Inmiddels al verder in het boek. Ik besef: ik was altijd gevoelig. Aan de ene kant was er geen enkele respons op mijn poging tot verbinding, aan de andere kant was het erg onveilig om me te openen voor verbinding.
Mijn gevoeligheid en emotionaliteit bleef intact door de schizo, maar juist interpreteren heb ik pas op veel latere leeftijd door schade en schande geleerd.
Gisteren exitgesprek gehad en ik hield er een rotgevoel aan over. Ze lieten doorschemeren dat ze wel erg geschrokken waren van mijn wens om snel te vertrekken. Alsof ik ze teleurgesteld heb. En dat gaat dan zwaarder wegen dan mijn eigen teleurstelling. Want ik wilde snel weg omdat ze structureel geen fijne respons op mij hadden. Ergens wisten ze dat ook wel.
Gisteravond in bed voelde ik twee dingen: deze situatie is een milde variant van vroeger thuis. Samen Verder was een wat heftiger variant op vroeger thuis. Ik wil daarmee stoppen, al die varianten van vroeger thuis.
En ik voelde ook ineens: ik had eigenlijk gewoon recht op een fatsoenlijke betrokken respons van Maurice op mijn mededeling omtrent Both sides now. Ieder ander met een beetje menselijkheid in zich zou daar iets op gezegd hebben. Iets met begrip ofzo...
Ik voel dus eindelijk iets van verontwaardiging. Vandaag ben ik naar Marc geweest voor een multidisciplinaire aanpak omtrent die éne spier aan de zijkant van mijn been. Hij heeft de boel grondig onderzocht. Ook wel even wat anders dan Maurice. Ik ben blij met de huidige ontwikkelingen.
En ik ga dus voor de sjeu van emotionele verbondenheid. Want inderdaad, dat geeft het leven glans en diepte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten