik daardoor in de war, omdat ik dacht dat hij dat ook zo zou ervaren. Wat niet zo het geval beek te zijn. Ik besef inmiddels dat het gewoon komt doordat ik heel snel informatie krijg over wat er in een systeem aanwezig is en leeft.

Ik ken Alexander nu dus bijna een jaar en het eerste half jaar in het andere team (toen woonde hij nog in het centrum) was er bijna geen contact met hem te krijgen. Zelf had ik het ook te moeilijk met alles, want ik voelde van alles in het team en vocht eigenlijk alleen maar met het gevoel er alleen voor te staan.

Ergens tijdens mijn laatste tijd in team west is Alexander tijdelijk verhuisd naar een kleine bovenwoning (beetje net als ik bij Frank), waar ik verder niks van heb meegekregen omdat ik genoeg aan mezelf had. Toen ik in team Oost kwam, bleek hij dus in onze wijk te wonen, en was hij er een stuk beter aan toe. Er ontstond contact waarin hem duidelijk werd dat ik prima Duits versta en hij Nederlands verstaat, dus spreken we allebei in onze eigen taal.

Ergens was er een moment waarop ik hem vroeg hoe hij ooit naar Nederland gekomen was, en daar was het alsof er een dam brak. Hij bleef maar aan het praten, tot hij zei dat hij me ophield en dat ik natuurlijk verder moest. Toen ik zei dat hij de laatste op mijn route was en dat ik hierna naar huis zou gaan, zag ik hem een moment aarzelen. Ik voelde op dat moment dat ik echt naar huis moest gaan, want als ik ingegaan was op aanbod van koffie drinken, zou dat anders zijn geweest dan met andere cliënten. Ik ben dus toen meteen gegaan.

Dat was in de zomer, net voor mijn vakantie ergens. Sindsdien is hij af en toe in mijn aandacht geweest en ben ik nog veel keren bij hem geweest, soms met veel gesprek, soms niet.

Tot hij onlangs naar een meer permanente woning verhuisde aan de Deltaweg, en ik daar de eerste avond weer naar toe moest en zijn adres niet kon vinden. Ik liep achter op de route en had stress, belde hem op. Hij legde me uit waar ik moest zijn en zei me dat hij naar beneden zou komen (appartementencomplex daar). Het was donker en tegen het schijnsel van de ingang stond hij daar op mijn te wachten. Ik herkende hem aan zijn silhouet. Het flitste door me heen: gelukkig, ik heb hem gevonden, en terwijl ik naar hem toe rende voelde ik hoe de situatie symbolisch was.
Die nacht heb ik niet geslapen, omdat ik de hele tijd dat silhouet voor me zag en hoe ik me voelde toen ik naar hem toe liep.

..........

Sindsdien heb ik af en toe informatie, waarvan ik de indruk heb dat die niet alleen bij mij zit, maar uit de verbinding komt. Omdat ik in mijn geschiedenis veelvuldig de ervaring heb opgelopen dat het niet slim is om iets met die informatie te doen, ben ik gestopt er over te praten. Maar de afgelopen tijd heb ik zoveel bevestiging gekregen over alles wat ik heb aangevoeld bij Samen Verder, dat ik er voorzichtig aan weer mee wil beginnen. Ik realiseer me namelijk dat het er meer om gaat wat ik er mee doe, en hoe.

Ik benoemde dat gisteren tegen die stenenmevrouw en ze zei toen: nu je de bevestiging hebt gehad kan je eindelijk die nieuwe stappen gaan zetten. De steen is daar een mooi hulpmiddel bij.

Toen ik dus tussendoor naar huis reed, bekroop me een gedeprimeerd gevoel mbt Alexander wat me niet aanstond en toen ik thuis was voelde het ineens heel dringend om contact te maken. Daarom heb ik hem een sms-je gestuurd (hij zit niet op de app en ook niet op fb). Het antwoord liet nogal op zich wachten en in die tijd raasde er dus bij mij van alles voorbij uit mijn geschiedenis.

Toen ging ik naar de stenenmevrouw en kwam ik uit bij die prachtige steen. Ze zei nog: deze steen is wel heel krachtig, want erg hoog van frequentie en ik zeg nog tegen haar dat ik dat wel kan handelen. Thuis gekomen was ik doodmoe van alles en ben in bed gekropen met de steen. Diep geslapen en toen ik op stond had Alexander teruggesmst waarbij hij zegt zich niet goed te voelen. En op mijn vraag of ik kan helpen dus simpelweg nein zegt. Ook nu raasde er weer van alles voorbij.

De rest van de avond moest ik huilen, de hele nacht heb ik pijn gevoeld, maar wel geslapen en nu stond ik vanmorgen op, zat naar buiten te staren en besefte in een flits dat "het eindelijk gelukt is". Wat dat precies is, laat zich lastig uitleggen in woorden, maar het voelt als door die jungle heen te zijn en in compleet nieuw gebied te zitten, waarin er wel ruimte is voor wie ik ben en wil zijn.

Naar de stenenmevrouw heb ik het gisteren heel kort benoemd. Bij samen verder bekroop me een unheimisch gevoel. Vrij snel ook. Het verschil tussen beide teams is me ook heel duidelijk geworden, gelukkig heb ik kans gekregen om dat zo te ervaren....en heb ik het allemaal bevestigd gekregen op de valreep. Maar ik heb zo aan mezelf getwijfeld. Niet zo zeer dat ik het verkeerd zag, maar dat ik de enige was die het zo zag, wat zou inhouden dat ik altijd alleen zou blijven.
Toen zei ik tegen haar: ik zou dolgraag die eigenschap echt bewust inzetten.

Samen Verder lijkt nu helemaal verdwenen. Heel ver weg in ieder geval.

Hoe met Alexander weet ik verder niet, maar ik voel heel sterk dat er enorme potentie is om diepe verbinding op te bouwen. Omdat hij zo echt is en zich niet kan verbergen achter maniertjes. Ik wil dat graag. Ik voelde gisteren de diepe wens, de oude behoefte en het enorme gemis wat ik heb ervaren. En de angst om vergeten te worden en dat het nooit zal komen, giert af en toe nog voorbij.
Tegelijkertijd wil ik blijven vertrouwen dat ook dit de goede weg is. Moet zeggen dat het vertrouwen sterk is gegroeid afgelopen maanden.

Omdat ik door alle negatieve ervaringen, waaruit ik uiteindelijk dat concludeerde dat ik er blijkbaar toch volledig naast zat altijd.....dit soort dingen niet meer durfde uitspreken, en ik ook daar voorbij wil gaan.....heb ik dit nou toch maar zo benoemd.

Jij bent daarin voor mij de meest veilige persoon. Dankjewel daarvoor.
- x -