enerzijds is er het verbod - anderzijds het vliegwiel
eerst dacht ik dat het verbod het vliegwiel veroorzaakt heeft
nu kom ik er achter dat het verbod het vliegwiel in toom houdt
als het verbod wegvalt (er is eindelijk ruimte) dan is het hek van de dam
én bij echt noodzakelijke dingen moet ik me zo hard door het verbod heen duwen dat het radicaal wordt (hutje op de hei)
en het vliegwiel voelt als: ik moet dit nu doen, anders is het te laat......
als dit 's nachts gebeurt, kan ik zoveel mogelijk proberen weerstand aan te bieden, dan slaap ik dus niet.
nu is ook duidelijk hoe alleen ik eigenlijk wel ben, overweldigend alleen. Hoe niks mijn ouders hier eigenlijk mee kunnen. Zij kunnen nog eens niet echt voor zichzelf zorgen, niet voor elkaar, laat staan voor ons. Die is schrijnend duidelijk geworden.
Ik ben ook boos, dat iedereen zo stil blijft. Komt dan niemand op het idee dat dit heel moeilijk moet zijn?
Alleen Linde is er. Zelfs de familie niet. Ons ma.
En nu voel ik hoe naar het is om geen fijne woonplek te hebben.
Ik denk nu dat ik vooral het gevoel van overweldiging niet kan handelen. Aan alle kanten niet. Maar naar daar heb ik dan nog meest ervaring mee.
https://www.vice.com/nl/article/gv33qx/wanneer-obsessief-dagdromen-een-mentale-aandoening-wordt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten