Ik voel me nu een stuk beter. Heb het gevoel dat het doodgaan weer ff voorbij is, en de vlaag oestrogenen ook. Het is sowieso erg helpend om te weten dat dit het is. En dat het voorbij gaat en dat het dan eindelijk stabiel wordt.
Ik realiseer me dat die hormonen me behoorlijk uit mijn evenwicht kunnen halen.
Mijn haar begint ook weer vergelijkbaar soepel te worden als voor mijn puberteit. Echt wel fijn. En meteen dan voel ik weer iets van afsterven. Het einde van een periode.
Morgen heb ik gesprek bij zuidzorg. Dat markeert ook een belangrijk punt mbt werk: ik ben serieus bezig met overstappen, en ander werk te vinden. Serieus bij Fokus weg aan het gaan dus.
Dan loop ik hier met tuutjes in mijn oren rond. Dat helpt me wel om mijn eigen heilige ruimte te blijven voelen. Ik ben erg benieuwd wat mijn gesprek met Annet gaat opleveren. Wat het me in ieder geval brengt is de zekerheid dat ik dit ding ook ga onderzoeken om er nieuwe besluiten over te nemen. Om ook dit achter me te laten.
Wel mooi ook dat dit tegelijk met die laatste periode in overgang gebeurt.
Gisteren heb ik me al wat verdiept in wat het geluid dan doet. Ik probeer grip te krijgen op het soort geluid, of de informatie die er in zit. Om me op die manier een beeld te vormen van het waarom van de stress, om de oorzaak te kunnen achterhalen. Maar misschien moet ik een andere insteek of benadering gebruiken.
De informatie in het geluid gaat in ieder geval om een (al dan niet verborgen/bewuste) intentionele beweging om over de grenzen van anderen heen te gaan.
Die is hoorbaar, en daar reageer ik op.
De informatie in het geval van Ellen gaat erom dat zij dingen naar buiten projecteert die oneigenlijk zijn, daar aandacht voor vraagt. Die aandacht vragen gaat om vergelijkbare beweging, zij "eist" iets op van de ander en gaat daar mee over een grens heen, want oneigenlijk. Daarom jeukt me dat maar triggert het dezelfde reactie bij mij. Dat gaat dus om het eisen van de aandacht.
Feitelijk is dit in de basis het probleem: de ander eist de aandacht op, op een oneigenlijke manier. Waar ik weerloos tegen ben.
Het doet mij denken aan Alex, waar het halve team niet naar toe durft. Ik zei tegen Nancy: eigenlijk te zot voor woorden: hij kan helemaal niks. Hij heeft zelfs geen handfunctie meer. In alle gevallen ben ik sneller, sterker, behendiger, groter en kan ik doen wat hij niet kan. Ik kan hem van zijn bed afgooien en dan ligt ie daar te verrotten. Ik kan er voor zorgen dat ie doodgaat en dan is hij weerloos.
En toch heeft ie het halve team in zijn grip, met zijn bullebakgedrag. Hij eist dus iets op van de ander, waar die ander dan weerloos in is.
Het doet mij denken aan Alex, waar het halve team niet naar toe durft. Ik zei tegen Nancy: eigenlijk te zot voor woorden: hij kan helemaal niks. Hij heeft zelfs geen handfunctie meer. In alle gevallen ben ik sneller, sterker, behendiger, groter en kan ik doen wat hij niet kan. Ik kan hem van zijn bed afgooien en dan ligt ie daar te verrotten. Ik kan er voor zorgen dat ie doodgaat en dan is hij weerloos.
En toch heeft ie het halve team in zijn grip, met zijn bullebakgedrag. Hij eist dus iets op van de ander, waar die ander dan weerloos in is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten