Opgesloten

Een uur of wat geleden schoot ik wakker uit een terugkerende nachtmerrie. Een beeld wat zich steeds weer laat zien, en waar ik uit wakker schiet met een gevoel van angst en misselijkheid. In de droom lig ik in bed, en een onzichtbare kracht houdt mij in bedwang zodat ik niet kan bewegen. Vaak probeer ik te schreeuwen en lukt ook dat niet. Me loswrikken is onmogelijk. En ik ben bang. Want ik kan niet zien welk kracht dit veroorzaakt bij mij. Ik schiet meestal wakker op het moment dat ik in wanhoop dreig te raken en instort.

Dromen kunnen krachtige betekenisvolle beelden herbergen. Ik onthoud ze gemakkelijk en ik mag graag naar de symboliek ervan kijken. Ik merk nu dat deze droom een nieuwe betekenis krijgt. Door alle gebeurtenissen van de laatste tijd. Die wil ik graag delen, merk ik. Want ik ben al weer een tijdje op een bijzondere ontdekkingstocht. Een beetje zoals de tocht toen ik net de diagnose van het dagdroomsyndroom ontdekt had en besloot om 7 weken met rugzak door Nederland te trekken. Al weer 4 jaar geleden nu. 

Destijds had ik contact met de psychiater die alom deskundig is op het gebied van dwangstoornissen, de grote naam in Nederland op dat gebied. Hij zei me impliciet dat ik wellicht nooit meer van het syndroom af zou raken, hij is ervan overtuigd dat dwang levenslang is. Dat was voor mij geen optie. Inmiddels heb ik een andere grote naam ontdekt, de man bij wie neurowetenschap, psychiatrie, openstaan voor andere realiteiten en alternatieve geneeswijzen samenkomen in één alomvattende benadering. Ik ben erg blij hem te hebben gevonden. Ik voel me zelfs verwant met hem en reken me deel van de community van onvermoeibare zoekers naar meer en meer inzicht en wijsheid.

Ojee...ik wil echt zoveel vertellen, dat het me nu overweldigt en ik niet weet waar ik verder zal gaan. Voel je vrij ook om af te haken onderweg.

Het begon ergens in juli afgelopen jaar, toen ik enkele weken vakantie had en al fietsend bij het oorlogsmonument in Mierlo uitkwam. Ik voelde me op één of andere manier aangesproken door de verwijzing naar trauma. Dat zette mij op een tocht die leidde tot de vondst van de polyvagaaltheorie onder meer. En bracht me bij de visie op trauma zoals die in de loop der jaren is gewijzigd. 

Inmiddels ben ik zelf aanbeland bij de constatering dat mijn lichaam structureel vast heeft gezeten in trauma. Alle issues waar ik mee geworsteld heb afgelopen jaren, en waar ik over geschreven heb, zijn te passen in de laatste inzichten over hoe het lichaam de score bijhoudt van alles waar we in vast komen zitten. Inclusief de zelfhaat en schaamte. En hoe trauma de staat van onze hersenen verandert.

Hoe meer ik er over weet, hoe meer ik verbijsterd ben over mijn eigen onaflatende zoektocht. De symboliek ervan en hoe ik intuïtief routes heb genomen die me hierheen hebben geleid.

Maar trauma dus. De schizo, zoals ik het dwangmatig dagdromen noem, is een vorm van dissociatie. Een staat van zijn die optreedt als het lichaam te veel overweldigd raakt. Dit wist ik al langer vanuit zelfonderzoek, maar dus zonder die wetenschappelijke onderbouwing. Ook de overgevoeligheid voor geluid is een signaal van hyperwaakzaamheid, symptoom van ptss. Daar kon ik mee aan de slag met de SSP, het luisteren naar muziek die het zenuwstelsel signalen van veiligheid geeft. Ik moest er de eerste keer van huilen, de geruststelling die ik voelde door het luisteren.

Maar daarmee was het niet klaar. Ik kwam uit bij de neurographic art, waarmee ik onbenoembare stukken van mezelf en beleving kon verbinden en in beeld brengen. Erg helpend. 

En er moest iets met het lichaam. Dus ging ik - getipt door zus -  naar een mevrouw die integrale holistische massages geeft. Echt geen idee wat dat inhield, maar het was spot on. Ze zoekt plekjes op waar spanning vastzit, gaat daar duwen terwijl je ernaar toe ademt en zucht, duwt nog wat meer enzo, tot het lichaam eindelijk datgene kan uiten wat er op die plek is vastgezet. In mijn geval: huilen en schokken. 

Redelijk woordloos allemaal, hoewel ze me wel vroeg om informatie. Met geen mogelijkheid kon ik woorden vinden voor wat er allemaal gebeurde - een ander symptoom van overweldigende ervaringen: speechless terror. Zo overweldigd dat woorden verdwijnen. Simpelweg dus doordat het gebied in de hersenen dat gaat over taal formuleren, uit gaat. Denk aan de beleving van bevriezen, waarbij je op spanning staat, maar geen vin meer kunt verroeren. En ook niks meer kunt uitbrengen. In die staat van zijn staat ons taalgebied op non-actief.

Op het laatst kon ik haar zeggen: ik voel me opgesloten. En dat ving eigenlijk de hele lading wel. Dat was afgelopen vrijdag. Ik sprak met haar af een reeks van 5 aan te willen gaan. Het lichaam kan nog wel wat meer bevrijding gebruiken, voel ik.

En toen was er dus de vuurcirkel. Mensen die me lang kennen weten dat ik ooit startte aan een opleiding tot welzijnswerker. Ik liep vast tijdens de praktijk ervan, stage. Ik werd te veel geconfronteerd met eigen leed en onvermogen, en kon daar met geen mogelijkheid in de praktijk mee uit de voeten. Nu pas, maar eindelijk dan toch, kan ik zeggen hoe dat komt: de speechless terror was er toen al. Alleen in dissociatie - het dagdromen - was er veel vrije tekst, dat was mijn safe place. En later in het schrijven. Maar in directe interactie raak ik nog altijd erg snel in min of meer bevroren staat. Als het belangrijk voor me is tenminste.

Ik begrijp inmiddels ook waarom de pogingen daarna om een counselling-praktijk te starten nooit lukte. 3 keer eerder al heb ik me ingeschreven bij de KvK om deze wens hoe dan ook tot realisatie te brengen. Het kwam nooit van de grond, verlamd als ik me voelde. Ook dit is een symptoom van de instorting die plaatsvindt bij te grote overweldiging: verlamming. Ook daar zat inmiddels gene op, want ergens ging het steeds weer mis met precies datgene wat ik zo graag wilde. 

In aanloop naar de vuurcirkel ging ik door alle staten van oude angst heen. Anders dan hiervoor kon ik ze nu beter onderscheiden en ook laten zijn. Een belangrijk onderdeel van de weg uit het vastzitten en herstel van trauma, is dat: leren om present te zijn als het lichaam reacties wil doorlopen.

Oja, dat had ik nog niet gezegd hè: de grote naam op gebied van trauma zegt het compleet tegenovergestelde als die andere grote naam 4 jaar geleden: Het is heel goed mogelijk om te herstellen van trauma, zelfs vele jaren later nog. Alle hersenscans die inmiddels zijn gemaakt hebben de plasticiteit er van aangetoond. Wat hebben we eigenlijk een magnifiek lichaam.

Terug naar de vuurcirkel. Het startpunt van wat ooit een traumacentrum moet gaan zijn. Bij voorkeur voor ik oud en bejaard ben ook nog. Eigenlijk wil ik het gewoon dit jaar realiseren. De praktische kant ervan is een makkie, maar wat heb ik een belangrijk obstakel in mezelf te overwinnen in deze.

Afgelopen nacht kon ik nauwelijks slapen en vanmorgen bleek dat er waarschijnlijk niemand zou komen. Afzeggingen vanwege ziekte. Ik wist niet wat ik erger vond: het gênante van de te verwachten faal, of de opluchting dat ik nu in ieder geval niet in staat van bevriezing terecht zou komen. Waarmee het conflictueuze van de situatie direct duidelijk wordt.

Maar als iets me duidelijk is geworden van alle interviews en webinars die ik inmiddels van die grote namen uit de hoek van traumabehandeling, dan is het wel het belang van zelfcompassie. Je veilig leren voelen bij jezelf. En dus liet ik het zijn, ademde vooral lang uit - iets wat het lichaam kalmeert - en ging naar de vuurplek aan de rand van de wijk in Asten. Daar maakte ik vuur. Het was geruststellend, want het lukte. Het was een mooi warm vuur, en prachtig open weer. En ik bedacht dat het goed was zo, ook als er niemand zou komen.

Er kwam inderdaad niemand vanwege de oproep, maar ergens na een half uur liep er een vader voorbij met twee dochters. De jongste was nieuwsgierig, en vader besloot hier gewoon maar in mee te gaan, door het hek naar mij toe te lopen. Waardoor ik voor het gemak maar heb geconcludeerd dat ik genoeg welkom uitstraal. Die gedachte stelt me ook gerust.

Ik besloot ze tegemoet te komen, want erg welkom en we raakten aan de praat. Ik haalde de marshmallows tevoorschijn en de meisjes lieten me zien hoe je die warm maakt. Een derde dochter werd er bij gehaald en het geheel was een heel vredige, lieflijk eenvoudige ontmoeting op zondagmiddag. Na drie kwartier gingen ze weer verder. Ik was geïnspireerd maar anders dan hiervoor niet overweldigd door alle opkomende emoties. En niet gedissocieerd geraakt. Driemaal yay voor mij.

De vuurcirkel is een blijver heb ik besloten.

Maar toen dus de nachtmerrie, zojuist. Waardoor ik maar uit bed gekomen ben, want niet meer rustig te krijgen. Ik heb de indruk dat die me iets duidelijk wil maken. Iets waar ik met cognitie niet bij kan. Ik heb geen actieve herinneringen aan een gebeurtenis die lijkt op de situatie in de droom. Wat ik zou kunnen bedenken is een gebeurtenis waarover me is verteld, van toen ik nog erg klein was. Maar daar kan ik met mijn geheugen niet meer bij. Het is echter goed mogelijk dat het lichaam toen al in een bepaalde bevroren staat terecht is gekomen. En nee, dat is niet gek, wazig of alternatief, maar aantoonbaar in hersenscans. 

Maar dus, hoe dan wel? Mogelijk gaan de komende massagesessies iets doen. Want loskomen uit trauma gebeurt niet door alleen cognitie iets te doen. Het helpt met inzicht krijgen, maar het lichaam houdt de score bij, dus dat vraagt om aandacht.

Indien de massages het niet gaan doen, dan is er nog de therapie met psychedelica. En niet schrikken hiervan: dit gaat de toekomst worden. Er wordt momenteel veel onderzoek naar gedaan. Niet zomaar wat drugs nemen, maar in zeer gecontroleerde en begeleide sessie substanties nemen die geestverruimend zijn en je dus een andere kijk op jezelf en je geschiedenis kunnen geven. Waardoor eindelijk al die stromingen bij elkaar kunnen komen van wetenschap, sjamanisme, spiritualiteit, religie, lichaamswerk, alternatieve geneeswijzen tot aan de reguliere psychiatrie en ze samenvoegen tot de science of human experience. En hoe we die zo optimaal mogelijk kunnen krijgen.

Anyways, ik laat het voor nu maar hierbij. Ik zou nog uren door kunnen vertellen, maar ik ga me komende tijd buigen over delen in directe interactie. Daar heb ik nog wat heling te verrichten namelijk. Voor nu: welterusten en tot snel maar weer.