Dag Albert,
Graag wil ik nog even reflecteren op het ssp-traject en wat daarna nog is geweest. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat er evaluatie van jou uit zou gaan plaatsvinden, vanwege jouw rol als begeleider. Dat maakte het verwarrend voor mij om te bepalen wat nu precies hiermee te zullen doen.
Terugkijkend is het op de derde dag misgegaan, met mijn blootgeven omtrent de angst die ik voelde en de reden daarvan. Het is me later duidelijk geworden dat er bij jou angst leeft voor corona of je gezondheid of iets in die richting. Ik voelde die al wel, je liet daar al wel wat van zien die vrijdag daarna, maar je hebt het vooral heel expliciet gemaakt door te zeggen dat je mij vanwege corona geen hug wilde geven, toen ik na de opstelling wegging.
Maar zo was je dus ineens niet ventraal meer, die woensdag toen ik me naar jou kwetsbaar opstelde en mijn angst benoemde. Niet ventraal en dus niet veilig meer. Niet meer geruststellend maar terechtwijzend. Afgelopen week heb ik me na het hele gebeuren door allerlei gevoelens heen geworsteld die ik ook ken uit situaties uit mijn geschiedenis. Wat overblijft nu is een nare nasmaak van een vastgelopen interactie vanwege niet erkende of toegegeven angsten.
En ook de vraag dus wat ik hier mee wil eigenlijk. Nadenkend over deze mail, met in gedachten de kans dat er wederom geen respons zal komen. Wat ik erg jammer zou vinden, want het is een poging van mij eigenlijk om de communicatie weer op gang te brengen. Daar hoop ik dus op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten