heilige ruimte

Alle andere directe inzichten op een rij.

Ik huilde om het kind dat ik was, om de vader en moeder die ik had, om de moeder die ik werd, de vader die ik moest zijn, de man die ik in me meedroeg en het kind dat ik kreeg. Ik huilde om alles wat was geweest en nog als pijn opgeslagen lag in mijn lichaam. Ik huilde omdat mijn lichaam nog huilde.

Daarna was het goed. Bovenal ben ik vrouw en voel ik hoe ik een man welkom wil heten. Echt welkom. Vanuit alles wat ik heb verwelkomd en aanvaard in mijn vrouw zijn. Nu ik mijn heilige ruimte heb gevoeld, komt er ook echt ruimte voor hem.


Verder was er het besef dat het gemakkelijker is gebleken om mijn eigen heilige ruimte te creëren in huizen waar ook anderen vertoeven. Vroeger thuis op mijn kamertje, in de hostel en nu in mijn zolderkamer met open verbinding naar de rest.

In tegenstelling tot het wonen in eigen gekozen huizen, zoals de Volderhof, de Molenstraat en met als klapper de caravan. Dit overigens in tegenstelling tot het huisje in de Dommelstraat en de kamer op de Zeilbergsestraat. Maar toen deed ik dat nog meer onbevangen.

Wel zit hier nog een aanwijzing, zo lijkt. Die gaat om de mentale oplossingen die dacht te weten voor mijn mensenprobleem. Mentale oplossingen zijn niet het antwoord. Organische antwoorden passen beter bij me.

Dat brengt me bij dat anderen inzicht, die gaat over de valkuil van mentale constructies. Alle mentale constructies, alle bedachte overtuigingen en principes.

Het viel me op dat ik bijna de enige was die dierlijk eiwit/voedsel bij zich had gisteren. Slechts één andere vrouw had sla bij met eieren er in. de anderen allemaal vegetarisch/veganistisch.

Mijn lichaam bleef schreeuwen om dierlijk eiwitten na de zweethut. Vlees en zuivel. Alle oordeel rondom het nuttigen van dierlijke eiwitten zijn mentale oordelen en constructies. Die verder niet gaan over geest en heilig. Juist het dieren en plantenrijk is vrij van oordeel. Het is daarom makkelijk om er misbruik van te maken, en dat gebeurt ook op grote schaal. Daarmee is niet gezegd dat je je niet mag voeden met alles wat dit oordeelloze rijk ons bieden kan. Natuurlijk wel. We maken deel uit van die circle of life. Het gaat er veel meer om onze heilige ruimte ook hierin te vinden en die van al het andere te eerbiedigen.

Zelfs het nieuwe oordeel over vleeseters die onze planeet massaal vervuilen. Ook dat niet. Het is een nieuwe manier om mentaal te oordelen. Ik zou heel graag jagen en alleen maar dat nemen wat ik nodig heb. Zoals het oorspronkelijk was. Maar daar is onze samenleving niet meer op gebouwd. Moet ik dan maar mijn lichaam al die broodnodige eiwitten ontzien, omdat ik in een samenleving terecht ben gekomen die ik in mijn eentje niet kan veranderen?

En ik heb gisteren gevoel wat het anderen doet en mij kost om me in zwijgen te hullen. Dat is heel lang een beschermingsmechanisme geweest. Ook dat kost bergen energie.

Nu doet mijn lichaam pijn. Mijn rug, mijn benen, mijn ingewanden. Maar het is goed zo. Ik heb maar heel kort geslapen en voelde behoefte om op te staan al voor het licht werd. De dag in te gaan, alle inzichten opschrijven. Om ze later te kunnen delen.

Dit is nieuw. Niet meer in het donker te willen blijven.

Waar het me opviel hoe makkelijk het voor me was in het donker te delen. En al wat gedeeld was, was goed, ook in het licht. Het was goed om te weten dat de anderen het wisten.
Maar het delen zelf was makkelijker in het niet zichtbaar zijn. Wellicht om alle informatie die er met het zien ook nog op me af komt. Ik zie niemands respons op mijn info....en hoef daar dan ook niks mee.

Het werd een heuse vision quest. Zoals anderen die hebben met geestverruimende middelen. Die op mij heel atypische uitwerking hebben. Bij mij is het voldoende om mijn zintuigen op andere manieren op scherp te zetten. Door fysiek het verzet (de "verkeerd" ingezette kracht) te breken en op die manier te dwingen in overgave te gaan.

Ik zie nu ook: Ronald had alle ruimte voor alles in mij wat geheeld wilde worden. Maar onder de streep niet voor het diepe wezen dat ik ben in essentie ben. Van alles was juist dat niet welkom. Werd niet gedragen, eerbiedigd en geliefd. Dat kan hij niet.

Nu voel ik ook hoe ik niet boos meer ben op mijn moeder. Wel heel lang geweest. Maar ik weet nu dat ik meer bij machte ben gebleken om de boel te doen stoppen en om te buigen, dan zij. Dat zegt niks over haar....maar alles over mij.

En daar moest ik wel even om huilen en ik voelde hoe alle voormoeders achter me stonden. Achter me staan, verzameld als in een net van vrouwen achter me.

Oja, en alle vrouwen gisteren hebben me laten zien hoe normaal het is om met de lunch allerlei zelfgemaakte salades te eten. inclusief bloemkoolsalade. Zonder dressings overigens. Met allerlei stuff er onder. Dus, die gaat het worden als ik 'en publique' moet lunchen.

Nu hoop ik ook een organische oplossing te vinden voor mijn woonvraag in combinatie met mijn werk-geldvraag. Maar misschien moet ik daarvoor eerst de infobijeenkomst van zuidzorg bijwonen.

In respons op Edo:
ik schreef net voor mezelf op: het gaat meest nog om vals geluid. Niet persé hard, want ergens gisteren ging één van de jonge vrouwen schreeuwen. Het kwam van binnenuit, en ging echt over haar woede. Ik resoneerde helemaal mee, en kon niet anders dan heel erg huilen. Maar als ik ook was gaan schreeuwen, was dat vals geweest. Oneigenlijk bedoel ik daarmee. Want ik voelde niet diezelfde boosheid en schreeuwen is niet mijn natuurlijke reactie.

Ik zie nou: in respons op hard binnenkomend geluid ook gaan schreeuwen, is vechten. De situatie verlaten is vluchten. Mijn natuurlijke respons in angst is bevriezen.... En het is dus angst wat het oproept, vals geluid komt bij mij binnen als geweld.

Geluid gaan maken omdat het valse geluid van anderen zo scherp binnen komt, is dus voor mij niks anders dan precies hetzelfde doen als waar ik last van heb in de first place...

maar vind door het doolhof zo je eigen geluid maar eens terug, als dat een zacht geluid is....poeh