Goed, vanmiddag was ik zielig.
Toen besloot ik ergens zoiets als: als ik er dan toch niks mee kan, dan wil ik er ook niet mee bezig zijn. Dan wil ik me kunnen richten op dingen waar ik blij van word.
Andersom: als ik er dan toch mee bezig moet zijn, dan wil ik er ook iets mee kunnen. Dat is de voorwaarde om er mee bezig te zijn. Dan moet ik er ook iets mee kunnen, anders doe ik het niet.
Maar duidelijk is het volgende: ik hoef niet meer te zoeken. Dat is eigenlijk best een hele belangrijke om te beseffen. It alle makes sense. Alles vanaf mijn kleine meisje, de 10-jarige naar wie hij zelf verwees door de Both sides now. Echt ook, dat krijg je toch niet verzonnen. Na 40 jaar omzwervingen, lone ranger zijn, zoeken en mijn draai nergens kunnen vinden...is het duidelijk waarom ik hier terecht ben gekomen en niet meer wist waarheen te gaan na dit.
Dus, morgen ga ik een boek halen voor mezelf, want vandaag voelde ik me rot en buitengesloten door Mandy. Een terugkerend patroon.
Daarnaast viel me straks iets op over werk, de vraag waarom je het werk doet wat je doet. Daar wil ik eens over nadenken. Waarom werk ik in de zorg? Waarom werk ik als zuster in de wijk? Waarom wil ik naar de terminale zorg toe? Of naar revalidatie? Ik heb daar al veel over nagedacht, maar nooit op deze manier.
Ik dacht altijd na over wat ik wilde doen. Niet waarom ik iets doe wat ik al deed. Dus, wat kom ik hier halen en wat kom ik hier brengen? Dat zijn de vragen om te beantwoorden
En dus voel ik dat ik op de goede weg ben weer...
En Yvonne van de TF channel heeft gelijk: ik moet meer at peace komen met mezelf. De spiegel zegt hetzelfde: hij zit ook in de knoop met zichzelf.
Ik voel hoe ik vrede met mezelf mag krijgen omtrent mijn eigenaardigheden, gewoontes en voorkeuren. Op allerlei gebied. En mijn waaroms beantwoorden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten