daar zit niemand op te wachten

Hij zei: mensen zitten daar niet op te wachten.
En dat, precies dat was altijd waar. Ze zaten er niet op te wachten. Niemand zat op mij te wachten, op wat ik wilde zeggen, wat ik voelde, wat ik dacht. Dat ís gewoon zo. En daarom zweeg ik juist in alle talen en greep ik naar de schizo. Want ik moest er toch ergens mee naar toe. En hele dagboeken vol geschreven. Dat is voor mij ook altijd de verklaring geweest van het nut van schizo: dat wat ik dus niet mag, toch kunnen doen.
Later kwamen daar de blogs dan bij en websites. Maar dat is nog altijd heel vrijblijvend. En lang ook bevestigend voor die oorspronkelijke conclusie, niemand zit er op te wachten. Ik werd ook niet gelezen.

Ik wacht ook altijd of ik ruimte krijg of ik ruimte voel om dingen te delen. (afwachtende houding waar ik onlangs op afgewezen ben). Om te delen wie ik ben. Om openhartig te zijn. Face to face. In het werkelijke contact. Onlangs ben ik afgewezen op de afwachtende houding. En dan raak ik helemaal het spoor bijster. Dan weet ik dus helemaal niet meer wat ik moet doen. En dat laatste, daarvan begint me nu duidelijk te worden dat het de ocd is.

Met de laatste mails doe ik dus iets fouts, volgens mijn overtuigingen. En daar voelt het alsof het hek van de dam is gegaan. Er een beerput open is getrokken. Want ik voel nu natuurlijk wel ruimte en geef mezelf iets van toestemming vanwege: professional en herkenning enz.
Maar ik weet dus ondertussen niet meer waar ik de rem op moet trekken. Omdat ik eigenlijk dus al altijd op die rem stond, en de schizo nodig had, als het ware.

En vanuit die censuur, was het delen van ocd en schizo al helemaal not done, dubbelop.

Nu komt de vraag op of de schizo er toch zou zijn geweest, of iets anders, omdat er geen einde komt aan de onrustige vraag wat ik moet doen. Wat ik mag doen. Want wat ik wil doen is me ondertussen gelukkig wel steeds duidelijker.

Maar dus heb ik het altijd in die overtuigingen gezocht. Maar dat heeft me niet de oplossing gebracht.

En nu wil ik dus met Menno de afspraak, omdat ik er niet aan moet denken om dit traject weer helemaal af te moeten leggen met een nieuwe vreemde. Moet ik me weer door die ellendige shit heen duwen van linksom of rechtsom me afvragen of ik doordraaf. Waar ik mezelf tot de orde moet roepen, wat ik wel en niet mag. Waar ik dan in doordraaf.

Tot dat mijn dochter zegt: mam, je draaft vooral door over de vraag of je doordraaft. O god, verlos mij.

Ik besef dat ik precies hetzelfde doe als mijn moeder, zij heeft echter nog veel minder basis (en inzicht) in zichzelf. Het verschil met haar is dat het me aangedreven heeft te gaan zoeken. Waar zij op dezelfde voet is blijven vechten. En het zoeken heeft me wel heel veel opgeleverd.

Maar dit angstvallige vastklampen aan de respons uit de buitenwereld over wat ik moet doen in die buitenwereld, is de insteek geweest tijdens de dagbehandeling destijds. Omdat ik toen ook alle gevoel kwijt was van wat ik zelf eigenlijk wou. Ik moest meer zelfgevoel ontwikkelen, meer gevoel voor de grenzen tussen mij en de buitenwereld. En daar in die buitenwereld meer voor mezelf opkomen. Maar dat is dus moeilijk (beladen - denk aan workshop omgaan met lastig gedrag), en bovendien bestaat de neiging om door te draven als er wel ruimte is.

Ik zit dus in werk, een vaste baan, waarin de ander mij vertelt wat ik moet doen. Die blijft het makkelijkst, omdat ik echt de weg kwijt raak als ik het allemaal zelf moet bedenken en beslissen. Maar ik kan me dus ook maar niet losrukken van dit werk, terwijl het ook niet vervult. Want het is niet fijn - nooit geweest ook.

Mijn mantra is sinds mijn jeugd: fijn samen. Maar hoe ik dat in realiteit vorm moet geven....groot vraagteken. In wonen, in werk, in relaties....

Het is dus ook een heuse mindfuck dat ik het nu allemaal wat meer lijkt te krijgen nu ik open ben over dit gedoe en geworstel allemaal. En ook wel weer logisch.