De sciense of safety en hoe onze lichamen zich veilig voelen bij andere lichamen, om het even zo te zeggen, en daarvoor hoeven we alleen maar te kijken naar de dierenwereld. In religieuze kringen hebben ze dat goed begrepen. Van oudsher wordt er gezongen, ritmisch bewogen, en doen groepen dat allemaal tezamen. Of dat nou gaat om christenen die op de knieën bidden, de moslims die knielend hun gebeden opzeggen, indianen die rondom het vuur de regendans doen of soldaten die al marcherend hun strijdliederen vocaliseren....
Waar we onz in deze omstandigheden goed door gaan voelen is het chanten, zingen of bidden - oftewel langer uitademen dan inademen en vocaliseren. Het langer uitademen kalmeert het lichaam omdat het de vagale tonus positief beïnvloedt. Vocaliseren helpt om je lichaam naar de staat te helpen waarin het zich meest veilig voelt (ventrale staat van zijn). Het bewegen is helpend voor de fysiologie, het buigen en knielen voor de bloeddruk en het ritmisch allemaal dezelfde bewegingen maken geeft onze lichamen het signaal dat we "in sync" zijn met de rest van de kudde. Zoals scholen vissen, zwermen vogels of kuddes bizons die allemaal tegelijk dezelfde kant op rennen. Het geeft het lichaam het gevoel van veiligheid.
Dit gaat allemaal volledig buiten cognitie om. We weten alleen wel dat we ons er goed bij voelen. Heel fijn natuurlijk. Zoals we ook weten wanneer we ons niet goed voelen. Vanuit cognitie willen we echter heel graag betekenis geven aan wat we ervaren. Dus maken we verhalen. Gaan we overtuigingen er op na houden.
Waar we dus de mist in gaan is dat we verhalen maken zonder volledig op de hoogte te zijn van de redenen of oorzaken van ons ervaren. Dan maken we verhalen naar wat we kunnen bedenken. En dan gaat vervolgens de inhoud van het verhaal een eigen leven leiden.
Dan kunnen we dus gaan geloven dat we ons goed voelen, niet omdat we zingen maar omdat we christelijke liederen zingen. Terwijl het ook carnavalsliedjes of kinderliedjes zouden kunnen zijn. Maar omdat we gaan geloven dat het om de christelijke inhoud gaat, kunnen we op een dwaalspoor terecht komen waarin degenen die niet die christelijke inhoud zingen, de vijand gaan worden en buitengesloten moeten worden.
Al vroeg voelde ik hoe verhalen die voor anderen als absolute waarheid golden, voor mij niet klopten. Als verhaal mooi en misschien ook betekenisvol, maar niet absoluut. Het is er terugkijkend de reden van geweest dat ik op het spoor terecht kwam van de overtuigingenleer en me die ben gaan meesteren. Toch heb ik het frustrerend gevonden geen wetenschappelijke onderbouwing te hebben voor wat voor mij zo duidelijk was.
Daarom was ik zo enorm gegrepen toen ik deze neurofysiologische onderzoeksresultaten onder ogen kreeg. Dit was de wetenschappelijke onderbouwing van wat ik intuïtief wist. Verhalen zijn echter mooi en bijzonder waardevol, vind ik. In mijn werk kom ik bij veel mensen over de vloer en al gauw krijg ik hun verhaal te horen. Ik laat me daar graag door inspireren. Juist de verhalen onderscheiden ons van de dierenwereld, en dat we kunnen beslissen om ons verhaal een nieuwe wending te geven.
Ik denk dat we als mensheid daar een beetje zijn aanbeland. Mooi wel om daar deel van uit te maken. Vind ik. Dat past prachtig in mijn verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten