rudy

Eindelijk weer tekst. Het was moeilijk op één of andere manier. Alsof ik zo ver losgekomen was van mijn oude (eigen) manier van doen, dat zelfs het vertrouwde schrijven bijna niet bereikbaar meer was. Maar er komt weer tekst. Zoetjesaan.

Ik heb vandaag Groningen verlaten. Zit nu in Drachten, Friesland. Gisteren ben ik bij Rudy geweest. Hij heeft me zoveel verteld, over zichzelf, over het vooruitstrevende van Groningen, de mogelijkheden die daar zijn, over manieren om nieuwe dingen en ideeën vorm te geven. Ik was er wel aan toe, heb vooral Drenthe een beetje als het einde van de wereld ervaren. Te stil en vlak voor mij. Te weinig beweging. Maar Groningen stad is een grote uitzondering daarop

Ook Rudy meldde zich heel spontaan via de website, na de publicatie op de site van Samen Sterk. Ook met hem blijk ik raakvlak te hebben. Hoe kan het ook anders, eigenlijk.

Maar Rudy heeft me iets bijzonders laten ervaren. Het schiet me weer te binnen, terwijl ik al in bed lig op mijn volgende adres en er nog wat over na lig te mijmeren. Het gebeurde na het eten gisteravond, en ik werd er zelfs stil van. In alle woorden en tekst die we hebben uitgewisseld, kwam er een bijzondere boodschap in de vorm van ander geluid.

Ik heb hem gevraagd of ik dit mocht delen. Na het eten en natafelen, wilde ik me graag even "terugtrekken" met de laptop. Dat wil zeggen, ik bleef in dezelfde ruimte, maar verdiepte me in dingen op de laptop, terwijl Rudy de afwas ging doen. Ja, ik heb hem aangeboden mee te helpen, maar hij wilde het zelf even doen.

Al gauw merkte ik hoe mijn aandacht getrokken werd naar het geluid wat hij maakte met het afwassen. Maar anders dan ik gewend ben. Tegengesteld aan wat ik gewend ben. Ik ben gevoelig voor harde geluiden. Normaliter zet ik me schrap ten opzichte van geluid wat anderen maken, omdat het vaak heel hard binnenkomt. Dit geluid was helemaal anders.

Ik vroeg hem of hij extra zachtjes deed, hij zei dat hij dit altijd zo deed. Ik werd er emotioneel van. Zei tegen hem: ik wil hier naar blijven luisteren, je doet het met zoveel aandacht, met beleid, met bewustzijn van het geluid wat je er mee maakt. Er zat iets heel respectvols in, dat was te horen in het geluid.

Het deed me denken aan een cliënt op het werk, die ook fel reageert op hard geluid. Waar ik me van bewust ben en daar dan zoveel mogelijk rekening mee wil houden. Hij kan dit verschil ongetwijfeld ook horen. Het is een verschil wat verder gaat dan verschil in volume. Er is duidelijk in te horen met hoeveel bewuste aandacht gewerkt wordt.

Voor mij bekrachtigt het mijn gevoel rondom mijn gevoeligheid in geluid. Ik heb eigenlijk altijd wel het gevoel gehad dat ik het kon horen, die intentie in het geluid zelf. Die heb ik nu bevestigd gekregen door Rudy. Van alles wat hij voor me gedaan heeft, ben ik daar nog het meest dankbaar voor.

Ik merk ook hoe ik met het loskomen van mijn oude leven, meer invloed kan toelaten van degenen die ik tegenkom. Ik loop letterlijk elke dag een stuk verder weg uit het oude, en in de verbinding laat ik me graag beïnvloeden door mijn metgezel. De dag vóór ik naar Rudy ging, logeerde ik bij een gezin in Kolham. Helemaal vreemd, afkomstig uit het fietsvriendenbestand. Ik mocht met het gezin mee-eten en later in de bedstede slapen. Mee-eten werd ook nog mee natafelen, met een gezin met drie kinderen. Ik hoorde er even helemaal bij. Dat was gezellig, knus en fijn om te ervaren.

Morgen ga ik mee-eten bij een vrouw alleen in Joure, de nacht erna overnachten bij mijn buurvrouw van heel erg vroeger in Sneek.

Dan steek ik over naar Noord-Holland. Daar ben ik wel aan toe.

ode dvded

ik heb mezelf hersteld verklaard

het kwam zomaar inéne

na wonderschone ontmoetingen

dit is een ode aan hen vele

ze zei: ik leer van jou

hoe ik mij open stel

ik dacht: hoe kan dat nou

jij kan dat juist zo wél

ze zei: jij doet gewoon

en ik blijf ergens hangen

ik zei: bekijk jezelf

eens vanaf mijn plek, en lange

hij zei: je brengt mij bij de tranen

die ik nooit heb gehuild

ik dacht: o man, die tranen

hou ze nooit meer voor me schuil

hij zei: ik laat jou zien

wat ik bij anderen verberg

ik dacht: waarom in godsnaam

als je zoveel goeds herbergt

zij allen zagen in mij

iets wat ze zelf ook zijn

dat is wat openheid ons brengt

en maakt ontmoeten fijn

ik heb mezelf hersteld verklaard

balans nu wel gevonden

nooit had ik dat alleen gekund

maar met hen die mij verstonden

dit is een ode aan ons allen

het hart wat open gaat

verschil is geen belemmering

zolang je elkaar verstaat

tekst ggz

Misschien kan ik vertellen over mijn tocht.
Ik ben bezig met een zwerftocht door heel Nederland, lopend. Ik heb daar twee maanden voor, ben gestart op 28 februari. Ik doe dat om even helemaal los te komen van mijn leven. Om ruimte te maken voor nieuwe beslissingen. Om nieuwe gezichtspunten op te doen. Nieuwe mensen te ontmoeten. Om even niet zo veel te moeten. En om nieuwe antwoorden te vinden op hoe ik verder ga na deze tocht.

Ik loop ook als ambassadeur voor Samen Sterk zonder Stigma. Organisatie die zich inzet voor een samenleving waarin iedereen open kan zijn over psychische aandoeningen. Door mensen alert te maken op stigmatisering.

Ik heb het dagdroomsyndroom, en veel last van dwang gehad, vooral mentale dwang. Ook het dagdroomsyndroom wordt gerekend onder de dwangstoornissen, ook al is dat nog niet helemaal duidelijk. En ik ben bekend met depressie. Ergens lang geleden werd dat zo erg dat ik destijds mijn hbo-opleiding onderbrak om in therapie gaan. Dat werd uiteindelijk ruim een jaar psychiatrische dagbehandeling bij het ipz. Ik had er werkelijk geen idee van, dat ik er zo slecht aan toe was. Mijn opleiding maakte ik niet af. Dat is me blijven achtervolgen toen ik later probeerde een carrière op te bouwen. 

Wat ik eigenlijk precies "had", is me in dat jaar niet duidelijk geworden, wat ik moest doen bij herhaling ook niet. Ik heb nooit meer over therapie gesproken. Te veel schaamte. Helaas ben ik in de jaren daarna nog verder weggezakt in het moeras, toen er moeilijke perioden kwamen in mijn leven.

Ik ben uiteindelijk na vele jaren worstelen en vechten tegen depressies, steeds verder wegzakken in het dagdromen en allerlei moeten, zelf gaan zoeken naar antwoorden. Ook dat heb ik lang gedaan, maar ik vond ze pas enkele maanden geleden echt, toen ik bij toeval uitkwam bij een boek over dwangstoornissen dat alles op zijn kop zette. Waardoor ik besefte dat ik veel meer met dwang oplos dan ik nog besefte.

De psychiater en schrijver van het boek bracht me daarna eindelijk de naam van het syndroom "dwangmatig dagdromen", waar ik tot dan toe nog geen naam voor had kunnen vinden. En ook dacht dat ik de enige was in de hele wereld - zo verknipt. Niet dus. Conclusie voor mezelf: geheimhouding brengt je doorgaans niet echt veel goeds.

Ik besloot om even alles stil te leggen en de tijd te nemen om te onderzoeken hoe ik verder kan en wil. En voor extreme exposure te gaan, om af te rekenen met die hardnekkige dwang.

Nu ik 3 weken onderweg ben, en veel exposure heb, zoals ze dat dan noemen, gaat het beter met mij dan ooit. Ik besef dat ik vooral heel veel last van zelfstigma had. Met het onderkennen van de dwangstoornis en het er mee naar buiten gaan, kwam er ruimte om het stigma steeds meer los te laten en te onderzoeken wat wel en wat niet voor mij werkt. Waar ik op floreer en waarvan ik in de stress schiet. Wat ik nodig heb, wat ik kan bieden.

Daarmee durf ik wel te stellen dat het herstel eigenlijk pas begon toen ik de juiste diagnose kreeg begin december, en ik nu slechts enkele maanden later mijn draai wel gevonden heb in mijn gebruiksaanwijzing.

Ik schrijf ondertussen over wat ik mee maak, in de blogs op mijn site. Sommige daarvan worden ook door Samen Sterk geplaatst. Verder probeer ik de verbinding aan te gaan met de mensen die ik tegen kom en zoek naar waar we elkaar kunnen ontmoeten. 

antroposofische boekjes

http://abc-antroposofie.nl/index.php?pg=meerinfo_boeken&boek=3793

http://www.gezichtspunten.nl/