herrie

Ik schreef vannacht nog op:
In omgevingen met veel mensen wordt het herrie probleem veelal door anderen opgelost. Zoals nu door Frank. Dat haalt deel van de angst weg en zorgt ervoor dat er geen vereenzaming is.

Aan de andere kant vergroot het de kans op herrie en inbreuk en inkrimping van mijn ruimte. En kan ik me dus eenzaam daardoor voelen, als ik geen ruimte voel om mezelf te zijn.

Nu bepaalt Frank echter de regel en in de praktijk zorg ik veelal voor naleving ervan. Zelfs als Frank er is. Maar dat voelt niet als vechten omdat ik weet dat hij hetzelfde wil als ik in deze: rust en stilte in huis. Behalve als hij interactie wil.

Oftewel: de ander bepaalt. De anderen bepalen.

Ik weet dat hier de crux zit. Ik moet besluiten wat ik wil en dat creëren. Alle obstakels ervoor uit de weg ruimen. Want mensen zeggen: je hebt gewoon pech gehad, je kunt ook geluk hebben. Zoals in de dommel, of de zeilbergsestraat, of in de berkelstraat.

........

Als anderen bepalen, dan wordt er voor me gekozen.
Maar ik koos om de zweethut bij annet te doen, die was helemaal perfect. Aan haar had ik precies de juiste houvast. En ik koos om te wachten op Marielouise, want haar moest ik hebben voor het antwoord. En ze kwam uit zichzelf. Op precies het juiste moment.

Hierin ligt het antwoord verborgen.

Het gaat er dus om echt bewust te kiezen en daar bij te blijven. Ondertussen alles voorbij te laten razen aan ouds wat nog in de weg zit. Maar de keus te blijven eerbiedigen. Daar zit mijn heilige ruimte.

Dit is de oplossing.

....

En het ging nog verder. Want ik zie hoe ik een oplossing probeer te vinden voor een angst-probleem. Ik zoek naar de manier om zo min mogelijk angst op te lopen, de situatie waarin ik zo min mogelijk angst (en eenzaamheid) oploop. Maar beter nog doe ik iets aan het feit dat ik angstig ben/word van dergelijke situaties.

Niet de situaties ontlopen dus, maar de angst elimineren.
Natuurlijk.