hsp versus getting hijacked

 

Hierboven een plaatje van een hersenscan bij een normaal gezonde persoon. In rust licht het voorste gedeelte van het brein sterk op en een deel aan de achterzijde. het voorste gedeelte is betrokken bij het gevoel van "zelf": wie je bent, waar je voor staat enz. Het deel aan de achterzijde is betrokken bij de registratie van je lichaam: waar het zich bevindt, hoe het aanvoelt, enz.

Bij dreiging gaan die gebieden uit, en alleen het deel aan wat betrokken is bij reageren op gevaar.

Dan zie je hierboven wat er gebeurt bij een persoon met ptss. In rust staat het vorste deel uit en het deel aan de achterkant is minder actief. Het deel van de hersenen wat betrokken is bij je gevoel van zelf staat dus op non-actief, en de informatie die je kunt verwerken over je lichaam is ook minder. 

Bij dreiging gaat het angstgebied aan en beide gebieden lichten ook op. Kortweg komt dat er op neer dat je dus meer besef hebt van zelf en lichaam, maar ook dat je gevaar registreert. Je voelt je meer levend als je gevaar ervaart.

Nu kom ik uit bij het fenomeen narratieven. Wat we zien is dat mensen met trauma vanwege hun verlies van gevoel van het zelf het besef verliezen van waar zij ophouden. De spiegelneuronen, waarmee we hetzelfde kunnen ervaren als wat we zien gebeuren bij een ander, zitten ook aan de voorkant van de hersenen. Als de werking van deze hersengebieden versoord raken, kan ook ons besef van wat van ons is en wat van de ander verstoord raken. In de traumawereld noemen ze dat getting hijacked door wat de ander ervaart. Laat dat net zijn wat ze ook van hsp-ers zeggen. Het narratief wat je hanteert bepaalt echter wel hoe je het "probleem aanvliegt".

Ik kreeg veelal te horen dat ik me moest afsluiten voor wat er bij de ander gebeurt. De spiegelneuronen uitschakelen is geen optie. Het kan niet en is ook helemaal niet wenselijk. Ze dienen een doel. Maar een beter gevoel van zelf ontwikkelen daarentegen is wel een optie. Ik voel al hoe groot het effect daarvan is.