voorbij de droom

Even onderzoeken wat mijn aandacht zo fixeert. Het heeft alles te maken met Johan en dromen. Iets wat we ook nog gemeenschappelijk hebben: leven van verhalen.
Vandaag voelde ik me snel overprikkeld. Iets hield mijn aandacht gevangen. Afgelopen week heb ik een roesachtige droomtoestand doorgemaakt. Hevige schizo, sinds de vraag om kus. Van alles vloog voorbij en alles was fijn. Nu is het dinsdag en morgen ga ik weer naar Johan. Dan wordt duidelijk hoe de realiteit zal zijn. Voor hem en voor mij. Ik zal hem uit de droom helpen en hij zal daarop reageren. Waarop bij mij de droom ook stopt.

Ik zie nu de overstijgende functie van de droom. Van het vasthouden aan verhalen. Wat Johan doet. Hij leeft in verhalen. Ik leefde in dromen. Het verschil is te verwaarlozen, schat ik zo. Beide zijn een manier om de realiteit hanteerbaar te maken. Of uit de weg te gaan.

Naast deze overeenkomst zijn er nog veel meer.

Hij is gevoelsmens. Ik ook.
Hij houdt van kleine mooie dingen. Ik ook.
Hij geniet in stilte. Ik ook.
Hij communiceert onhandig verbaal. Ik ook.
Hij heeft dezelfde voorkeuren mbt natuurlijk en eenvoudig voedsel enz.
En zo zijn er nog veel voorbeelden denkbaar, in denktrant en gevoel voor humor, in reageren op zaken, in beleving. Enz.

Er is verbinding. Die is me dierbaar.
Zal die er nog zijn voorbij de droom?
Dit is de vraag waar ik het antwoord op vrees.

Tot nu was het zo dat de verbinding stopte als ik voorbij de droom ging (mannen renden hard gillend weg, zoals onlangs nog Alexander).
Nu heeft Johan die move gemaakt om voorbij de droom te gaan. Ik ren niet hard gillend weg, want de verbinding is me te dierbaar. Maar zal die er nog zijn?

Ik zie nu waar het onbereikbare mannensyndroom nog meer om ging: de droom in stand houden, om de verbinding te kunnen handhaven. Want de realiteit was te moeilijk. Of dat nou ging om wel of juist niet iets aan kunnen gaan. Beide zijn op hun manier moeilijk.

Mogelijk dat zelfs het niet bewegen van de man naar mij toe hier ook vergelijkbare functie in had. Ik wenste dat wel, maar als het gebeuren zou, kon het wel eens gruwelijk tegenvallen. Omdat ervaringen met die eerste belangrijke man in mijn leven tegenvielen.

Ik zie wel hoe belangrijk het is dat ik dit inzie, om het mogelijk te maken dat er echt een man in mijn leven komt.

............

Ik heb even een oud blog erbij gepakt over het ding met Ronald. Belangrijk stukje.

Wat ons bindt is de gedeelde intentie om elkaar positief te beïnvloeden. Ik moest ineens denken aan dat beeld van onder water.

Ik hing gebonden aan zware kettingen met mijn handen vast in diep water. Ronald kwam aanzwemmen. We wisten allebei dat ik zo zou gaan verdrinken. Ik zag hem naarstig nadenken wat er moest gebeuren: kettingen los of eerst zorgen voor adem voor mij. In een flits zag ik dat hij niet wist wat te doen, ook dat beide waarschijnlijk te veel tijd zouden kosten. Op dat moment besloot ik dat dit onzin was, dat ik gewoon kon besluiten om de kettingen te doen verdwijnen, en op datzelfde moment losten ze op in sprankelende lichtjes en zwom ik als eerste naar boven, Ronald achter me aan.

Ik moest hier straks ineens aan terug denken. En nu zag ik ineens nog iets in het beeld: in zijn twijfel over wat te doen en het besef dat beide te veel tijd zouden kosten, wilde hij niet weggaan. Hierdoor zouden we beide verdrinken. Ik kon zijn paniek niet aanzien en nam een besluit om dus maar naar de oppervlakte te zwemmen.

Overdrachtelijk gezien betekent dit dat ik uit de diepte ben gekomen en aan de oppervlakte ben gaan leven. Dat klopt ook. Ik heb zijn invloed toegelaten en ben aan de oppervlakte gaan leven met hem. Oftewel: ik ben gestopt met de diepte te delen met hem. Ook gestopt met dat te wensen/hopen.

Gevolg is dat we heel weinig delen en er afvlakking is. Maar ander gevolg is ook dat er minder zwaarte is op voorheen moeilijke thema's, zoals seks.

Straks trok ik kaartjes voor ons. Heel typerend: Peter Pan de zegekar voor mij, Sneeuwwitje, de heremiet voor Ronald, Hans en Grietje, de geliefden voor ons/de relatie. Toen moest ik dus ineens weer aan dit beeld denken.

Ik ben dan weliswaar naar de oppervlakte gekomen om ons te behoeden voor de verdrinkingsdood.....maar waarin laat hij zich beïnvloeden door mij? Wat doet hij om ons te behoeden voor constante oppervlakkigheid (watertrappen/rondzwemmen zonder elkaar te kunnen vasthouden)?

Of hebben we na het boven komen die ene rotsblok gevonden waaraan we - of liever gezegd ik - ons vastklamp, terwijl hij seks met me heeft? Omdat dat het enige houvast is in een verder eindeloos uitgestrekte zee?

En wanneer zal hij in de gaten krijgen dat dit nog maar het enige is wat ik met hem deel? En dat dit niet eens gaat zoals ik dat graag wil of fijn vind. Of zal hij dat eigenlijk wel prima vinden?

.........


Toen kwam Mandy voorbij, met de opmerking dat ze zich graag laat voeden door strijd. Dat wijst mij op manieren van anderen binnen de familie die zich laten voeden door strijd. Dat kan dus een bewuste of onbewuste stijl van leven zijn. Niet de mijne, zoveel is duidelijk.

Waarom dan blijf ik die wens houden om verbinding te krijgen met die mensen, terwijl al zovele jaren duidelijk is dat ze niet passen?

Waarom wil ik met Mandy dat toch bewerkstelligen, en raakt het me wederom als het er niet is?

.............


Uit de droom helpen, zei ik straks onderweg. Hem of mij, dat is om het even. In beide gevallen verbrak het hiervoor, tot nu, steevast de verbinding tussen de open harten.

Ik voel me wel weer anders dan vanmiddag, vol emotie. Niet persé angst of zorg.....en ik weet dat ik hier doorheen wil, om er voorbij te kunnen komen. Maar wel zoveel emotie dat het heet aanvoelt achter mijn borstbeen en de druk van de brok in mijn keel steeds groter wordt.

Ik hoop oprecht dat hij in deze iets wezenlijks en iets nieuws voor mij wil betekenen. En dat ik iets wezenlijks voor hem kan betekenen. Dat hoop ik echt.

Denk dat ik vroeg naar bed ga vandaag.

...........

Net heb ik m gebeld voor morgen. Hij klonk goed. Denk dat het er nog is. Maar ik ben wel benieuwd of het nodig zal zijn hem uit de droom te helpen. We gaan het zien.

Ik voel nog iets anders. Ik schrijf voor het eerst over interactie met een man, waar ik door droomde, en waar ik me niet voor hoef te schamen. Er zit geen taboe op deze verbinding. Dat is fijn!

Wacht, ook dit is een belangrijke factor geweest. Het begon al met de reactie van Rien, dat het heel serieus nam. Mijn reactie op het gebeuren, maar ook nadenkend over wat Johan bedoeld kan hebben.

Het is inderdaad een bijzonder helende situatie, zie ik nu.